ตอนที่ 2...
2230 คำ
สายวันต่อมา...
อลันควงแขนว่าที่เจ้าสาวมาลองชุดแต่งงานในคืนฉลองมงคลสมรส เขาเลือกใช้บริการร้านที่เป็นตัวเลือกที่ดีที่สุด นั่นคือผลงานมีคุณภาพและอยู่ใกล้ที่ทำงาน สะดวกต่อการเข้ามาพูดคุย
“ผู้จัดการร้านอยู่ไหน” เสียงเข้มของเขาดังขึ้น หลังจากเห็นสีหน้าไม่พอใจของว่าที่ภรรยาที่กำลังลองชุดเจ้าสาว
เธอมาลองชุดแต่งงานเป็นครั้งที่สามแล้ว และเหตุผลที่ชุดยังไม่เสร็จสักที ก็เป็นเพราะทางร้านทำงานผิดพลาดตลอด ขนาดตัวเล็กไปบ้าง ใหญ่ไปบ้าง ยาวไปบ้าง สั้นไปบ้าง ไม่มีอะไรพอดี ทั้ง ๆ ที่วัดตัวกันร้อยรอบเห็นจะได้
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ วันนี้คุณอ้อมอาจจะไม่ได้เข้าร้านค่ะ” พนักงานรีบบอกด้วยความกลัว เพราะรู้ดีว่าฤทธิ์เดชของลูกค้าคนนี้นั้นมากมายขนาดไหน นอกจากอลันจะเป็นลูกค้าที่มาใช้บริการแล้ว พื้นที่ที่ทางร้านเช่าไว้เปิดบริการก็เป็นของอลันด้วย
เขาเป็นเจ้าของตึกหลายแห่งใจกลางเมืองของกรุงเทพมหานคร ทุกตึกล้วนอยู่ในทำเลทอง เจาะกลุ่มลูกค้าทุกระดับ ทุกชนชั้น เจ้าของร้านค้าต่างรู้กันว่าเขาเข้มงวดกับความเป็นระเบียบขนาดไหน แต่ทุกคนยอมเคารพกฎโดยไม่มีข้อแม้ เพราะสิ่งที่ได้กลับมาคือกำไรจำนวนมากจากการค้าขาย หากผู้เช่าทำอะไรไม่ถูกใจ เขาก็พร้อมฉีกสัญญาได้ทุกเมื่อ เพราะมีร้านค้าอีกมากมายรอต่อคิวขายสินค้าที่นี่ บ้างก็หวังจะสร้างรายได้ให้กับตัวเองจริง ๆ บ้างก็หวังจะได้มีโอกาสเข้าใกล้หนุ่มหล่อเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ และแย่งเขามาเป็นของตัวเอง โดยไม่สนใจว่าอลันมีคนรักอยู่แล้ว
“ไม่ว่าเขาจะเป็นใคร จะทำอะไรอยู่ ผมต้องการเจอตัวเดี๋ยวนี้”
“ดิฉันลองโทรตามให้นะคะ เชิญคุณอลันนั่งรอสักครู่ค่ะ ระหว่างนี้ถ้าชุดมีปัญหาอะไรที่ต้องแก้ไขหรือไม่พอใจ บอกเราได้เลยนะคะ เราจะรีบจัดการให้ทันทีค่ะ”
“ที่รัก... ใจเย็น ๆ สิคะ เดี๋ยวแป้งจัดการเองค่ะ ที่รักไปนั่งรอข้างนอกนะคะ” เสียงหวานของกัญจิรารีบพูดขึ้น ก่อนจะใช้มือลูบแขนล่ำของว่าที่เจ้าบ่าวสุดหล่อ
อลันเป็นลูกครึ่งไทยอังกฤษ ความตะวันออกและตะวันตกผสมผสานกันอย่างลงตัว ไม่ว่าใครเห็นก็อิจฉาที่ได้ควงคู่ ถ้าใครได้รู้ว่าเขาเป็นเจ้าของตึกหรูมากมายทั่วกรุงเทพ แถมยังมีมรดกอีกมากมายจากพ่อแม่ ผู้หญิงเหล่านั้นคงดิ้นตายในกองไฟแห่งความอิจฉาแน่ ๆ
“มีอย่างที่ไหนกัน ตอนรับงานทางโทรศัพท์พูดจาดิบดี แต่พอถึงเวลาจริง กลับให้ลูกน้องมาดูแลแทนตลอด” อลันส่ายหัวเมื่อนึกถึงผู้จัดการร้านที่เขาและกัญจิราติดต่องานด้วยเมื่อสองเดือนก่อน แต่พอถึงเวลาจริง เธอกลับไม่เคยมาคุยรายละเอียดต่าง ๆ โดยตรงเลยสักครั้ง และถ้าไม่ติดว่างานออกแบบการ์ด ของชำร่วย รวมทั้งทุกอย่างในงานที่เธอออกแบบนั้นถูกใจและคุณภาพคับแก้ว มีคู่รักตบเท้าเข้ามาใช้บริการเวดดิ้งสตูดิโอแห่งนี้มากมาย คงจะบีบให้เธอย้ายออกจากตึกไปหาทำเลใหม่ แต่เมื่อเธอมีรายได้ไม่ขาดสาย นั่นแปลว่าเขาเองก็จะได้รับค่าเช่าอย่างสม่ำเสมอเช่นกัน
“ไม่รู้จะติดธุระอะไรมากมาย ถ้าไม่ติดว่างานแต่งผมจัดอาทิตย์หน้า ผมเปลี่ยนร้านแน่นอน” เขามองพนักงานร้านทีละคนด้วยสายตาโมโห คำพูดร้าย ๆ ของเขาสามารถกรีดแทงผู้คนให้ตายทั้งเป็นได้ไม่ยาก
“รอแป้งข้างนอกนะคะอลัน เดี๋ยวแป้งจัดการเองค่ะ มีรายละเอียดชุดที่ไม่ตรงใจแป้งนิดเดียวเอง” กัญจิราส่งยิ้มให้คนรัก มองจนเขาเดินลับสายตาไป เมื่อแน่ใจว่าว่าที่สามีไม่อยู่แล้วก็หุบยิ้มทันที
“ฉันบอกแล้วใช่ไหมว่าให้เผื่อรอบเอวกับสะโพกอีกสามนิ้ว!” กัญจิราหันมาต่อว่าพนักงานด้วยความไม่พอใจ ตอนนี้ชุดเจ้าสาวรัดแน่นตรงช่วงเอวจนแทบหายใจไม่ออก
“ทางร้านได้ขยายรอบเอวจากที่คุณแป้งสั่งแก้ครั้งล่าสุดแล้วนะคะ”
“มันจะแก้แล้วได้ยังไง ถ้าแก้แล้วฉันก็ต้องใส่ได้สิ” สะโพกและเอวของเธอมีขนาดใหญ่เกินกว่าจะอยู่ในชุดเจ้าสาวได้ รวมทั้งงานแต่งงานของเธอกับอลัน ก็กำลังจะถูกจัดขึ้นในอีกหนึ่งอาทิตย์เท่านั้น ส่วนพนักงานอีกคนก็รีบต่อสายหาผู้จัดการร้านอย่างใจร้อน เมื่อการเจรจากับลูกค้าเริ่มบานปลาย
“ฮะโหล ฮะโหล พี่อ้อมคะ”
“ใจเย็น ๆ นะเจน คุณกัญจิราอีกแล้วใช่ไหม” อภิสรารู้ทันทีว่าเด็กในร้านเป็นอะไร ที่ทำเสียงตื่นตูมต้องเป็นเพราะกัญจิราแน่ ๆ
“ใช่ค่ะ แต่ครั้งนี้ไม่ใช่แค่ว่าที่เจ้าสาวน่ะสิคะ คุณอลันว่าที่เจ้าบ่าวก็ไม่พอใจด้วย พี่อ้อมเข้ามาที่ร้านก่อนได้ไหม เจนกับภัทรรับมือไม่ไหวแล้วค่ะ”
“ได้ เดี๋ยวพี่จะรีบเข้าไป” อภิสรารีบวางสาย ก่อนจะมองซ้ายมองขวาหารถมอเตอร์ไซค์รับจ้าง
เธอมีธุระส่วนตัวที่ต้องรีบไปทำ แล้วมันก็ดันต้องทำวันที่อลันกับกัญจิรามีนัดลองชุดแต่งงานทุกที เมื่อกลับไปที่ร้านก็ต้องแก้งานชุดเจ้าสาวให้กัญจิราตลอด โดยเฉพาะรอบเอวและสะโพกที่ขยายอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าลูกค้าตื่นเต้นและมีความสุขที่จะได้แต่งงานจนเผลอกินเยอะ หรือเพราะเธอท้องอืดกันแน่ ขณะที่เจ้าของนั่งเสี่ยงตายอยู่บนรถมอเตอร์ไซค์ กัญจิราก็ดูจะอารมณ์ดีขึ้นมาบ้าง เมื่อพนักงานรับปากว่าจะแก้ชุดของเธอให้เสร็จภายในสามวัน
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีไหมครับแป้ง” อลันที่นั่งเช็กราคาหุ้นหันมาถามด้วยความเป็นห่วง เขารู้ดีว่าเธออยากดูสวยที่สุดในวันแต่งงาน ส่วนชุดสูทของเขานั้น ทุกอย่างเรียบร้อยดีตั้งแต่ได้ลองชุดครั้งแรกแล้ว
“เรียบร้อยดีค่ะที่รัก”
“แล้วมีตรงไหนที่แป้งสั่งให้แก้บ้างครับ ผมจะได้ช่วยจำ ครั้งต่อไปเราจะได้ตรวจถูกจุด”
“อ๋อ... มีลูกไม้บางจุดที่ไม่มีคริสตัลติดอยู่น่ะค่ะ อลันไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ แป้งจะเป็นเจ้าสาวที่สวยสุดในชีวิตของอลันเลยค่ะ”
“แน่นอนอยู่แล้วล่ะ ผมไม่ได้คิดจะแต่งงานกับใครอีกรอบซะหน่อย” เขาบอกอย่างจริงใจ ไม่ได้คิดว่าต้องแต่งงานกับใครใหม่ มั่นใจในความรักนี้ ไม่อย่างนั้นคงไม่ยอมสละโสด
“น่ารักจัง แป้งรักอลันนะคะ” กัญจิราพูดจบก็หอมแก้มเขาเบา ๆ โดยที่มีพนักงานของร้านยืนมองอยู่ห่าง ๆ ผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าขี้โมโหอย่างอลัน พออยู่กับแฟนนี่ก็มีโหมดหวานเหมือนกันนะ
“งั้นเรากลับกันเลยไหม ผมต้องเตรียมเข้าประชุมตอนบ่ายด้วย” เขาก้มมองนาฬิกาข้อมือราคาแพง เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรต้องกังวลแล้ว
“พนักงานบอกว่าผู้จัดการร้านกำลังจะเข้ามาค่ะ แป้งอยากคุยกับเขาสักหน่อย อลันรออีกนิดได้ไหมคะ”
“ได้สิ อยากเจอมานานแล้ว” เขาส่งยิ้มให้กัญจิรา หย่อนก้นนั่งบนโซฟา อ่านข่าวเศรษฐกิจคั่นเวลา เมื่อนั่งรอโดยที่ใจไม่ร้อนเช่นก่อนหน้านี้ เขาก็เพิ่งคิดว่า ตัวเองก็ไม่ได้จัดการเรื่องงานแต่งด้วยตัวเองสักเท่าไหร่ เป็นเจ้าสาวกับเลขาที่คอยรับคำสั่งและช่วยประสานงานเป็นส่วนใหญ่ หนำซ้ำยังไม่เคยเห็นเจ้าของร้าน ทั้ง ๆ ที่ร้านนี้เปิดทำการมาร่วมสามปี
“สวัสดีค่ะคุณกัญจิรา สวัสดีค่ะคุณอลัน”
เสียงหวานแสนมีมารยาทของอภิสราดังขึ้นทันทีที่มาถึงร้าน เธอเห็นลูกค้ากระเป๋าหนักกำลังก้มหน้าดูบางอย่างในโทรศัพท์พร้อมเสียงหัวเราะคิกคัก จึงใช้มือปัดผมกระเซอะกระเซิงจากลมแรงเพื่อเพิ่มความมั่นใจ ก่อนที่ทั้งคู่จะเงยหน้าขึ้นมา
“สวัสดีค่ะ ดิฉันอ้อมนะคะ เป็นผู้จัดการของที่นี่ค่ะ” อภิสราส่งยิ้มให้ทั้งคู่อย่างมั่นใจ แม้ว่าข้างในจะหวาดกลัวฝ่ายชายมากก็ตาม
นี่เป็นครั้งแรกที่ได้เจอหน้าอลัน และชื่อเสียงของเขาเลื่องลือเรื่องความน่ากลัวเป็นไหน ๆ แถมทางร้านยังทำให้ว่าที่เจ้าสาวของเขาไม่พอใจอีกตั้งหาก เมื่อได้เห็นทั้งสองคนใกล้ ๆ คำเดียวที่นิยามความรักของทั้งที่คิดได้คือ เหมาะสมกันอย่างกับกิ่งทองใบหยก
อลันนั้นหล่อสมค่ำร่ำลือ จมูกโด่งแบบตามสไตล์ลูกครึ่ง ตาสีน้ำตาลชวนมอง คิ้วหนาได้รูป ผมสีน้ำตาลอ่อน ปากสวยเข้ากับทุกส่วนบนใบหน้า ผิวของเขาไม่ได้ขาวสว่างแบบหลอดไฟ หากแต่มีความเข้มของคนเอเชีย ซึ่งต้องได้มันมาจากแม่แน่ ๆ
“คุณ...” เมื่อเธอวิเคราะห์ความหล่อเหลาของเขาเสร็จ เธอก็จำได้ทันทีว่าเขาเป็นไอ้โรคจิตที่ขโมยจูบ มิน่าล่ะเมื่อคืนถึงคุ้นหน้า ที่แท้ก็คุ้นเพราะเขาเป็นเจ้าของตึกที่ไม่เคยเห็นหน้าคาดตา ได้ยินเพียงชื่อเสียงเรียงนามเท่านั้น ก็อย่างว่าแหละ เป็นเจ้านายคนนายคน เขาจะลดตัวลงมาทำความรู้จักกับคนเช่าที่ทุกคนทำไม ถ้าจะแบบนั้นคงไม่จำเป็นต้องจ้างคนมาทำงานแทนให้เปลืองเงิน
อลันเห็นหน้าอภิสราก็ตกใจไม่แพ้กัน แต่เขาไม่ได้พิจารณาใบหน้าของเธอนาน เธอยังสวยเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ผู้หญิงหน้าไหนจะสวยกว่ากัญจิราไม่ได้ ความผิดที่ก่อไว้ สั่งให้ตัวเองรีบหันไปทำเสียงหวานกับว่าที่ภรรยา เมื่อเห็นเธอมองมาอย่างจับผิด
“อ้อมต้องขอโทษอีกครั้งนะคะที่ทำให้เสียเวลา แต่รับรองเลยค่ะว่าครั้งนี้จะเป็นการแก้งานครั้งสุดท้าย ทันวันจัดงานแน่นอน” อภิสรารีบทำสิ่งที่ควรจะทำ นั่นคือกล่าวขอโทษ เพราะลูกค้าคือพระเจ้า แต่ไอ้เจ้าบ่าวคนนี้มันซาตานชัด ๆ เธออยากจะกระซิบบอกผู้หญิงที่นั่งข้าง ๆ เขาจริง ๆ ว่าเมื่อคืนเขาไปทำอะไรมาบ้าง
“ไม่ทันก็ต้องทัน แล้วผมก็ไม่อยากได้ชุดก่อนงานเริ่มแค่สองหรือหนึ่งชั่วโมงด้วย” อลันจ้องหน้าอภิสราอย่างคาดโทษ
“ค่ะ ทันแน่นอนค่ะ” เธอยิ้มตอบ แต่สิ่งที่คิดในใจคือหมั่นไส้ ทำเป็นวางท่ามีอำนาจ ปกปิดความผิดของตัวเองจนอยากจะตบเขาอีกสักครั้ง ลึก ๆ ก็ไม่อยากจะพูดจาดีกับเขา แต่ถ้าไม่ทำตัวเป็นมืออาชีพ เงินค่าจัดงานแต่งสุดหรูราคาหลายแสนก็คงไม่ได้รับ ลูกน้องในร้านต้องอดอยากปากแห้งตามไปด้วย
“หวังว่าจะทำได้อย่างที่พูดนะคะ เราสองคนขอตัวกลับก่อนค่ะ ที่ยังนั่งรอเพราะอยากเห็นหน้าคุณเฉย ๆ ปกติได้แค่ยินเสียง อีกสามวันเจอกันนะคะ ฉันแจ้งกับพนักงานของคุณไว้แล้วว่าจะมาลองชุดเป็นครั้งสุดท้าย และจะรับชุดกลับเลย”
“ค่ะ พนักงานวัดขนาดสะโพกกับเอวเรียบร้อยแล้วใช่ไหมคะ”
“เสร็จหมดทุกอย่างแล้วค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ ไปกันเถอะค่ะอลัน” กัญจิราเห็นหน้าตาสงสัยของอลันก็รีบดึงตัวเขาออกจากร้านทันที
“ทำไมเขาถามถึงเรื่องขนาดเอวกับสะโพกล่ะแป้ง” อลันหันไปถามคนรัก ถ้าไม่ได้ความจำเสื่อม เธอบอกว่าชุดมีปัญหาเรื่องลูกไม้กับคริสตัล
“ผู้จัดการร้านคงเบลอไม่ต่างกับลูกน้องค่ะ อย่าไปสนใจเลย สนใจเรื่องที่จะต้องประชุมตอนบ่ายดีกว่านะคะ”
“นั่นสิ งั้นเดี๋ยวผมไปส่งแป้งที่คอนโดก่อนดีกว่า” อลันเห็นด้วย สงสัยเมื่อคืนผู้จัดการร้านคงจะเปลี่ยนไปดื่มที่ร้านอื่น ที่ไม่ค่อยอยู่ที่ร้าน ไม่เคยเจอหน้า คงเป็นเพราะชอบไปเมาแอ๋จนมาทำงานไม่ได้
“จะไปส่งแป้งทำไมคะ ที่ทำงานอลันขึ้นลิฟต์ไปก็ถึงแล้ว เดี๋ยวแป้งกลับเองสะดวกกว่าค่ะ ไม่เสียเวลาทำงานของอลันด้วย”
“ก็ผมอยากไปส่งว่าที่เจ้าสาวของผมนิ”
“ไม่เป็นไรค่ะ แป้งมีนัดคุยกับช่างแต่งหน้าด้วย ไม่ต้องห่วงนะคะ”
“โอเคครับ ไม่ไปส่งก็ได้ แป้งอยู่ไหน ไปทำอะไรกับใคร รายงานตัวด้วยนะครับ”
“รับทราบค่ะ แป้งไปก่อนนะ”
“บ๊ายบาย” อลันโบกมือให้คนรัก ไม่รู้ราศีเจ้าสาวเปล่งปลั่งออกมาหรือเปล่า ทรวดทรงของกัญจิราถึงได้ดูเต่งตึงและอวบอั๋น น่าหมั่นเขี้ยวจนอยากจะขย้ำเธอเหลือเกิน
“อดใจเอาไว้ไอ้อลัน ทำเหมือนไม่เคยเห็นไปได้” เขาบอกตัวเองให้ใจเย็น ๆ เข้าไว้ ช่วงนี้อยู่ในช่วงห่างกันสักพักของเขาและกัญจิรา เพื่อความตื่นเต้นในคืนวันแต่งงาน
- ผู้เขียน
