เช้าวันต่อมา... อภิสราปลุกอลันที่นอนซมอยู่บนที่นอนปิกนิกหน้าห้องน้ำ เขาหลับ ๆ ตื่น ๆ เพราอาการท้องเสียทำพิษ ตลอดคืนต้องลุกเข้าห้องน้ำนับสิบครั้ง
“คุณ... ไปหาหมอเถอะ” เธอนั่งขัดสมาธิลงบนพื้น มือหนึ่งสะกิดคนป่วย อีกมือถือแก้วน้ำที่ผสมเกลือแร่
“ไม่ไป ไม่ชอบโรงบาล” อลันบอกอย่างงัวเงีย เพลียร่างกายตั้งแต่หัวจรดเท้า ตอนที่ฟ้ายังไม่สว่างเริ่มรู้สึกอาการดีขึ้น แต่ไม่นานก่อนหน้านี้ก็ต้องปลดทุกข์อีกครั้ง
“ต้องไป คุณจะนอนซมแบบนี้ไม่ได้ ไปหาหมอเถอะ ตื่นเร็ว” เธอวางแก้วน้ำ ดึงเขาให้ลุกขึ้นมา
เมื่อคืนเขาปวดท้องจนขนแขนลุก ปวดจริงไม่แกล้ง แต่ไม่คิดว่าจะปวดจนขับรถกลับไม่ไหว ด้วยความมีน้ำใจจึงจัดแจงที่นอนให้เขาที่ชั้นล่าง อยู่ข้างบนด้วยความหวาดระแวง เขาอาจจะบุกเข้าห้องนอนอีก ประตูจึงถูกล็อกอย่างแน่นหนา ทว่าผ่านไปค่อนคืนก็ได้ยินแต่เสียงกดชักโครก อดเป็นห่วงไม่ไหวจนลงมาพบว่าเขาลากที่นอนมาไว้หน้าห้องน้ำ จึง
