ฟางข้าวไม่ได้ตอบอะไร แต่ก็ยอมรับอยู่ในใจว่าพ่อเลี้ยงเขตต์ตะวันช่างเก่งกาจช่ำชองในชั้นเชิงกามโลกีย์
เขาสามารถทำให้เธอสำลักความสุข เขาส่งเธอจนบรรลุอาการออกัสซั่ม ความรู้สึกตอนที่น้ำรักของเขาฉีดทะลักเข้าสู่โพรงเนื้อของเธอนั้นเหมือนมีประจุไฟฟ้าจำนวนมหาศาล แตกซ่านอยู่ในอณูเซลล์ของความรู้สึกอันซับซ้อนอ่อนไหวที่ไม่อาจเขียนบรรยายออกมาเป็นตัวอักษร
‘อาการถึงสวรรค์เป็นเช่นนี้เองหรอกหรือ?’
ฟางข้าวพึมพำในใจ มือเรียวยังลูบไล้อยู่กับแผ่นหลังชื้นเหงื่อของพ่อเลี้ยง
ร่างกายของเธอเบาหวิวราวกับปุยนุ่น ลมหายใจขาดห้วงหายไปพร้อมกับอาการเหนื่อยหอบและความอิ่มเอมที่แผ่ซ่านไปทั่วสรรพางค์กายสาว
“คืนนี้อย่าล็อคประตูห้องนอนนะ... ดึกๆ จะเข้ามาเอาอีก”
เขาสั่งเอาไว้เพียงเท่านั้นแล้วก็ผละออกมาจากร่างของเธอเพราะเสียงโทรศัพท์มือถือของเขาดังขึ้นมาพอดี
ตอนค่ำของวันเดียวกันนั้นพ่อเลี้ยงเขตต์ตะวันแวะ
