ใจรักปรารถนาร้าย

บทที่4

“ก็พี่ยังไม่อิ่มนี่ครับ นะครับ ครั้งนี้จะทำเบาๆ ถ้าอิงง่วงก็หลับไปก่อนได้เลย ที่เหลือพี่จัดการต่อเอง” คนบ้า! พูดอย่างกับว่าเธอจะหลับได้ คนที่ได้แต่ต่อว่าคนหื่นในใจถึงกลับครางลึกเมื่อเรียวปากถูกจูบอย่างเร้าร้อนเข้าอีกครั้ง ก่อนบทรักครั้งที่สองและสามจะตามมาติดๆ โดยคนที่เป็นฝ่ายชักนำนั้นไม่มีทีท่าว่าจะเหนื่อยให้ได้เห็นเลย

การปรากฏตัวของปันตาในห้องรับแขกของบ้านสร้างความตกใจแก่นางน้อยและเด็กรับใช้ในบ้านเป็นอย่างมาก นางได้แต่หันไปมองก้องภพเหมือนต้องการคำตอบ ซึ่งอีกฝ่ายก็เหมือนจะรู้สึกได้ถึงเอ่ยขึ้น อย่างน้อยป้าน้อยคนนี้ก็เป็นคนสนิทของย่าเขา ท่านจำต้องรู้

“พอดีปันกำลังเดือดร้อนครับป้าน้อย ผมเลยให้มาอยู่ที่นี่สักพัก ฝากป้าน้อยกับทุกคนดูแลเขาด้วยนะครับ” เด็กรับใช้พยักหน้าเหมือนเข้าใจ จะมีก็แต่นางน้อยที่ไม่ได้รับปากแต่เลือกที่จะถามตรงๆ

“อยู่ในฐานะอะไรล่ะคะ ป้าจะได้วางตัวได้ถูก!” แน่นอนว่านางไม่เคยชอบในตัวของอดีตคนรักคุณก้องเลยสักนิด อาจเพราะผู้เป็นนายที่ล่วงลับไปแล้วไม่ชอบ นางก็เลยพาลที่จะรู้สึกไม่ชอบเธอไปด้วยอีกคน

“แขกของผมครับ” ก้องภพตอบเสียงแข็งก่อนทุกๆ สิ่งจะกลับมาเป็นปกติอีกครั้งเมื่ออุรัสยาเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมเด็กรับใช้อีกสองคน ก้องภพลุกขึ้นไปรับถ้วยแกงจืดร้อนๆ จากภรรยาพร้อมเอ่ยเสียงดุขึ้นเมื่อเห็นว่าภรรยาดื้อเงียบ ถือบางสิ่งติดมือมาด้วย

“ทำไมไม่ให้เด็กๆ ยกมาล่ะครับ เกิดมือพองขึ้นมาจะว่ายังไง ไหนพี่ขอดูหน่อย” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมวางถ้วยแกงลงที่โต๊ะก่อนจะหันไปคว้ามือนุ่มนิ่มของภรรยาจอมดื้อขึ้นมาสำรวจหาความเสียหาย เมื่อไม่มีจึงเงยหน้าขึ้น เหมือนอยากฟังคำตอบที่เธอทำตัวเหมือนคนใช้อีกแล้วทั้งๆ ที่เขาก็เคยขอร้องนับครั้งไม่ถ้วนว่าไม่อยากให้เธอทำแบบนี้

“แค่นี้เองค่ะ อิงอยากทำ” อุรัสยาตอบไปตามที่รู้สึก เธอไม่เคยอยู่ที่นี่เฉยๆ ตามที่สามีขอร้องนับครั้งไม่ถ้วนได้เลยสักครั้ง มักจะคอยแอบเข้าไปทำอาหารในครัว หากว่างก็แย่งงานบ้านเด็กรับใช้ทำจนหมด ซึ่งมันไม่ใช่สิ่งที่ก้องภพอยากจะเห็นเท่าไหร่ เขาอยากให้ภรรยาอยู่ที่นี่อย่างสบาย เธอไม่จำเป็นต้องทำเรื่องพวกนี้เลยตราบใดที่ยังอยู่ที่นี่ในฐานะเมียของเขา แต่อุรัสยาก็ดื้อดึงเกินกว่าจะยอมทำตามที่ขอ

แน่นอนว่าทุกครั้งที่เรื่องเหล่านี้ลอยไปถึงหู เขาก็มักจะเรียกเธอมาต่อว่าก่อนจะเปลี่ยนเป็นขอร้องให้เธอเลิกทำ แต่ไม่ว่ายังไงเธอก็ทำให้เขาไม่ได้สักที บทจะดื้อดึงบอกเลยว่าเด็กสามขวบยังต้องชิดซ้าย

“ครั้งนี้พี่จะไม่โกรธ แต่ครั้งหน้าห้ามยกออกมาแบบนี้นะครับ”

“ก็ได้ค่ะ” หนนี้อุรัสยาจำต้องยอมตามใจสามี เธอเดินมานั่งข้างๆ เขา ก่อนที่จะถูกทักทายด้วยแขกคนใหม่ของบ้านที่นั่งอยู่อีกฝั่ง

“อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณอิง เมื่อคืนหลับสบายดีไหมคะ” แน่นอนว่าไม่สบาย เพราะกว่าคนเจ้าเล่ห์ข้างกายจะปล่อยเธอก็ปาไปตีสี่เข้าแล้ว

อุรัสยาคิดในใจก่อนจะตอบไปอีกอย่าง…

“ก็ดีค่ะ คุณปันล่ะคะหลับสบายไหม”

ปันตายิ้มก่อนเอ่ยตอบ

“ปันก็หลับสบายค่ะ รู้สึกหลับสบายมากกว่าวันไหนๆ ในรอบสามปี” คำตอบนั้นทำให้คนฟังชะงักไปชั่วครู่ เหมือนจะพอรู้สิ่งที่อีกคนพยายามสื่อว่าเธอรู้สึกดีที่ได้กลับมาที่นี่ มาเพื่อทวงทุกสิ่งกลับคืนไป ต่างจากก้องภพที่ไม่ได้คิดอะไรมาก นอกเสียจากผู้หญิงสองคนคุยกัน

ปันตาเอ่ยขอร้องให้ก้องภพพาออกไปซื้อของใช้เพราะหญิงสาวมีติดตัวมาเพียงไม่กี่อย่าง ครั้งแรกชายหนุ่มเอ่ยชวนภรรยาไปด้วยกัน แต่อุรัสยาต้องปฏิเสธเพราะไม่อยากไปมองเห็นภาพที่มันจะทำให้เจ็บสู้ไม่ต้องไป เพื่อที่จะได้ไม่ต้องเห็นไม่รับรู้อะไรเลยจะดีกว่า…

“คุณจะยอมแพ้ง่ายๆ แบบนี้ไม่ได้นะคะ! คุณท่านที่ตายไปคงโกรธถ้ารู้ว่าผู้หญิงที่ท่านไว้ใจให้แต่งงานกับหลานชายเพียงคนเดียวยอมแพ้อะไรง่ายๆ แบบนี้!” นางน้อยเริ่มต้นต่อว่ากันทันทีที่ก้องภพขับรถออกไปจากบ้านพร้อมอดีตคนรักเก่า อุรัสยาได้แต่ยิ้มก่อนจะตอบ

“อิงไม่ได้ยอมแพ้หรอกนะคะป้าน้อย…แต่ว่าอิงไม่เคยเอาชนะคุณปันเธอได้เลย ป้าน้อยเองก็รู้ว่าพี่ก้องเขารักใคร” ซึ่งคนนั้นไม่ใช่เธอ

“ถึงอย่างนั้นก็เถอะค่ะ แต่การที่คุณเปิดโอกาสให้พวกเขาไปไหนมาไหนกันสองคนแบบนั้นรู้ไหมว่ามันจะทำให้แม่นั่นมีโอกาส! อย่าแสนดีไปนักเลยค่ะคุณ เห็นแก่ตัวบ้างก็ได้ถ้ามันจะทำให้ทะเบียนสมรสอยู่ในมือคุณไปอีกนานๆ อย่าหาว่าอีฉันสอนเลยนะคะ…” อุรัสยาไม่ได้นึกโกรธในคำพูดตรงๆ ของอีกฝ่ายแต่อย่างใด เธอรู้ว่าป้าน้อยพูดก็เพราะห่วงความสัมพันธ์ของเธอกับก้องภพ รู้ถึงว่าอีกฝ่ายไม่ใช่คนใจร้ายอะไร ออกจะใจดีเสียด้วยซ้ำ แต่น้อยคนนักที่จะมีบุญได้มองเห็นมัน

“อิงขอบคุณป้าน้อยมากนะคะที่เป็นห่วงอิง แต่เรื่องนี้คนที่จะตัดสินใจคือพี่ก้อง ถ้าสุดท้ายแล้วคนที่พี่ก้องรัก อยากใช้ชีวิตอยู่ด้วยคือคุณปันอินก็คงต้องไปจากที่นี่ค่ะ” ไปทั้งที่ก็ยังไม่รู้เลยว่าจะไปที่ไหน

เธอไม่มีบ้าน ไม่มีใคร

ทั้งชีวิตที่เหลืออยู่ตอนนี้คือก้องภพเท่านั้น

แต่เธอจะใช้เขาเป็นเกราะกรรมบังจากทุกสิ่งไปตลอดก็คงไม่ได้ เพราะไม่รู้เลยสักนิดว่าอนาคตเธอกับเขามันจะต้องลงเอยกันแบบไหน เพราะฉะนั้นตอนนี้หากเตรียมตัวตั้งแต่เนิ่นๆ มันคงดีกว่าอย่าเฉยไปวันๆ หญิงสาวคิดก่อนจะขอตัวออกไปเดินเล่น ทิ้งไว้แต่หญิงน้อย ที่ได้ยืนส่ายหน้าให้กับความใสซื่อของอุรัสยาอยู่เพียงลำพัง

ทางด้านก้องภพเองหลังจากพาอดีตคนรักเข้ามาซื้อของใช้ในเมืองแล้วเขาก็พาเธอแวะทานอาหารกลางวันเมื่ออีกฝ่ายบ่นหิว ซึ่งร้านที่พามานั้นก็เป็นร้านที่เขาชอบพาภรรยาหน้าเศร้ามาทานอยู่บ่อยๆ จึงไม่แปลกที่พนักงานและผู้จัดการร้านอย่างนุชจะแปลกใจที่ไม่เห็นอีกคน

“สวัสดีค่ะคุณก้อง วันนี้คุณอิงไม่ได้มาด้วยกันเหรอคะ นี่พวกเด็กในร้ายล่ะบ่นคิดถึงกันอยู่เชียว” ก้องภพยิ้มให้อีกฝ่ายก่อนจะตอบ

“อิงไม่ได้มาครับ พอดีผมพาเพื่อนมาซื้อของนิดหน่อย นี่คุณนุชลีครับปัน ผู้จัดการร้าน ส่วนนี่ปันตาครับคุณนุช เพื่อนของผมเอง” แม้จะไม่ค่อยชอบใจสถานะของตัวเองที่ก้องภพแนะนำไป แต่ปันตาก็ต้องฝืนยิ้ม ก่อนจะมองผู้หญิงวัยกลางคนตรงหน้าด้วยสายตาเหยียด

“ร้านอาหารที่นี่แปลกดีนะคะ ผู้จัดการมายุ่งวุ่นวายกับแขกได้ด้วย คือ…ปันหมายความว่าปันไม่ค่อยได้เจออะไรแบบนี้บ่อยๆ น่ะค่ะ” ปันตาจำต้องรีบแย้งเมื่อเห็นสายตาทั้งของก้องภพและอีกคนจ้องมองมาที่เธอเป็นจุดเดียว แน่นอนว่าคนที่เพิ่งจะถูกหลอกด่าอย่างนุชลีหัวเสียอย่างหนัก มองแม่ผู้หญิงท่าทีโอหังตรงหน้าด้วยความไม่พอใจ

“ถ้าอย่างนั้นเชิญคุณก้องกับเพื่อนตามสบายนะคะ นุชขอตัวก่อนค่ะ” แต่อย่างไรด้วยหน้าที่และตำแหน่งก็ต้องปั้นหน้ายิ้มตอบ ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว อยากจะกระชากหัวแม่คนนี้มาตบสั่งสอนให้รู้รอดไป

“ก้องกับคุณอิงคงมาที่นี่บ่อยๆ ใช่ไหมคะ” ปันตาเอ่ยถามก่อนจะลอบมองไปรอบๆ รู้สึกไม่ชอบใจที่อดีตคนรักพามาร้านที่เขาเคยมาภรรยามาบ่อยๆ แน่นอนว่าที่นี่ไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับเธอเลย