ทั้งสองเดินทางมาถึงบ้านพักแม่เลขาสาวรีบเปิดประตูก้าวขาลงจากรถทันที ตั้งแต่ร้านอาหารจนถึงตอนนี้เธอเอาแต่นิ่งเงียบไม่พูดอะไรราวกับคนมีบางสิ่งบางอย่างเก็บไว้ในใจแม้แต่ภูผาเองก็ยังสัมผัสมันได้
ชายหนุ่มเดินเข้าไปในบ้านพักเดินตามร่างสวยของเธอขึ้นไปยังบนห้องนอนอย่างช้า ๆ ทันทีเมื่อเขาเปิดประตูก้าวขาเข้าไปก็เห็นว่าเธอกำลังเปิดประตูตู้เสื้อผ้าบนไหล่บางมีผ้าเช็ดตัวพาดเอาไว้โดยที่เธอไม่หันมาสนใจเขาที่กำลังยืนดูอยู่
"เป็นอะไรไปบัวเธอเดินหนีฉันทำไม"เธอหันมามองหน้าเขาพลางส่ายหน้าไปมาก่อนจะหันไปรื้อเสื้อผ้าออกมาจากกระเป๋าเดินทางของตัวเอง ท่าทีเมินเฉยไม่สนใจกระตุกต่อมโมโหของชายหนุ่มจนเขาต้องรีบสาวเท้าเดินเข้าไปกระชากแขนสวยของหญิงสาวออกแรงดึงร่างของเธอให้ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้า
"เธอเป็นอะไรไป แล้วทำไมต้องเดินหนีฉันด้วย"
"บัวไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ"
"แล้วทำไมตอนฉันถามเธอไม่ยอมตอบฮะ"แรงบีบตรงท่อนแขนทั้งสองข้างท
