บทที่1
1071 คำ
พิษของเศรษฐกิจรุนแรงในรอบหลายสิบปีทำเอาบริษัทน้อยใหญ่ขาดทุนล้มละลายไปตาม ๆ กัน ไม่เว้นแม้แต่บริษัทเล็ก ๆ ที่มีผู้หญิงธรรมดา ๆ อย่าง'บัวบูชา'ทำงานอยู่ในนั้นด้วย
เรี่ยวแรงของพนักงานภายในบริษัทจัดส่งผลไม้อบแห้งทรุดลงทันตาเห็นเมื่อเจ้านายประกาศปิดตัวบริษัทเนื่องจากผลประกอบการขาดทุนย่อยยับมานานหลายปี วินาทีนี้เหมือนโลกทั้งใบของพนักงานในบริษัทพังทลายไม่ต่างอะไรกับความหวังในทางสุดท้ายของบัวบูชาดับลง
"พะ...พี่บัว ไหวนะพี่"พนักงานซึ่งดูอายุน้อยกว่าเอ่ยถามบัวบูชาด้วยความเป็นห่วง แต่ดูเหมือนเจ้าตัวตอนนี้คงหูดับไปแล้ว
"พี่บัว"
"ฮะ ว่าไงนะกอหญ้า"
"ไม่เป็นอะไรใช่ไหมพี่ พี่โอเคใช่ไหม"บัวบูชาส่ายหน้าไปมา ร่างผอมบางทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้ภายในห้องประชุมซึ่งมีเพียงบัวบูชาและกอหญ้าที่ยังคงอยู่ในนี้
"พี่จะทำยังไงดีกอหญ้า"บัวบูชาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตากลมโตสั่นระริกความหวังในการทำงานหาเงินมารักษาแม่ผู้ให้กำเนิดพังทลายลงในพริบตา
"เอาเงินของหนูไปรักษาคุณป้าก่อนดีไหม"ด้วยความเห็นใจกอหญ้าจึงอาสาเอ่ยปากแต่บัวบูชากลับส่ายหน้า
"อย่าเลยกอหญ้า กอหญ้าเองก็ต้องหาเงินส่งไปให้ทางบ้าน"บัวบูชาพยายามฝืนทำตัวให้เข้มแข็งแม้ลึก ๆ ภายในใจของเธอนั้นจะปวดร้าว
เธอจะเอาเงินจากที่ไหนไปรักษาแม่ที่ป่วยเป็นมะเร็งกันเล่า เงินเก็บที่มีอยู่มันก็ชั่งน้อยนิดเสียเหลือเกิน
บัวบูชาปาดน้ำตาที่กำลังไหลออกมาพลางก้มเก็บข้าวของใส่ลงกล่องกระดาษ วันนี้เป็นวันสุดท้ายที่เธอจะได้มาเหยียบเท้าที่บริษัทนี้ มันไม่ใช่เพียงแค่เธอแต่ล้วนเป็นพนักงานทุกคน
"ผมต้องขอโทษทุกคนด้วยนะ นี่คือเงินเดือนก้อนสุดท้ายที่พวกคุณจะได้"อดีตท่านประธานกล่าวคำขอโทษก่อนจะยื่นซองสีขาวซึ่งมีเงินจำนวนหนึ่งอยู่ในนั้นให้กับพนักงานทุกคน
"โชคดีนะคุณบัว ผมขอให้คุณได้งานใหม่เร็ว ๆ นี้นะ"
"ขอบคุณนะคะ"บัวบูชากล่าวขอบคุณ เธอมองซองใส่เงินพลางถอนหายใจ เงินแค่นี้มันไม่พอค่ายาที่เธอต้องเสียให้กับทางโรงพยาบาลในอาทิตย์หน้าอีกทั้งยังมาตกงานอีกแล้วแบบนี้เธอจะหาเงินในส่วนที่ยังเหลือมาจากไหน
สองเท้าเล็ก ๆ เดินก้าวไปตามถนนฟุตบาทท่ามกลางอากาศที่ร้อนดั่งไฟ กรอบใบหน้าสวยใสภายใต้แว่นตาหนาเตอะเต็มไปด้วยหยาดเหงื่อ หลังจากเสร็จสิ้นในการเยี่ยมมารดาในยามรุ่งเช้าบัวบูชาตัดสินใจเดินเท้ากวาดสายตามองหาที่ทำงานใหม่ แม้การแข่งขันในเมืองหลวงจะมีกลยุทธ์มากมายแต่เธอไม่สามารถนอนนิ่งรอความตายได้
แม่จะต้องหาย ชีวิตของสองแม่ลูกจะต้องสบายกว่าที่เป็นอยู่ในตอนนี้
พรึบ
"ช่วยด้วย โจรกระชากกระเป๋า"เสียงร้องโหวกเหวกโวยวายดังมาแต่ไกลทำให้บัวบูชาชะงักเธอเบิกตากว้างเมื่อเห็นชายใส่ชุดดำปิดหน้าด้วยหมวกแก๊ปถือกระเป๋าแบรนด์เนมราคาแพงวิ่งตรงมายังทางที่เธอยืนอยู่
"ใครก็ได้ช่วยจับโจรให้ฉันที"หญิงสาวดูมีอายุวิ่งตามหลังชายคนนั้นมา บัวบูชามองซ้ายแลขวาก่อนหางตาของเธอจะสะดุดเข้ากับท่อนไม้ขนาดไม่ใหญ่ไม่ยาวสักเท่าไหร่ ความเป็นมนุษย์ทำให้เธอไม่สามารถปล่อยผ่านเรื่องนี้ไปต่อหน้าต่อตาได้ บัวบูชาตัดสินใจเดินเข้าไปคว้าท่อนไม้ขึ้นมาถือสองมือกำท่อนไม้แน่นเตรียมพร้อมที่จะฟาดผู้ชายคนนั้นให้สลบ
ผลัวะ
"อัก"ท่อนไม้ฟาดเข้ากลางศีรษะของชายคนนั้น มันชั่งแม่นยำราวกับจับวาง บัวบูชาเบิกตาค้างมองร่างสูงใหญ่ล้มลงไปกองอยู่กับพื้นด้วยท่าทีสงบนิ่ง ส่วนกระเป๋าใบหรูตอนนั้นตกแยู่ไม่ไกลจากจุดที่เธอยืนสักเท่าไหร่
"ขอบใจมากนะแม่หนู"หญิงวัยกลางคนวิ่งตรงมาหาเธอด้วยความเหนื่อยหอบพลางเอ่ยขอบคุณ
"ไม่เป็นอะไรค่ะ นี่ค่ะกระเป๋าของคุณท่าน"บัวบูชาเดินไปหยิบกระเป๋าก่อนเธอจะส่งคืนให้กับเจ้าของ การแต่งตัวและการใช้ข้าวของราคาแพงของผู้หญิงตรงหน้าคงจะเป็นคนมีระดับร่ำรวยเงินทอง
"ป้าต้องขอบใจแม่หนูมากเลยนะที่ช่วยป้าเอาไว้"คุณหญิงเพ็ญนภามองหน้าเด็กสาวด้วยแววตาชื่นชมที่สามารถช่วยนำกระเป๋ากลับมาคืนเธอได้
เพราะความประมาทของเธอเองทำให้ถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น ถ้าหากลูกชายและสามีของเธอรู้เข้าคงจะกลายเป็นเรื่องใหญ่โต
"ไม่เป็นอะไรค่ะคุณท่าน"
"คุณท่านอะไรกัน หนูคือผู้มีพระคุณของป้าเชียวนะถ้าป้าไม่ได้หนูช่วยเอาไว้ป้าก็คงไม่ได้กระเป๋าใบนี้คืน"คุณหญิงเพ็ญนภากล่าวขอบคุณอีกครั้งก่อนจะเปิดกระเป๋าล้วงเอาเงินสดจำนวนหนึ่งออกมาให้ แต่บัวบูชากลับส่ายหน้าไปมาแม้ตอนนี้เธอจะขัดสนเรื่องเงินก็จริง แต่เงินจำนวนนี้มันมากเกินไปเธอคงรับไว้ไม่ได้
"คุณป้าเก็บไว้เถอะค่ะ หนูคงรับไว้ไม่ได้"
"ทำไมล่ะ ป้าเต็มใจให้หนูนะลูก"
"หนูรับไว้ไม่ได้จริง ๆ ค่ะ"บัวบูชาปฏิเสธพลางโบกมือไปมา เธอโน้มตัวคว้ากระเป๋าใบเก่าและเอกสารสมัครงานซึ่งตกอยู่บนพื้นขึ้นมาถือเอาไว้แต่ก่อนที่บัวบูชาจะเดินจากไป คุณหญิงเพ็ญนภาก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยถามชื่อเสียงเรียงนาม
"เดี๋ยวก่อนสิจ๊ะ หนูพอจะบอกป้าได้ไหมว่าหนูชื่ออะไร ป้าชื่อเพ็ญนภานะลูก"
"หนูชื่อบัวค่ะ บัวบูชา"คุณหญิงเพ็ญนภาได้แต่ยืนยิ้มมองแผ่นหลังของเด็กสาวคนนั้นเดินออกไป คุณหญิงแห่งตระกูลใหญ่นึกชอบใจเด็กสาวใจดีคนนี้ที่เข้ามาช่วยเหลือเธอเอาไว้
"บัวบูชา ชื่อน่ารักจัง"
- ผู้เขียน
