โปรดปราณ เมียเด็ก

บทที่ 4

"เสร็จอีกแล้ว"

เสียงทุ้มเข้มเอ่ยแซว ทั้งที่ตนเองแทบจะระเบิดกามอารมณ์ออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า เขารีบจัดท่าทางให้แผ่นหลังบางเฉียบแนบชิดกับกำแพงสีทึบ จากนั้นก็ยกขาเรียวทั้งสองข้างขึ้นมาพาดบนบ่าแกร่งกร้าน ไม่ให้เด็กสาวได้มีโอกาสได้ยืนบนพื้นและด้วยสรีระอรชรอ้อนแอ้น ทำให้การจัดท่าเป็นไปได้ง่าย ตัวเขาเองก็มีโอกาสในการถอดกางเกง พร้อมกับรูดชัดท่อนเนื้อขนาดใหญ่ยาว ที่ผงาดเต็มตัวอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน พร้อมจ่อปลายหัวเห็ดถูไถกลางร่องสวาท ให้น้ำกามเคลือบบริเวณหัว

"จะชดใช้ด้วยร่างกายใช่ไหม?"

"ถ้าลุงอยากได้ หนูก็จะยอมถวายตัวให้"

"หึ พูดแล้วห้ามคืนคำ แล้วก็อย่ามาเสียใจทีหลังล่ะ"

สิ้นสุดประโยคนั้น ปลายหัวเห็ดยักษ์ก็ถูกกดลึกเข้าไปในช่องทางรัก สิ่งแรกที่เห็นได้ชัด คือความตื่นตระหนกตกใจของเด็กสาว สีหน้าเปลี่ยนซีดเผือกในทันที ที่ถูกความเป็นชายแทรกผ่านเข้าไปในจุดที่ไม่เคยมีชายใดเคยได้สัมผัสถึง เมรัยน้ำตาคลอเบ้า แบะปากเหมือนกำลังจะร้องไห้ในอีกไม่ช้า

"เจ็บมากใช่ไหม?"

เด็กสาวพยักหน้ารับระรัว แต่ด้วยท่าทางที่จัดอยู่ในพื้นที่จำกัด ทำให้ไม่สามารถปฏิเสธได้ จึงต้องเดินหน้าต่อไป จนเส้นพรหมจรรย์ขาดสะบั้น พร้อมกับหยดน้ำตาสีใส ไหลรินจากหางตา ด้วยความทรมานกับประสบการณ์ครั้งแรก

"เข้าไปจนเกือบสุดลำแล้ว เธอเก่งมาก"

ชายหนุ่มหน้าคมไม่ลืมที่จะเอ่ยปากเชยชม ถึงเธอจะเจ็บจนร้องไห้ แต่ก็ไม่งอแงให้เขาเอามันออกไปนั่น ทำให้จุดเชื่อมมีโอกาสได้ปรับตัวเข้าหากัน เขารู้สึกดีโคตรๆ ที่ได้เป็นผู้ชายคนแรกของเด็กผู้หญิงคนนี้ ไม่คิดไม่ฝันว่าจะทำได้ พอได้ทำก็รู้สึกว่าตนเองประสบความสำเร็จเรื่องเซ็กซ์ ต่อไปนี้คงได้ปลดปล่อยสมใจอยาก

"จะค่อยๆ ขยับ ไม่ต้องเกร็ง เข้าใจไหม?"

เมรัยสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย เขาเลยเคลื่อนสะโพกออกมาเล็กน้อย ให้ท่อนเนื้อแข็งปั๊ก ครูดผนังช่องคลอดจนเกิดการขยับขยาย เขารู้สึกเสียวซ่าน ทุกครั้งที่น้องสาวของเธอขมิบตอด มันเหมือนว่าเขาใกล้จะบ้าคลั่งเพราะความรู้สึกเหล่านี้

"ซี้ด แน่นมาก แน่นเหลือเกิน อ๊าห์!"

เสียงคำรามดังลั่นอย่างลืมตัว เรียกรถมอเตอร์ไซค์ให้ขับมาดูตรงนี้ ทว่าตรงที่เขาอยู่กับเด็กสาวมืดมาก จนแสงไฟรถส่องเข้ามาไม่ถึง ทำให้เขาได้เสพสมความสุข โดยที่ไม่มีใครหน้าไหนมารบกวน

"จะเร่งแล้วนะ ถ้าเจ็บก็บอก เข้าใจไหม?"

"ละ แล้วถ้าเสียว หนูสามารถครางได้ไหม?"

คำถามไร้เดียงสา ทำให้เขาเผลอยิ้มในใจ

"ครางได้ แต่เบาหน่อยแล้วกัน พวกมันยังอยู่"

เด็กสาวผงกหัวรับอย่างเชื่อฟัง ก่อนที่ความเป็นชายจะอัดกระแทกเข้าไปในร่องสวาทอย่างดุดัน ด้วยความที่เขาเก็บกดมานานหลายปี ทำให้เซ็กซ์ครั้งนี้รุนแรงกว่าที่คิด สะโพกสอบงัดเข้างัดออก ไม่มีอ่อนข้อใดๆ ทั้งสิ้น

จนเด็กสาวต้องยกมือขึ้นมาปิดปาก กั้นเสียงร้องครวญครางปนเสียงกรีดร้อง ในตอนที่เขาใส่เต็มแรงเกินไป จนทำให้เธอจุกเสียดท้องน้อย ที่บอบบางเกินกว่าจะรับท่อนเอ็นใหญ่ยาว ให้อัดกระแทกเข้าไปได้

"นะ หนูจุกท้อง ลุงช่วยทำเบาๆ หน่อยได้ไหม"

"เลิกเรียกว่าลุงก่อน ไม่อย่างนั้นจะโดดแบบนี้"

"อร๊าง!"

เมรัยหลุดครางเสียงดังลั่น เมื่อถูกท่อนเอ็นแข็งปั๊กเสียบแทงเข้ามาชนกับปากมดลูก เธอทำหน้าตาบิดเบี้ยว รับไม่ไหวกับบทลงโทษที่ไปเรียกเจ้าหนี้ว่า 'ลุง'

"กูได้ยินเสียงแถวๆ นี้ พวกมึงไปเอาไฟฉายมาส่องดิ๊!"

พวกเด็กแว้นเริ่มหาอุปกรณ์เสริมในการค้นหา เขาเลยคิดว่าอีกไม่นานพวกมันน่าจะมารบกวน จึงจำเป็นต้องหยุดชะงักอารมณ์สวาทเอาไว้ชั่วคราว ถึงจะยากมาก แต่ถ้าไม่หนีไปตอนนี้ อาจจะขัดใจที่มีคนมาขัดจังหวะ

"วิ่งไหวหรือเปล่า?"

"โดนแทงขนาดนี้จะวิ่งไหวได้ยังไง"

"รู้อยู่หรอกว่าวิ่งไม่ไหว แค่ถามเฉยๆ"

พูดจบเขาก็ใช้ความสามารถในการสวมใส่กางเกงในพื้นที่จำกัด แล้วดันขาเรียวสวยให้กลับลงมาพาดเอวสอบสัน จากนั้นก็อุ้มเด็กสาว เสมือนโอบอุ้มเด็กน้อย

"ตรงนั้นน่าจะปีนขึ้นไปได้"

ชายหนุ่มพูดกับตนเองในขณะที่กำลังหาทางหนีทีไร่ เมื่อเห็นว่าสุดซอยมีทางให้ปีนขึ้นไป เขาก็รีบเดินตรงไปทางนั้น แล้วใช้มือเพียงข้างเดียวจับราวเหล็ก ดันร่างแข็งแรงพร้อมกับร่างบางที่ตนอุ้มอยู่ขึ้นไปด้านบน พอเห็นว่าอีกฝั่งไม่มีใคร ก็หาจังหวะดีๆ กระโดดลงไป

พรึบ!

ความสูงร้อยเก้าสิบเป็นประโยคก็วันนี้ เขาและเธอไม่เจ็บตรงไหน แต่ได้ยินเสียงพวกเด็กแว้นอีกฝั่ง กำลังพากันเดินเข้ามาในซอยที่เขา 'เปิดซิงเมรัย' เมื่อตะกี้

"ต้องกลับไปเอารถที่วัด" รังสิมันต์บอกกล่าวกับคนในอ้อมแขน แต่เมรัยกลับส่ายหน้าไม่เห็นด้วยกับความคิดนั้น แล้วกระซิบข้างใบหูบอกทางที่เขาควรจะไป

"เดินออกไปจากซอยนี้ เลี้ยวซ้าย แล้วตรงไปสุดซอย"

"ทางนั้นจะไม่เจอพวกมันใช่ไหม?"

"ไม่เจอ พวกมันรู้จักแต่บ้านพ่อ ไม่รู้จักบ้านหนู"

"อ้าว ไม่ได้อยู่กับพ่อหรอกเหรอ?"

"ลุงจะยืนถามจนพวกมันมาตามเจอเลยไหมล่ะ?"

"ก็แค่ถาม บอกแล้วไงว่าอย่าเรียกลุง เดี๋ยวจะโดน"

"รีบๆ ไปเถอะ หนูง่วงนอนแล้ว"

ไม่ลงเดินเอง แถมยังเร่งอีกต่างหาก เด็กคนนี้มีความเป็นเด็กเอาแต่ใจยิ่งกว่าเขาเสียอีก ดูเหมือนจะพึ่งพาตัวเองได้ แต่พอตกเป็นของเขา ก็เกาะเป็นลิงไม่ยอมปล่อย

[ถามว่าดีไหม? มันก็ดีนะ]

"นี่บ้านเธอเหรอ?"

เสียงทุ้มเข้มเอ่ยถามอีกครั้ง เมื่อเดินมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าบ้านหลังหนึ่ง เป็นบ้านเช่า ภายนอกดูเสื่อมโทรมมาก

"อย่าด่วนตัดสินจากภายนอก หนูทำงานตั้งหลายปีกว่าจะมีบ้านเป็นของตัวเอง ถึงจะเป็นบ้านเช่าก็เถอะ"

พูดจบร่างเล็กก็ลงไปจากตัวเขา ชุดนักศึกษาที่หลุดลุ่ย เธอก็ไม่คิดจะสวมใส่ให้มันเรียบร้อย ปล่อยให้เขาแทะโลมทางสายตาจนกระทั่งเปิดประตูบ้านเข้าไปได้

ภายนอกเป็นบ้านปูนหนึ่งชั้น ดูเสื่อมโทรมเพราะสีมันไม่ขาวแล้ว มีต้นไม้อยู่หน้าบ้าน ปิดบังสายตาจากผู้คนไม่ให้โดดเด่น แต่พอเปิดประตูห้องเท่านั้นแหละ เขาถึงกับอ้าปากค้างกับสิ่งที่เห็น ไม่คิดว่าจะมีห้องน่ารักๆ แบบนี้ จัดอยู่ในบ้านเช่าเก่าๆ ถ้าจัดเอง ถือว่าเก่งใช้ได้เลย