“ยืนยิ้มอยู่ได้ เดี๋ยวก็สายหรอก”
เด็กสาวเร่งทั้งที่ตัวเองหน้าแดงซ่าน เขินอายกับคำพูดแปลกประหลาดที่โพล่งออกมา ซึ่งเขายังคงยืนยันว่ามัน ‘น่ารักดี’
ชายหนุ่มลูกครึ่งรูปร่างล่ำสัน เดินยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เข้ามารอคู่ค้าทางธุรกิจภายในร้านอาหาร โดยที่ไม่ลืมเปิดโต๊ะเอาไว้ให้เด็กสาวตามเข้ามานั่งรอด้วย
ไม่นานนักคู่ค้าคนสำคัญก็เดินเข้ามา ตามด้วยเด็กสาวที่เดินท่าทางเก้งๆ กังๆ ทำตัวไม่ถูก เธอคงไม่คิดว่าภายในร้านอาหารจะจัดอยู่ในสไตล์โมเดิร์นแบบนี้ เขาเลยแก้ปัญหาล่วงหน้า โดยการสั่งอาหารเสร็จสรรพ แล้วให้เธอนั่งทานเท่านั้น
“สวัสดีครับ คุณรังสิมันต์”
เจ้าของที่ดินวัยสามสิบปลายๆ กล่าวทักทายชายหนุ่ม
“ครับ”
เสียงทุ้มตอบรับคำทักทาย ทว่าสายตาคมกริบกลับมองไปที่เด็กสาวด้วยความเป็นห่วงเป็นใย ขนาดอยู่ในสายตาเขายังรู้สึกว่าระยะห่างมันยังไกลจนเกินไป หากอยู่ด้วยกันเพียงสองคน เขาจะไม่เกิดความรู้สึกนี้ แต่นี่เรา
