บทที่ 5
1218 คำ
“คุณชนนปากหวานที่สุดเลยนะคะ ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมลูกค้าสาวๆ ถึงติดใจคุณชนนนัก”
คำพูดแสร้งหยอกเอินของหม่อมหลวงนิรินรดา ทำเอาวัวสันหลังหวะอย่างชนนถึงกับสะดุ้งโหยง หน้าถอดสี รีบแก้ตัวเป็นพัลวัน
“สาบานเลยครับคุณผิง ผมไม่เคยมีใครนอกจากคุณผิงเลยครับ สาวๆ พวกนั้นไม่เคยอยู่ในสายตาของผมเลยครับ”
ถ้อยวาจาหวานหยดถูกพ่นออกมาครั้งแล้วครั้งเล่า ซึ่งหม่อมหลวงนิรินรดาไม่เคยล่วงรู้เลยว่าจริงๆ แล้วชนนรักเธอไม่ถึงครึ่งที่เขารักตัวเอง และที่เขายอมคบกับสาวทึนทึกหัวโบราณอย่างเธอ เพราะเธอมีคำว่า หม่อมหลวง นำหน้าชื่อ ซึ่งนั่นมันช่วยให้เขามีหน้ามีตาในวงสังคมไฮโซไปด้วย และที่สำคัญ ชื่อของหม่อมหลวงจิตริน ผู้ที่เป็นบิดาของเธอ เป็นยันต์ชั้นดี ทำให้ตำรวจไม่กล้าเข้ามายุ่งกับธุรกิจลับๆ ของเขา
“ทำไมต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นด้วยค่ะ”
หม่อมหลวงนิรินรดาสัพยอกคนรัก ก่อนจะเอ่ยพูดต่อ “ผิงรู้ค่ะว่าคุณชนนซื่อสัตย์กับผิง และก็ไม่เคยมีใครนอกจากผิง”
“ครับ สาบานได้เลยครับ ผมไม่เคยมีใครเลยครับ”
มันเป็นคำสาบานแค่เพียงลมปากเท่านั้น เพราะคล้อยหลังจากหม่อมหลวงนิรินรดากลับบ้านไปแล้ว หรือวันใดที่หญิงสาวไม่ได้มายังไนท์คลับ ชนนก็มีเด็กสาวๆ คอยบำเรอความสุขให้แบบไม่ซ้ำหน้ากัน
หม่อมหลวงนิรินรดาคลี่ยิ้มหวานให้คนรัก จับมืออีกฝ่ายมากุมไว้แน่น “ไม่ต้องสาบานหรอกค่ะ ผิงเชื่อคุณชนนค่ะ”
“ขอบคุณมากครับที่เชื่อใจผม ถ้าหากคุณผิงไม่เชื่อ ผมจะนั่งสาบานอยู่ตรงนี้จนกว่าจะทำให้คุณผิงเชื่อผมครับ”
“อย่าทำถึงเพียงนั้นเลยค่ะ ผิงเชื่อใจคุณค่ะ เพราะผิงรักคุณ และรู้ว่าคุณชนนก็รักผิงเช่นเดียวกัน ผิงรู้ว่าคุณชนนไม่กล้าทรยศผิงหรอกค่ะ”
อีกครั้งที่วัวสันหลังหวะ ต้องแอบสะดุ้งโหยงกับถ้อยคำบางคำ ซึ่งหม่อมหลวงนิรินรดาเน้นหนักอย่างต้องการเป็นการย้ำเตือนให้เขาหวาดกลัว
“ไม่ทรยศแน่นอนครับ นายชนนยอมถวายหัว ภักดีกับคุณผิงแค่เพียงคนเดียวครับ”
หม่อมหลวงนิรินรดาแย้มยิ้มหวานให้กับคนรัก ก่อนจะเอ่ยถามถึงเรื่องที่ถามค้างไว้ในก่อนหน้านี้
“คุณชนนยังไม่ได้ตอบผิงเลยนะคะ ว่าทำไมวันนี้ถึงมีแขกมากเป็นพิเศษ และเท่าที่ผิงสังเกตดู จะเป็นนักเที่ยวผู้ชายซะส่วนมากนะคะ แทบหาผู้หญิงไม่ได้เลยค่ะ”
“วันนี้ผมงดรับนักท่องราตรีผู้หญิงครับ”
“ทำไมคะ มีอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าคะ”
“ครับ ก็นิดหน่อยครับ พอดีวันนี้ผมจัดทริปพิเศษสำหรับแขกหนุ่มๆ ทั้งหนุ่มเล็กหนุ่มใหญ่นะครับ เลยงดรับลูกค้าผู้หญิงสักวันนะครับ”
“จัดทริปพิเศษยังไงคะ บอกผิงได้ไหมคะ”
หม่อมหลวงนิรินรดาไม่รู้เลยว่าคำถามเซ้าซี้ของเธอสร้างความหงุดหงิดใจให้กับคนรักเป็นอย่างมาก
‘โธ่โว้ย! อยากรู้ไปทำไมว่ะ’
ชนนตะโกนด่าอยู่ในใจ แต่พอเปล่งวาจาออกมากลับหวานฉ่ำหลอกล่อหญิงคนรักเช่นเดิม
“พอดีวันนี้ผมจะมีเกมเล็กๆ น้อยให้ลูกค้าเล่น และมีรางวัลใหญ่สำหรับคนชนะในเกมนี้ด้วย เลยทำให้วันนี้มีลูกค้ามากเป็นพิเศษ”
“คืนกำไรให้ลูกค้าหรือคะ” หม่อมหลวงนิรินรดาเอ่ยต่อท้ายพร้อมด้วยรอยยิ้มกว้าง
“ก็ทำนองนั้นครับ ผมได้กำไรมาจากลูกค้ามากแล้ว นานๆ ทีจัดกิจกรรมคืนกำไรให้กับลูกค้าบ้าง จะได้มีลูกค้าเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ”
สิ่งที่ชนนพูดมานั้นเป็นเรื่องโกหกทั้งสิ้น แต่กระนั้นเขาก็สามารถปั้นน้ำเป็นตัวให้หม่อมหลวงสาวแสนโง่หลงเชื่อได้
“ดีแล้วค่ะ คืนกำไรให้กับลูกค้าบ้าง ลูกค้าจะได้ไม่รู้สึกว่าเราเอาเปรียบเขามากจนเกินไป”
ขณะเอ่ยพูดมานั้น ดวงตากลมโตของหม่อมหลวงนิรินรดาเต็มไปด้วยความชื่นชมในตัวคนรัก เพราะคิดว่าอีกฝ่ายเป็นคนดีดั่งที่แสดงออกให้เธอเห็น
และก่อนที่ชนนจะโกหกหญิงคนรักไหลลื่นเป็นปลาไหลต่อไป ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดออกกว้าง พร้อมกับร่างใหญ่ราวกับยักษ์ปักหลั่นของลูกน้อง ที่โผล่หน้าตะโกนถามเจ้านายเสียงดัง โดยลืมดูไปว่ามีหม่อมหลวงนิรินรดานั่งอยู่ในห้องด้วย
“เจ้านายครับ ลูกค้าถามว่าเมื่อไรจะเปิดประ...”
“ไอ้ยักษ์หยุด!”
ชนนชี้นิ้วตะโกนสั่งลูกน้องเสียงดังลั่นห้อง โกรธจัดที่ลูกน้องเอ่ยถามโดยไม่ดูว่ามีคนนอกนั่งอยู่ด้วย
ไอ้ยักษ์ซึ่งเป็นลูกน้องมือขวาของชนน ถึงกับชะงักงันกับคำตะโกนสั่งของเจ้านาย พอเหลือบสายตามองไปยังหญิงสาวผู้สูงศักดิ์ซึ่งเป็นคนรักของเจ้านาย ก็ยิ้มเจื่อนๆ ให้หญิงสาว พลางส่งสายตาให้เจ้านายอย่างรู้กัน
“เอ่อ...คุณผิงครับ ผมขอคุยกับไอ้ยักษ์สักครู่นะครับ”
หากฟังดีๆ ก็ไม่ต่างจากถูกชนนไล่ทางอ้อม และหม่อมหลวงสาวก็พอรู้ว่าคนรักกำลังต้องการให้เธอออกไปจากห้อง จึงคว้ากระเป๋ามาถือไว้ พร้อมกับบอกคนรักว่า
“ผิงกลับบ้านก่อนดีกว่านะคะ คุณชนนจะได้คุยกับลูกน้องได้สะดวกด้วย”
“ผมไปส่งที่รถนะครับ”
“ไม่ต้องหรอกค่ะ ผิงไปเองได้ค่ะ”
หม่อมหลวงนิรินรดาปฏิเสธ พร้อมกับลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินออกจากห้องทำงานของคนรัก
“แต่ผมไม่อยากให้คุณผิงเดินไปที่รถคนเดียว ผมเป็นห่วงนะครับ”
ปากนั้นบอกว่าเป็นห่วงหนักหนา แต่ในใจนั้นเร่งให้คนรักเดินออกไปให้เร็วที่สุด เพราะตอนนี้เขาเริ่มได้ยินเสียงลูกค้าตะโกนให้จัดกิจกรรมสุดพิเศษสำหรับคืนนี้แล้ว
หม่อมหลวงนิรินรดาคลี่ยิ้มบางๆ ให้กับคนรัก คิดว่าชนนนั้นเป็นห่วงเธอจริงๆ จึงเอ่ยบอกอีกฝ่ายเสียงหวาน
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ผิงไปเองได้”
“ถ้ายังงั้นให้ผมส่งคุณผิงที่หน้าประตูก็แล้วกันนะครับ”
ว่าแล้ว ชนนก็เดินไปเปิดประตูออกกว้างเป็นการไล่ส่งคนรักทางอ้อม อยากตะโกนเร่งให้หม่อมหลวงสาวเดินออกไปเร็วๆ
หม่อมหลวงนิรินรดาเดินไปหยุดยืนอยู่ตรงช่องประตู แต่ยังไม่ก้าวออกไป หญิงสาวหันมาบอกคนรักเสียงหวานเช่นทุกครั้ง
“พรุ่งนี้ผิงอาจจะไม่ได้มานะคะ ถ้าจำไม่ผิด คุณพ่อชวนไปงานแซยิดของเพื่อนคุณพ่อนะคะ”
“ผมอยากไปกับคุณผิงด้วยครับ แต่ก็คงเป็นไปไม่ได้ คุณพ่อคุณผิงคงไม่พอใจแน่ หากผมจะไปออกงานกับคุณผิง”
ชนนเล่นละครได้แนบเนียนเช่นทุกครั้ง เขาตีหน้าสลดเอ่ยพูดในตอนท้ายด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ ให้หม่อมหลวงสาวเห็นใจ จนต้องยกมือเล็กขึ้นไปลูบไล้แก้มสากของคนรัก พร้อมกับเอ่ยให้กำลังใจด้วย
- ผู้เขียน
