‘เขาว่ากันว่าคนเรามักมองไม่เห็นคุณค่าสิ่งที่มีอยู่จนกว่าของสิ่งนั้นจะหายไป’
ลูเซียโน่เองก็กำลังเผชิญกับการหายไปของภรรยาเช่นเดียวกัน บ้านหลังโตที่ไร้เงาของคาลิน่าเงียบไม่ต่างจากหลุมฝังศพ ราวกับมันกลายเป็นสุสาน
ความเงียบนี้ไม่เคยเกิดขึ้นในใจของลูเซียโน่เลยตั้งแต่แต่งงานกับคาลิน่าทว่ายามนี้ไม่ใช่ บ้านที่เป็นสถานที่เติมพลังเวลาเหน็ดเหนื่อยจากปัญหา เขาไม่เคยกลับบ้านแล้วไม่เจอคาลิน่ารออยู่เลยสักครั้ง ถ้ามาช้าเมียจะโทรตาม ถึงบ้านก็มีน้ำเย็น ๆ จากเมีย แม้จะทะเลาะแต่ในนั้นมันมีความสุขเจือปนอยู่ไม่ใช่ความอ้างว้างโดดเดี่ยวแบบนี้
สายตาคาลิน่าเปลี่ยนไป เธอไม่แคร์ด้วยซ้ำว่าลูกน้องจะทำอะไรกับเขา เพียงเพราะใบหย่าหญิงสาวกล้าทำทุกอย่างจนเขาหวั่นใจ
ความรักที่มีมันยังหลงเหลืออยู่บ้างไหม…
มาเฟียหนุ่มมาหาพ่อของตนอีกรอบเพราะอยากรู้เหลือเกินว่าไอ้อีตัวไหนมันปากมากเอาเรื่องของเขาไปฟ้องคาลิน่า เมียเขาโกรธมากขน
