เขาต้องได้ยินที่เธอคุยโทรศัพท์กับมินตราแน่ๆ และเขาคงโกรธ เพราะประโยคนั้นของเขามันไม่มีเรื่องอื่นใดนอกจากเรื่องนี้เรื่องเดียวเท่านั้น
เพลินตาเดินกลับห้องพักของตัวเองด้วยความหงอยเหงา เธอกดโทรศัพท์หาเพื่อนรัก เพื่อเล่าเรื่องทุกอย่างให้มินตราฟัง และคิดว่าคงโดนมินตราตำหนิ แต่เพื่อนวัยเด็กของเธอกลับปลอบโยนกลับมาแทน
“ไม่เป็นไร แกไม่ได้ตั้งใจ แต่ฉันขอแนะนำให้แกไปง้อเขาซะนะ”
“ง้อยังไงเหรอ”
“ก็ทำเรื่องดีๆ ให้เขาประทับใจในตัวแก หายโกรธแกยังไงล่ะ มีโอกาสก็ขอโทษเขาไปว่าแกไม่ได้ตั้งใจ คุณนิรันดร์เป็นคนดีและมีเหตุผล เขาต้องให้อภัยแกแน่ๆ ฉันเชื่อแบบนั้น”
“แกเชื่อแบบนั้นจริงๆ เหรอ” เธอทวนประโยคของเพื่อน รู้สึกไม่มั่นใจในตัวเองเลยสักนิด
“ใช่น่ะสิ ฉันทำงานกับคุณนิรันดร์มานานหลายปี ทำไมจะไม่รู้นิสัยของเขาว่าเขาเป็นคนยังไง นอกจากเขาจะเป็นคนมีน้ำใจ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่และชอบช่วยเหลือคนอื่นแล้ว เขาก็ไม่ใช่ค
