เจ้าบ่าวฟ้าประทาน

สามีฟ้าประทาน บทที่4.

ในเวลาหน้าสิ่วหน้าขวานแยนยังมีอารมณ์สนุก เขากระซิบถามเสียงแหบปร่า หน้าคมคายซุกไซ้ซอกคอหอมๆ พร้อมกับแลบลิ้นแตะผิวกาย และปฏิกิริยาของอีกฝ่ายแทบจะทำให้เขาอดใจรอไม่ไหว

พิมดาวสะท้านเยือก เธอแอ่นตัวเข้าหาชายหนุ่มมือไม่ลูบไล้ร่างกายกำยำสะเปะสะปะ รู้แค่ว่าคนตรงหน้านี้จะช่วยปรดปล่อยเธอจากความทรมาน

มือใหญ่หนากอบกุมสองเต้าอวบอั๋น เขาขยำความเต่งตึงผ่านเนื้อผ้าลูกไม้นุ่มนิ่ม ทรวงอกอวบอัดหยุ่นนุ่มเนื้อแน่นๆ ดิ้นสู้ฝ่ามือหนาเขาเลยขย้ำขยี้อย่างหนักมือเพิ่มความกระสันรัญจวนให้เต็มที่ ผลที่ได้คือร่างกายของพิมดาวสั่นระริก เธอตัวอ่อนยวบยาบครางเสียงหวานแว่ว

“ช่วยด้วยๆ ช่วยด้วย”

คำนี้เป็นคำเดียวที่เธอพูดออกมา จิตใต้สำนึกบอกให้รู้ว่าผู้ชายคนนี้กำลังจะทำให้เธอหายจากการทรมาน

แยนสอดมือไปที่แผ่นหลังเขาปลดตะขอชั้นในด้วยความชำนิชำนาญช้อนอุ้มเต้าเต่งตึงเมื่อมันดีดผึ่งหลุดออกมาจากกรวยผ้าสีหวานๆ บิกินนี่เบื้องล่างคือเป้าหมายต่อไปที่ชายหนุ่มจำเป็นต้องกำจัด เขาสอดปลายนิ้วใต้ขอบบิกินนี่และรูดมันลงมาจนสุดโคนขา รอยเปียกชุ่มน้ำตรงกลางเป้าทำให้รู้ว่าตอนนี้พิมดาวพร้อมเกินกว่าจะพร้อม เธอกำลังทรมานจากฤทธิ์ยาที่แผ่กระจายไปตามเส้นเลือด ชายหนุ่มดันลำตัวอ่อนบางเบาๆ เธอหงายหลังผึ่ง นอนบิดกายกระสันซ่าน ริมฝีปากอิ่มผ้าเผยออ้า พ่นลมหายใจร้อนๆ ออกมาและครางเสียงแผ่วระโหย

แยนจับเรียวขาเพรียวยาวโอบรอบสะโพกแกร่ง หญิงสาวแอ่นลำตัวตัวขึ้นสู้เหมือนกับรู้ว่าชายหนุ่มจะทำอะไรต่อ แก่นกายแข็งตึงไร้อุปกรณ์ป้องกันครั้งแรกในชีวิตหนุ่มเจ้าสำอาง ชายหนุ่มเตรียมพร้อมมอบทายาทโรสราฟให้กับพิมดาว ต่อจากนี้อีกเก้าเดือนข้างหน้า เขาจะเป็นอิสระจากพันธนาการของมาดามเทเรซิน จะสนุกสุดเหวี่ยงแบบไหนก็ได้ เพราะมีตัวแทนของตัวเองมอบให้ประมุขของโรสราฟไว้ให้คอยดูแลอุ้มชู เขาจะไปหัวหกก้นขวิดที่ไหนก็ได้ จะไม่มีแววตาดุดันกับเสียงแวดๆ ตามติดอีกต่อไป เพราะท่านผู้เฒ่ามัววุ่นวายอยู่กับเด็กตัวเล็กๆ แสนน่ารัก

แม้จะเจ็บแทบตายเมื่อมีสิ่งแปลกปลอมขนาดใหญ่เสือกเสยเข้ามาในร่างกาย แต่ความกำหนัดที่เกิดขึ้นในร่างกายมันบังคับให้พิมดาวกลั้นใจสู้ หลังความเจ็บปวดจางหาย เธอรู้สึกเหมือนกับว่าร่างกายซาบซ่านบางเบาเหมือนปุยนุ่น ลอยล่องไปบนคลื่นแห่งความสุข เธอแอ่นสะโพกสวนใส่การคุกคามแบบรุนแรงไม่แพ้อีกฝ่าย ร่างกายสั่นกระตุกสะท้านสะเทือน คราวนี้เป็นตาของเธอ เมื่อเสียงครางของพิมดาวดังพอๆ กับเมริน เธอสติหลุดกระโจนดำดิ่งในหุบเหวของความปรารถนา ร่างกายเต็มไปด้วยไอพิศวาสและเงาราคะที่เข้าครอบงำ หลายต่อหลายครั้งที่เธอเรียกร้องเอาจากชายหนุ่ม ซึ่งแยนเองก็เต็มใจสนองตอบ เขาต้องการความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม เพื่อกำเนิดหน่อเนื้อเชื้อไขของตัวเอง

ความคิดเห็นแก่ตัวของผู้ชายคนหนึ่งซึ่งพิมดาวต้องแบกรับเอาไว้ เธอคงโชคร้ายตั้งแต่ได้เจอะเจอกับเขาแล้ว ในวินาทีที่ลืมตามองกันและกัน เงามรณะเข้าครอบงำตัวเธอ และจำต้องแบกรับกงกรรมกงเกวียนอันนั้น แต่มันอาจจะเป็นพรหมลิขิตก็เป็นได้...

“อู้ย!!” พิมดาวครางอู้ เธอลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันใหม่ ก่อนจะรีบลุกพรวดพราดเพราะวันนี้มีสอบ เธอกระโจนลงจากเตียงและเดินตุปัดตุเป๋ตรงไปเปิดม่าน ก่อนจะกรีดร้องด้วยความตกใจ เพราะแสงตะวันจัดจ้าเป็นเวลาสายจัด เธอหมุนตัวมองไปรอบตัว

หัวคิ้วขมวดแน่นเริ่มรู้สึกแปลกๆ ชอบกลเมื่อภายในห้องนี้ไม่คุ้นตาสักนิด

“กรี้ด!!”

หญิงสาวทิ้งตัวลงนั่ง เมื่อก้มมัวตัวเอง สภาพร่างกายเปล่าเปลือย ร่างกายเหมือนถูกรุมทึ้ง ร่องรอยกระจายเต็มเนื้อตัวที่สำคัญใจกลางร่างกายเจ็บแปล็บๆ ทุกครั้งที่ขยับตัว น้ำรักเหนียวๆ ไหลย้อยออกมาตามง่ามขา เธอยกมือขึ้นปิดปากจิ้มลิ้ม กรีดร้องเสียงอู้อี้น้ำตาร้อนๆ ไหลพราก

พิมดาวร้องไห้จนตัวโยน เธอมองนาฬิกาข้างพนัง ก่อนจะลุกเดินโซเซเพื่อควานหาเสื้อผ้ามาสวมใส่บนร่างกาย เมื่อเวลาจวนเจียนขนาดนี้จะมามัวโอเอ้พิราบพิไรไม่ได้ แม้จะเจ็บปวดปวดแทบขาดใจ เธอก็ต้องฝืนสังขารจะต้องให้คลานไปก็ต้องทำ เมื่อวันนี้เธอมีสอบหากไปสายเธอจะต้องเลื่อนเวลากลับเมืองไทยไปอีก เธอเก็บความเจ็บปวดไว้ในหัวใจรีบสวมใส่เสื้อผ้าลวกๆ และรีบเปิดประตูห้องออกไป

เหอะ!! ห้องฝั่งตรงข้ามกับห้องพักของเธอ ใคร?!! ใครกันนะที่ทำกับเธอแบบนี้ เขาร่วมมือกับเมรินหรือไร ก่อนที่สติเธอจะขาดลอยเธอได้ยินเสียงห้าวๆ ของผู้ชายและที่สำคัญไม่คุ้นหูมาก่อน เอาไว้ก่อนเถอะตอนนี้เวลาจวนเจียน เธอต้องไปจัดการเรื่องสอบก่อน กลับมาจะมาเค้นความจริงกับเมรินอีกที

พิมดาวเดินปังๆ กลับไปที่ห้องตัวเอง เธอกวาดตามองทั้งห้องไร้วี่แววคนแปลกปลอมจึงรีบสาวเท้าเดินเข้าห้องนอนของตัวเองและรีบร้อนไปมหาวิทยาลัยเพื่อสอบในครั้งสุดท้ายก่อนจบการศึกษา

เธอวิ่งเข้าห้องน้ำเธอพยายามไม่นึกถึงอาการเจ็บแปล็บๆ แทบทุกครั้งที่ขยับตัว พยายามคิดแค่เรื่องไปให้ทันการสอบ เพราะไม่อย่างนั้นเธอจะเสียโอกาสที่เฝ้ารอมาเนิ่นนาน

แกร็กๆ...

เดวิดกระโจนพรวดเข้ารวบร่างพิมดาวเมื่อสาวเจ้าโผล่ออกมาจากห้องนอน

“เธอหายไปไหนมาคนสวย ฉันตามหาเธอทั้งคืน”

กลิ่นเหม็นเอียนโชยเข้าจมูก พิมดาวสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ ไอ้พวกเหลือบลิ้นสังคม ดีแต่ทำร้ายคนไม่มีทางสู้ ต้องกำจัดให้สิ้นซาก แต่เธอไม่มีเวลา... เดวิดพยายามจะซุกไซ้ซอกคอหญิงสาวแต่เธอระวังตัวเองจึงเบี่ยงกายหนีทัน ก่อนจะกระแทกปลายเท้าที่สวมรองเท้าผ้าใบไว้บนเท้าเปลือยเปล่าของเดวิด

ร่างผ่ายผอมหงายหลังผึ่ง มันดิ้นพรวดๆ ยกมือกุมปลายเท้าและตะโกนด่าพิมดาวเสียงดังลั่น

“อีตัวแสบ หายไปไหนมาทั้งคืน ไปนอนแบให้ใครเอามา มาถึงก็แผลงฤทธิ์เลยนะมึง!! วันนี้กูไม่ปล่อยมึงไว้แน่ๆ”

“พวกแกทำอะไรไว้กับฉัน รอก่อนนะ... ให้ฉันไปสอบเสร็จเสียก่อน ฉันจะลากแกเข้าคุกทั้งหมด อย่าหนีไปก่อนเสียล่ะ บอกเมรินด้วยเรามีเรื่องต้องคุยกันยาว ทางที่ดีเตรียมทนายไว้เลย ฉันจะจับพวกแกกับคนที่ร่วมมือทั้งหมดยัดเข้าไปอยู่ในคุก!!”

พิมดาวก่นด่ากราด เธอไม่ไว้หน้าไม่ว่าจะเป็นใคร โดยเฉพาะเมรินลูกพี่ลูกน้อง ไอ้พวกหนักแผ่นดินอยู่ไปก็สร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น

เดวิดหน้าซีดเผือด หากแม่นี่เอาจริงขึ้นมาเขาคงไม่แคล้วที่จะเข้าไปนอนเล่นในคุก เมื่อคดีเก่าๆ มีอีกเป็นพะเลอเกวียนและยังอยู่ที่ตำรวจ ชายชั่วรีบผุดลุกขึ้นยืน เดินโขยกเขยกหนีออกไปแบบลุกลน ไม่ได้สนใจเมรินที่นอนหลับสนิทอยู่ในห้อง ทิ้งเรื่องราวทั้งหมดให้คู่ขาสาวรับหน้าแต่เพียงผู้เดียว...

แยนเดินผิวปากด้วยความอารมณ์ดี เขาตื่นแต่เช้าไปกว้านซื้ออาหารในตลาดสดไม่ไกลจากโรงแรมที่พัก ชายหนุ่มอมยิ้มกรุ่มกริ่ม ยัยสาวน้อยหน้าจืดร้อนเหมือนไฟบรรลัยกัลป์ เมื่ออยู่บนเตียงและกำลังอยู่ในช่วงหวามอารมณ์เธอกลายสภาพเป็นนางแมวยั่วสวาท เป็นผู้ตามที่ดีและเป็นผู้นำที่ดีเยี่ยม กว่ายาจะหมดฤทธิ์เขาแทบจะหมดสิ้นแรง เห็นเรียบร้อยคงแก่เรียนแต่ภายในลึกๆ เธอร้อนแรงใช่เล่น...

“สวัสดีค่ะคุณแยน”

ชายหนุ่มยิ้มรับแต่ไม่ได้ตอบกลับเข้าสาวเท้าตรงไปยังลิฟต์ และสวนกับเดวิดที่วิ่งกระหืดกระหอบออกมา ชายหนุ่มปรายตามอง และกระตุกยิ้มมุมๆ ปากเพราะแผนการทั้งหมดที่ไอ้พวกนี้ทำ กลายเป็นเตะหมูเขาปากสุนัขเช่นเขาไปเสียแล้ว

แยนยื่นปลายเท้าเข้าไปขวางกั้น จนไอ้หมดนั่นสะดุดเดินเซหลุนๆ มันหมุนตัวกลับมาแบบจะเอาเรื่องแต่เมื่อประเมินสถานการณ์แล้วไม่คุ้มจึงได้แต่เดินกระฟัดกระเฟียดหนีไป

“ไอ้ลูกหมาดีแต่ทำคนไม่มีทางสู้”

ชายหนุ่มหมุบหมิบด่าตามหลังมันไป เขาเดินเข้าลิฟต์และกดหมายเลขชั้นที่ต้องการจะไป

ว่างเปล่าไร้เงาแม่ยอดขมองอิ่ม ชายหนุ่มเดินเข้าไปในห้องและวางถุงกระดาษบรรจุอาหารในมือลงบนโต๊ะทานข้าว และวิ่งพล่านกวาดตามองหาแม่ยอดขมองอิ่มด้วยความร้อนใจ

“ไปไหนนะ หรือกลับห้อง”

หลังหาจนทั่วแยนทอดใจกลับมานั่งมองกล่องอาหารทั้งหมดเขาขนซื้อมาเสียเยอะแยะ แต่คนช่วยกินหาไม่เจอ เขาไหวไหล่เดี๋ยวอีกสักพักค่อยไปเคาะประตูห้องและแสดงตัวว่าเขาและเธอมีค่ำคืนแสนฉ่ำหวานด้วยกัน