EP 08 จุดอ่อน
1494 คำ
สงครามทางสายตาของชายหนุ่มและหญิงสาวด้านหน้าห้องประชาสัมพันธ์ทำเอาเจ้าหน้าที่กลัวไปด้วยเพราะรู้ดีว่าครามคือใคร และเขามีอิทธิพลมากขนาดไหน
"สรุปแล้วอรรถกรอยู่ห้องไหนคะ?!" เซย์เลิกสนใจชายหนุ่มและหันไปถามเจ้าหน้าที่อีกครั้ง แต่เธอไม่กล้าบอกเพราะกลัวว่าจะทำให้ครามไม่พอใจ และดูจากสถานการณ์ทำให้เดาได้ไม่อยากว่าผู้ชายที่ชื่ออรรถกรโดนส้นเท้าของใครมา
"เอ่อ..."
"บอกเธอไปเถอะ!!" หญิงสาวเจ้าหน้าที่ถึงกับสะดุ้งที่ได้ยินคำสั่งที่ราบเรียบ
"ห้อง 810 ค่ะ" เธอจำใจตอบออกไป เซย์พยักหน้าให้และเดินออกจากตรงนั้นโดยมีครามที่เดินตามมาด้วย
"นายจะตามฉันทำไมคราม?!" เซย์หันกลับมาถามเขาด้วยความหงุดหงิดเพราะไม่รู้ว่าชายหนุ่มต้องการอะไรกันแน่ ทำให้โอเว่นเจ็บแล้วจะมาเยี่ยมงั้นหรือไง
"เมียฉันอยู่ไหนฉันควรอยู่ด้วยหรือป่าวเซย์?"
"ฉันไม่ใช่เมียนาย ถ้ากำลังฝันอยู่ฉันจะช่วยปลุกให้!" เขาไม่สนใจคำพูดของเธอแต่เลือกที่จะเดินนำหน้าเพื่อเข้าลิฟท์และตรงไปห้องที่ชายคนนั้นนอนอยู่
"นายจะไปไหนคราม!!!" เซย์เริ่มตะคอกเขา เพราะมันจะมากเกินไปแล้ว
"ผัวอย่างฉันทำให้ชายชู้ของเมียเจ็บก็ควรไปเยี่ยม ถูกแล้วหนิ" เซย์ได้แต่จำใจเดินเข้าลิฟท์ตามเขาเข้ามาด้วย หากครามอย่างจะเล่นสงครามประสาทเธอก็จะเล่นเป็นเพื่อนเขาเอง
"นายจำไว้นะคราม ว่าสงครามครั้งนี้นายเลือกมันเอง" ลิฟท์ปิดตัวลงครามหันไปมองหน้าหญิงสาวก่อนจะทำบางอย่าง
"อื้อออออออออออ" เขาประกบปากจูบเธออย่างหนักหน่วงพร้อมดันเธอให้ติดกำแพงลิฟท์ มือที่แสนซุกซนก็บีบไปที่เต้าอวบ แม้มันจะมีเสื้อบาง ๆ ที่กันไว้ แต่ครามก็สัมผัสได้ว่าชั้นในของเธอไม่ได้มีฟองน้ำ อกตูมที่ดันเสื้อขึ้นแล้วครามมองมันทุกวันมันคือของจริง
เพี้ยง!!! หลังจากผละปากออกเซย์ก็ตบเข้าที่หน้าของครามเต็มแรง
"จะทำอะไรก็ให้เกียรติสถานที่และฉันด้วยคราม ฉันไม่ใช่ผู้หญิงหิวเงินที่นายเอา!" ลิฟท์เปิดออกเซย์ก็เดินนำออกไป ครามเช็ดลือดที่มุมปากและเดินตามเธอจนมาถึงห้อง
ก๊อก ๆ !! หญิงสาวเคาะประตูเสร็จก็เปิดเข้าไป เจอกับโอเว่นที่นอนใบหน้าช้ำเลือดช้ำหนองอยู่บนเตียง
"พี่เซย์ครับ" เมื่อหันมาเห็นหญิงสาวเขาก็เริ่มอยากจะอ้อนเธอ แต่ก็ต้องเงียบไปเพราะเห็นชายอีกคนที่เดินตามหลังเธอเข้ามา
"เจ็บมากมั้ย?" ไม่ใช่เซย์ที่เป็นคนถามแต่กลับเป็นคราม โอเว่นยังไม่รู้ว่าชายคนตรงหน้าคือคนที่ส่งลูกน้องมาทำร้ายเขา
"คุณเป็นใคร?"
"เล่นชู้กับเมียฉันอยู่ก็ควรรู้จักฉันมั้ย?"
"คราม!!!" เซย์รีบดุเขา แค่ประโยคที่ครามพูดมันก็ชัดเจนแล้วว่าที่เขาต้องนอนเจ็บอยู่แบบนี้มันเพราะใคร
"ไหนพี่บอกไม่จริงจังกับใครไงพี่เซย์?" เด็กหนุ่มถามด้วยน้ำตาคลอ แม้ว่าเขาเพียงแค่อยากเอาชนะเพื่อจะทำให้เซย์รัก แต่ความรู้สึกที่โอเว่นมีให้เซย์มันคือเรื่องจริง
"เขาไม่ใช่.."
"มึงมันก็แค่ของเล่น ถ้ารอบหน้าไม่อยากเจ็บตัวอยู่ให้ห่างเซย์เข้าไว้ ไอเด็กเมื่อวานซืน!!" พูดจบเขาก็ลากเซย์ออกมาทั้งที่หญิงสาวตั้งใจจะมาเยี่ยมโอเว่น แต่ครามกับไม่ปล่อยให้เธอมีเวลากับเขาสักนิด
"ปล่อยนะคราม ปล่อย!!!" เสียงของสองคนที่ทะเลาะกันดังไปลั่นบริเวณนั้น ทำเอาพยาบาลที่เดินตรวจตามห้องต่าง ๆ หยุดมอง
"เธออยากเป็นจุดสนใจหรือไง บอกฉันดีๆ ฉันจะช่วย"
"ฉันไม่สนุกกับนายนะ นายทำให้เว่นต้องเจ็บ นายควรปล่อยให้ฉันได้ดูแลเว่นเพราะฉันตั้งใจมาเยี่ยมเขา ไม่ใช่ให้นายมากวนใคร!"
"เว่น หึ!! มันจะตายหรือไงถึงต้องมาดูแลมัน"
"แล้วนายเป็นบ้าอะไรถึงต้องมายุ่งวุ่นวายกับฉัน!" เธอชักจะเหลืออดกับเขาขึ้นทุกที
"ก็บอกแล้วไง ว่าฉันคือผู้ชายคนสุดท้ายของชีวิตเธอ เพราะฉะนั้นกลับกับฉัน อย่าทำให้ฉันหมดความอดทน" ครามไม่ละความพยายามลากแขนเธอเดินต่อ ครั้งนี้เซย์ไม่ขัดขืนเพราะเธอเหนื่อยที่จะต้องพูดอะไรซ้ำ ๆ เดิม ๆ กับผู้ชายคนนี้
"อ้าวไอคราม?" เสียงที่มีคนทักดังขึ้นจากด้านหลังทำให้ครามและเซย์หันกลับไปมอง พบกับหมอภาคหมอหนุ่มเจ้าของโรงบาล
"มีอะไร?" เขาทักเพื่อนนิ่ง ๆ เพราะตอนนี้มันมีอย่างอื่นที่เขาอยากทำเช่นการลงโทษผู้หญิงข้าง ๆ ที่อยู่กับเขา
"ทักเพื่อนแบบนี้พ่อมึงสอนเหรอ?" หมอถามด้วยความอารมณ์ดี เขาคุยแบบนี้เป็นเรื่องปกติ แต่ครามไม่ปกติเพราะตอนนี้เขากำลังหงุดหงิดเซย์ที่พยายามจะดึงแขนออก
"เออพ่อกูสอน ไว้เดี๋ยวแม่กูสอนใหม่ กูกลับมาหามึงอีกทีแล้วกัน" พูดจบครามก็ลากแขนเซย์ออกไปทันทีโดยมีหมอที่กระตุกยิ้มมองตามจนสุดสายตา
"ใกล้หมาแล้วมึง"
หลังจากที่มาถึงรถครามก็ยัดเซย์เข้าด้านหลังพร้อมกับตัวเองที่เข้าไปนั่งด้วย ชายหนุ่มคิดไว้แล้วว่าเธอจะต้องดื้อดึงเลยเลือกที่จะให้การ์ดเป็นคนขับรถพามาที่นี่แทนที่จะขับรถเอง
"เมื่อไหร่?"
"เมื่อไหร่อะไรของเธอ" ครามถามอย่างไม่เข้าใจที่จู่ ๆ เธอก็ถามคำถามนี้ขึ้นมา
"เมื่อไหร่นายจะเลิกเอาแต่ใจและลากฉันไปนู้นไปนี่สักที"
"ไม่มีวันนั้น อยู่เงียบ ๆ อย่าดื้อกับฉัน ฉันไม่ได้มีความอดทนขนาดนั้น" เซย์อยู่เงียบตามที่ครามสั่งเพราะเธอเหนื่อยเต็มทีที่ต้องทะเลาะกับเขา
"ออกรถไปบ้านกู!" จากนั้นรถก็เคลื่อนตัวออกจากโรงบาลไปยังบ้านของคราม บ้านไม่ใช่คอนโดที่เซย์ไป
"ที่บ้านนายอยู่กับใคร?" แม้จะพยายามเงียบแต่เธอก็อยากรู้ว่าเขาจะพาเธอไปบ้านทำไม
"พ่อแม่ฉันสิ"
"นายจะพาฉันไปทำไมครามนั้นบ้านพ่อแม่นายนะ?!" เซย์ถามขึ้นอย่างตกใจ
"พาลูกสะใภ้ไปไหว้พ่อแม่มันแปลกตรงไหน"
"ใครสั่งสอนให้นายพาคู่นอนไปไหว้พ่อแม่"
"ไม่มีใครสั่งสอน เพราะสำหรับเธอมันไม่ใช่แค่คู่นอน" เซย์เบิกตากว้างที่ได้ยินในระหว่างที่ครามเอาแต่เงียบมองทางไปด้านหน้า
"รู้มั้ยเซย์เวลาที่เธออยู่นิ่ง ๆ มันดูมีเสน่ห์จนทำให้ฉันชอบเธอหัวปักหัวปำเลย" เขาจับปลายผมของเธอขึ้นมาสูดดมเอาความหอมและมองปฏิกิริยาท่าที่ว่าเธอเขินจะเป็นยังไง แต่กลับไม่มีสักนิด
"แต่ต่างกันนะ ไม่มีจุดไหนในตัวนายที่ทำให้ฉันรู้สึกแบบนั้นสักนิด!" ประโยคที่เซย์ตอบกลับทำให้ลูกน้องที่อยู่ด้านหน้ารถแทบหลุดขำ แต่ก็ต้องเงียบไป ครามอยากจะทึ้งหัวแรง ๆ ที่พยายามจะหวานกับเธอ แต่เธอก็พังมันจนไม่เป็นท่า
"สักครั้งได้มั้ยเซย์?"
"นายหมายถึงอะไร"
"ให้โอกาสฉันสักครั้ง ถ้าคบกับฉัน ฉันสัญญาว่าจะดูแลเธอเป็นอย่างดี"
"ไม่มีทาง ผู้ชายอย่างนายมันก็แค่สัญญาเท่านั้น เท่าที่ฉันเห็นไม่มีใครที่ทำได้สักคนอย่างที่พูด" ดูเหมือนเรื่องนี้จะทำให้เซย์หงุดหงิด เธอคงมีแผลใจด้านนี้ที่มันสาหัสพอสมควร ครามนั่งมองเธออย่างพิจารณาและคิดไปด้วย
"ไม่ต้องพยายามที่จะหาจุดอ่อนของฉันคราม เพราะถ้าฉันไม่บอกนายจะไม่มีวันได้รู้มัน!"
"เธอแน่ใจเหรอเซย์ เธอรู้จักฉันดีคงรู้ใช่มั้ยว่าถ้าฉันอยากรู้เรื่องนี้แค่สบายมาก" เธอเม้มปากเข้าหากันแน่น มันเป็นอย่างที่เขาพูดเรื่องของเธอครามสามารถรู้ได้ไม่ยาก แต่เธอไม่ต้องการแบบนั้น
"ถ้านายอยากมีฉันในชีวิต อย่ายุ่งเรื่องของฉันเด็ดขาด!"
"ฉันจะไม่ยุ่งเรื่องนั้นของเธอ หากเธอทำตัวดี ๆ เรื่องอดีตที่ผ่านมามันจะเป็นแค่ความลับ!"
- ผู้เขียน
