บทที่ 2
1507 คำ
“ไอ้ติ่ง !”
“รู้จ้ะ ครีมทำไมจะไม่รู้ว่านายของติ่งน่ะชอบแกล้งให้ครีมงอน”
ขาที่ง้างเตรียมไว้ขู่ไอ้เด็กแสบยื่นค้างไว้กลางอากาศ
“ทำไมรู้ล่ะ นี่ฉันก็ว่าเล่นเนียนสุดๆ แล้วนา” เขาหันมาถามเมียแล้วก็ขโมยหอมแก้มไปหนึ่งฟอด บอกแล้วว่าอยู่ใกล้คาริสาได้ที่ไหน มันมันเขี้ยวตลอดแหละ
“คุณแสนน่ะดูง่ายจะตาย”
“หือ โม้แล้วแม่คุณ”
“โม้ที่ไหนคะ ครีมน่ะฉลาดจะตายไม่อย่างนั้นจะจับนายแสนผู้ยิ่งใหญ่แห่งอาณาจักรเหนือฟ้าไว้ได้อยู่หมัดเหรอคะ” เจ็บมาก็มาก เหนื่อยมาก็เยอะพอถึงวันที่มีความสุข วันที่เธอได้ครองหัวใจทั้งดวงของเขาไว้ได้ก็ขอคาริสาคุยโวหน่อยเถอะ “อย่างตอนที่อยู่ในไร่แล้วครีมไปหา ตอนที่คุณแสนทำเป็นไม่สนใจครีม ไม่ทัก ไม่เดินมาหา ทำหน้าบูดเหมือนงานหนักงานเครียดเสียเต็มประดาก็เพื่อจะให้ครีมน้อยใจใช่มั้ยล่ะคะ”
ทำเป็นไม่มองให้เธอเห็น แต่เอาเข้าจริงนับแสนก็เหล่เธอทุกฝีก้าวนั่นแหละ สายตาของสามีเหมือนมีพลังงานบางอย่างที่แค่มองมาเธอก็เสียวสันหลังวาบแล้ว ทำไมเธอจะไม่รู้ตัว
นับแสนขยับตัวเล็กน้อย ชักเริ่มไม่สนุกละ เมียเขารู้ทันทุกอย่างเลยนี่
“ครีมก็เลยแกล้งน้อยใจเดินกลับเรือนใหญ่ให้คุณแสนวิ่งตามมาง้อไง” สามีเธอชอบความตื่นเต้น เธอเองก็ชอบถูกเอาใจ แม้สุดท้ายสามีจะค้ากำไรเกินควรจากร่างกายของเธอไปบ้างก็ตาม
“บังเอิญแล้ว” นับแสนว่าเสียงสูงเข้าให้ คนร้ายที่ไหนจะยอมรับสารภาพง่ายๆ กัน
เมื่อนับแสนยังไม่ยอมจำนนต่อหลักฐานและพยานแวดล้อม
คาริสาจึงต้องไล่บี้ต่อ
“ยังมีอีกนะคะ อย่างตอนที่ไปตลาดในเมืองพอครีมกำลังเลือกของอยู่ คุณแสนก็แสร้งว่ามองผู้หญิงสวยๆ ตาเยิ้ม ครีมเรียกยังไม่รู้ตัวต้องให้ครีมแกล้งหึงนั่นแหละคุณแสนถึงจะพอใจ”
“นี่จับได้หมดเลย ?”
มองสามียิ้มแหยแล้วคาริสาก็ต้องปลอบใจ นับแสนเป็นคนเชื่อมั่นในตัวเองสูงมาก ขืนปล่อยให้เสียฟอร์มนานพ่อเจ้าประคุณจะมาฟาดงวงฟาดงาเอากับเธออีก
“จับได้สิคะ คุณแสนลืมไปแล้วหรือไงว่าเวลาผู้หญิงคนอื่นเข้าใกล้ประชิดตัวทีไร คุณได้คลื่นเ**ยนอาเจียนและอ้วกใส่พวกหล่อนทุกครั้งไป” ทีแรกเธอก็ไม่เชื่อหรอกเวลาที่เติ้ลกับยุ่งเอามาเม้าธ์ให้ฟัง แต่พอเห็นกับตาตัวเองหลายครั้งเข้าจะไม่เชื่อก็เห็นทีจะไม่ได้แล้ว
“เพราะผัวรักผัวหลงหรอกถึงได้เป็นอย่างนี้น่ะ ครีมก็จำไว้ด้วยว่าฉันรักครีมแค่ไหน แค่เข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่นยังไม่ได้ ดังนั้นก็ต้องตามใจฉันทุกอย่างห้ามขัดใจผัวอีก... โดยเฉพาะเรื่องบนเตียง”
พูดไปก็เหมือนถูกฟ้ากลั่นแกล้ง เพราะทำกับคาริสาไว้เยอะ เธอต้องเสียใจเสียน้ำตากับเขามาตั้งเท่าไร มาวันนี้เขาเลยอาการหนักเหมือนคนมีปัญหาทางจิต แค่ได้กลิ่นน้ำหอมผู้หญิงคนอื่นหรือผิดกลิ่นหน่อยก็เวียนหัวแทบคลั่ง
“เรื่องอะไรล่ะคะ ตอนนี้ยังตามใจไม่พออีกหรือไง คุณแสนน่ะได้คืบจะเอาศอก แค่ไหนก็ไม่เคยพอ” บอกไปใครจะเชื่อว่าสามีเธอถึกเหมือนหมี นานเท่าไรแล้วก็ไม่รู้ที่เขาขอมีอะไรด้วยทุกวัน เดี๋ยวนี้ยิ่งแล้วใหญ่แม้แต่ตอนเป็นวันนั้นของเดือนเขาก็ยังทู่ซี้ไม่เลิก แถมสบโอกาสไม่ได้เลย ลากเธอเข้าห้องตลอด (แถมบนเรือนใหญ่นี่ยังมีหลายห้องอีกต่างหาก แม้แต่ห้องเก็บของนับแสนก็ไม่เว้น !)
“เห็นมั้ย ติ่งว่าแล้วว่านายหญิงต้องรู้” ต้อยติ่งตบหน้าขาตัวเองดังฉาด “แต่ทำไมนายหญิงถึงยังให้นายแกล้งอยู่ได้ล่ะคะ ติ่งเห็นแล้วอึดอัดแทน”
แรกๆ เธอก็อับอายที่จะต้องให้เด็กสาวอย่างต้อยติ่งมารับรู้เรื่องพวกนี้ด้วย แต่ตอนนี้ถึงไม่อยากชินก็ต้องชิน เพราะสามีเธอไม่เคยปิดบังอะไรสักอย่าง เปิดเผยโจ่งแจ้งแถมประเจิดประเจ้อเป็นที่หนึ่ง ต้อยติ่งน่ะรึ ! รู้เห็นเป็นเรื่องธรรมดาไปแล้วมั้ง
... แถมบางทียังรู้เห็นเป็นใจกับนายตัว ที่แสร้งทำเป็นทะเลาะกันทุกวัน คาริสายังแอบสงสัยว่าทั้งคู่หลอกให้เธอตายใจหรือเปล่า เพราะสองคนนายบ่าวคู่นี้น่ะ ไว้ใจไม่ได้สักคน
“เพราะรักไงจ๊ะ นายใหญ่ของติ่งน่ะเป็นพวกชอบความตื่นเต้น ชีวิตสงบสุขราบเรียบแล้วจะลงแดง ครีมก็เลยต้องเล่นไปตามน้ำ”
ทีแรกก็โมโหอยู่หรอกที่ถูกไอ้ติ่งมันขัดจังหวะเอา แต่พอได้ยินเมียประกาศว่ารัก นับแสนก็อารมณ์ดีขึ้นมาฉับพลัน จนหน้าเปื้อนยิ้มเรี่ยราดไปหมด
“โอย ติ่งหมั่นไส้คนมีความสุขค่ะ ขอตัวแล้ว”
“ไอ้นี่... มันน่าไล่เตะสักป้าบจริงๆ” นับแสนตะโกนไล่หลังสาวใช้ที่สะบัดก้นลงเรือนแน่บไปแล้ว
คาริสาส่ายหน้าอย่างระอาหน่อยๆ นับแสนก็ทำเป็นขู่ต้อยติ่งไปอย่างนั้นแหละ ถึงบางทีจะมีลงไม้ลงมือกันบ้างพอหอมปากหอมคอก็ตาม ส่วนเด็กสาวก็ใช่ย่อยคิดหรือว่าจะกลัวนับแสนจริงจัง ชอบยั่วโมโหกันละเป็นที่หนึ่ง แต่เธอรู้ว่านับแสนเห็นต้อยติ่งเป็นเหมือนน้องสาว นี่ก็ยังร่ำๆ มาปรึกษาเธอเรื่องส่งเด็กสาวเข้าไปเรียนในมหาวิทยาลัยอยู่เลย
พออีกคนไปอีกคนก็มา
“ไปยังไงมายังไงคะคุณหมื่น” คาริสาทักน้องสามีก่อน แปลกที่วันนี้นับหมื่นมาเหนือฟ้าได้ เธอรู้ว่าช่วงนี้ชายหนุ่มงานยุ่งมาก
“เฮ้อ เบื่อคนมีเมียเหลือเกิน อะไรมันจะหวานปานนั้น” นับหมื่นไม่ได้ตอบคำถามพี่สะใภ้แต่เริ่มแซวพี่ชายก่อนเมื่อเห็นทั้งคู่นั่งโอบกันกะหนุงกะหนิงท้าลมหนาว
“ทำอย่างกับไม่เคยเห็น” คนเป็นพี่ชายว่าเสียงเข้มพร้อมพาดท่อนแขนล่ำสันไปบนไหล่เล็กของเมียรัก แนบชิดลำตัวเข้าไปแทบจะสิงคาริสาให้ได้ ไม่รู้ทำไมวันนี้บ้านเขาถึงได้มีคนพลุกพล่านจริง
ใช่นับหมื่นจะดูไม่ออกว่าพี่ชายเริ่มออกอาการเหวี่ยงเบาๆ
“ใช่ซี่ ตอนนี้ผมมันหมดประโยชน์แล้วนี่ เมื่อก่อนถ้าไม่ได้ผมคอยเตือนสติก็ไม่รู้ว่าคนแถวนี้จะมีเมียให้กอดหรือเปล่า”
“เหอะ !” หนุ่มใหญ่เจ้าอารมณ์ร้องประชดขึ้นเสียงดัง “ฉันควรขอบใจแกรึไงไอ้น้องทรยศที่พาเมียฉันหนีน่ะ แถมหนีไปไหนไม่ไปยังเอาเมียฉันไปฝากไว้กับไอ้แมวตัวเอ้อีก”
คาริสายกมือขึ้นเอื้อมไปด้านหลังแล้วลูบแก้มสาก ด้วยหนวดเครารกครึ้มเพราะไม่ได้จัดการมานานเบาๆ อย่างปลอบโยน ผ่านมาหลายปีแล้วก็จริงแต่ถ้าได้พูดถึงเรื่องนี้ทีไรนับแสนก็จะฮึดฮัดขึ้นมาทุกครั้ง และนั่นทำให้เธอรู้สึกผิดที่ทำให้เขาเจ็บปวด หวาดกลัวเพราะความเข้าใจผิด และเธอไม่เชื่อใจสามีของตัวเอง
“ถ้าไม่ได้คุณหมื่นครีมก็คงไม่รู้ว่าคุณแสนรักครีมแค่ไหน อย่าอารมณ์เสียไปเลยนะคะ”
ได้ยินเสียงหวานๆ เหมือนน้ำฉ่ำเย็นของคาริสาไฟในอกเขาก็เหมือนจะมอดดับอย่างรวดเร็ว หากเขาเหมือนไฟ เจ้าหล่อนก็คงเป็นน้ำในลำธารช่วยดับไฟอย่างเขาได้เสมอ
... แต่บางทีสายน้ำที่ชื่อคาริสาก็ทำเขาร้อนยิ่งกว่าเดิม แถมบางทียังร้อนยิ่งกว่าเขาซะอีก และกว่าความร้อนของเขากับเจ้าหล่อนจะมอดลงได้ก็เล่นเอาหมดเรี่ยวหมดแรงกันไปทั้งคู่
“แน่ะ คิดอะไรน่ะพี่แสนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อยู่คนเดียว”
อาการอมยิ้มแล้วโหนกแก้มสีเข้มขึ้นมากะทันหันของพี่ชายจอมโหดทำให้นับหมื่นต้องทักท้วงขึ้นมาอย่างขำๆ
“คุณแสน... คุณแสนคะ” คาริสาต้องสะกิดเรียกสามีถึงสองครั้งเมื่อนับแสนยังคงตกอยู่ในภวังค์ไม่สนใจใคร
“จ๋า” เมื่อรู้ตัวนายเหนือหัวผู้ยิ่งใหญ่แห่งเหนือฟ้าเลยรีบขานรับเมียเสียงหวาน แล้วหาเรื่องมากลบเกลื่อน “ฉันโกรธครีมที่ไหน แค่เหม็นหน้าคนแถวนี้เท่านั้นแหละ”
นับหมื่น สิงหโชติเดชาทำเพียงเลิกคิ้วแล้วยักไหล่... เชื่อพี่ชายเขา คนก็ออกลูกเป็นหมูแล้ว
- ผู้เขียน
