บทที่3

1570 คำ
รถสปอร์ตคันหรูราคาหลักล้านของราเชนทร์ขับเข้ามาจอดยังล้านจอดรถของห้างสรรพสินค้าชื่อดังกลางเมืองกรุงซึ่งห้างสรรพสินค้าแห่งนี้นั้นเป็นกิจการของบ้านกราฟฟิกเพื่อนสนิทของเขาเอง "ไม่ลงจากรถ?" "ละ...ลงสิ แต่ขอเวลาแป๊บนึงจะได้ไหม"มิลานบอกเจ้าของรถด้วยน้ำเสียงสั่น เพราะชายหนุ่มนั้นเล่นขับรถด้วยความเร็วสูงจนเธอกลัวจนตัวสั่นแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะก้าวขาลงจากรถยังแทบจะไม่มี เธอไม่เคยมีประสบการณ์นั่งรถหรู ๆ แพง ๆ แบบนี้มาก่อนเลยในชีวิต "ขอบคุณนะที่ให้เราติดรถมาด้วย" "ไม่เป็นไร ลงจากรถกันเถอะ" "อืม"หัวใจดวงน้อยของมิลานเต้นแรงจนเธอรู้สึกหวั่นกลัวว่าราเชนทร์จะได้ยิน เธอไม่เคยอยู่ใกล้เขาแบบนี้มาก่อนเลย ส่วนมากก็แค่เดินผ่านทักทายเมื่อตอนอยู่ในโรงเรียนก็เท่านั้นไม่เคยได้อยู่ใกล้เขามากขนาดนี้ "ทำไมสองคนนั้นยังไม่มาอีกนะ"เธอบ่นพึมพำกับตัวเองเมื่อไม่เห็นรถอีกสองคนซึ่งมีเพื่อนของเธอนั่งอยู่ขับตามมา "เข้าไปข้างในกันเถอะ ร้อน" "นายเข้าไปก่อนเลย เดี๋ยวฉันขอโทรศัพท์หาเพื่อนแป๊บ"มิลานล้วงโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากระโปรงนักเรียนก่อนเธอจะกดต่อสายหามีนาโดยมีราเชนทร์ยืนมองการกระทำของเธอ "ฮัลโหลมีนา ถึงไหนกันแล้วอ่ะ" "พวกฉันสองคนคงจะไปช้านิดนึงนะ พอดีมีเหตุรถชนข้างหน้าเธอกับราเชนทร์เข้าไปเดินเล่นในห้างก่อนก็ได้" ติ๊ด ยังไม่ทันที่มิลานจะได้โต้ตอบอะไรกลับไปปลายสายก็ตัดไปเสียก่อน เด็กสาวในชุดนักเรียนได้แต่ยืนนิ่งเธอไม่มีความกล้ามากพอที่จะเงยหน้าสบตาชายหนุ่มเลยด้วยซ้ำ "มีอะไร" "ปะ...เปล่า นายเข้าไปเดินเล่นข้างในก่อนก็ได้นะเดี๋ยวฉัน" "อีกนาน เธอไม่ร้อนหรือไง" "ก็" "ตามมา ฉันร้อน"เขาพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงติดขรึมแตกต่างจากการใช้น้ำเสียงพูดจากับผู้หญิงคนอื่น สุดท้ายแล้วมิลานก็ต้องยอมจำนนเดินตามร่างสูงใหญ่ของราเชนทร์เข้าไปในห้างสรรพสินค้าชื่อดังซึ่งเป็นแหล่งรวบรวมสินค้าแบรนด์เนมของคนมีเงิน เธอเดินตามหลังของราเชนทร์อย่างเงียบ ๆ มีบางครั้งเธอเงยหน้าแอบมองแผ่นหลังของเขาอย่างเงียบ ๆ ด้วยความชื่นชม แผ่นหลังกว้างไหล่หนา ทั้งท่อนแขนและเรียวขามีมัดกล้ามดั่งคนชอบออกกำลังกาย ชายหนุ่มคือราชาของโรงเรียนที่มีเด็กนักเรียนผู้หญิงหลายคนอยากจะเข้าใกล้และสัมผัสเขา ปึก "อูย เจ็บ"เพราะกำลังคิดเพลิน ๆ ถึงคนตรงหน้าทำให้มิลานไม่ทันระวัง แผ่นหลังของราเชนทร์รับแรงกระแทกจากปลายจมูกเล็ก ๆ ของเธออีกทั้งแว่นตาราคาหลักพันของเธอก็แทบจะหลุดออกมาจากกรอบหน้า "ซุ่มซ่าม"แม้เขาจะต่อว่าแต่ก็ยังมีน้ำใจยื่นหน้าเข้ามาดู แต่หัวใจของเธอในตอนนี้เกิดอาการคลุ้มคลั่งเสียอย่างนั้นไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่าชาตินี้จะได้เข้าใกล้ผู้ชายที่เธอแอบรักได้ใกล้ขนาดนี้ ดูสิเขายื่นใบหน้าเข้ามาใกล้จนทำให้เธอสังเกตเห็นได้ถึงความหล่อเหล่าอย่างไร้ที่ติ ผิวบนใบหน้าเนียนนุ่มไร้สิวฝ้าให้รำคาญใจ ผู้ชายคนนี้อันตรายต่อหัวใจของเธอเกินไปแล้ว "แดงเลย" "อะ...อื้อ" "คราวหน้าคราวหลังก็ระวังหน่อยสิ ดีนะที่แว่นตาไม่แตก" "อืม คราวหน้าเราจะระวังให้มากกว่านี้"มิลานดันกรอบแว่นตาให้กลับไปอยู่กับที่ ตอนนี้เธอรู้สึกเขินจนไม่รู้จะทำตัวยังไงยิ่งได้เข้าใกล้ยิ่งทำให้หัวใจดวงน้อยของตัวเองสั่นไหว "เธออยากกินอะไร" "ยังไม่รู้สิ ต้องรอสองคนนั้นก่อน" "ทำไม ท้องติดกันหรือไง"ชายหนุ่มเลิกคิ้วถามทำเอามิลานรีบก้มหน้าไม่กล้าสบตา ฝ่ามือเล็ก ๆ ทั้งสองข้างของเธอกุมกันแน่น "เปล่าหรอก" "..." "ช่างมันเถอะ ว่าแต่นายหิวเหรอ"มิลานรีบเปลี่ยนเรื่อง เพราะปกติแล้วเธอไม่ได้มีโอกาสเฉียดกายเข้ามาในที่หรู ๆ แบบนี้อยู่บ่อยครั้ง ทั้งอาหารและของใช้ล้วนมีราคาแพงทั้งนั้นซึ่งมันไม่เหมาะสมกับคนอย่างเธอ ถึงแม้ว่ากุ๊กไก่กับมีนาจะชวนเธอมาแต่น้อยครั้งที่เธอจะตอบตกลง อาหารหนึ่งมือราคาตั้งหลายพันอย่าคิดว่าคนอย่างเธอจะกล้าทานมันเข้าไป "เธอไม่หิวใช่ไหม" "อื้อ" "ถ้าอย่างนั้นไปนั่งเป็นเพื่อนฉันหน่อยสิ" "ฮะ เดี๋ยวสิราเชนทร์"ชายหนุ่มคว้าแขนเล็กก่อนจะออกแรงลากให้เธอเดินตามเขา เสียงเล็ก ๆ ร้องห้ามของมิลานดังขึ้นตลอดทางแต่เธอก็ไม่อาจที่จะหยุดความต้องการของเขาได้ ชายหนุ่มพาเธอเดินเข้าไปในร้านอาหารอิตาเลียนซึ่งภายในร้านอาหารตกแต่งได้อย่างเรียบหรูมีผนังกระจกกั้นสามารถมองเห็นคนด้านนอกเดินผ่านไปมาได้ "นั่ง" "แต่พวกนั้นยังไม่มาเลยนะ" "กระเพาะของฉันไม่ได้ติดกับพวกนั้นซะหน่อย"ฝ่ามือใหญ่กดไหล่บางของมิลานให้นั่งลงบนเก้าอี้ซึ่งโต๊ะนี้ที่ชายหนุ่มเลือกดันติดกับกระจกสามารถมองเห็นคนด้านนอกเดินผ่านไปมาได้ ราเชนทร์ใช้เวลาในการสั่งอาหารด้วยความชำนาญเพราะร้านนี้เป็นร้านประจำที่ครอบครัวของเขามาทานอยู่บ่อยครั้ง ส่วนมิลานก็ยังคงนั่งรอว่าเมื่อไหร่เพื่อนของเธอจะมาถึงสักทีเพราะตอนนี้เธอรู้สึกประหม่าเหลือเกินเมื่อได้อยู่ใกล้ชายหนุ่มกันเพียงสองคน และเขาก็ยังเป็นคนที่เธอแอบรักมานานแล้วด้วย "คิดเอาไว้แล้วหรือยังว่าเรียนจบแล้วจะไปต่อที่มหาวิทยาลัยไหน" "นายถามฉันอย่างนั้นเหรอ" "แล้วเธอเห็นว่าฉันนั่งอยู่กับใครล่ะ"มิลานยิ้มเก้อเขินเพราะไม่คิดว่าผู้ชายตรงหน้าจะอยากรู้เกี่ยวกับชีวิตของเธอ "ฉันยังไม่รู้เลยว่าจะไปเรียนต่อที่ไหนดี"เพราะอนาคตที่ดีของลูกล้วนมาจากรายจ่ายของพ่อแม่ซึ่งทางบ้านของเธอนั้นมันไม่ได้ร่ำรวยมีเงินมีทองใช้ไม่ขาดมือเหมือนบ้านคนอื่น แม่ของเธอเป็นเพียงเจ้าของร้านขายขนมไทยร้านเล็ก ๆ อยู่ใกล้กับตลาดเด็กผู้หญิงจน ๆ อย่างเธอคงไม่มีโอกาสที่จะได้สานฝันของตัวเองต่อ "แล้วนายล่ะตั้งใจอยากจะเรียนสาขาอะไร" "พ่ออยากให้ฉันสอบเข้าบริหาร แต่ฉันอยากเรียนวิศวะ"ชายหนุ่มทิ้งตัวพิงแผ่นหลังกับผนังเก้าอี้ภายในร้าน แววตาของเขาวูบหนึ่งหม่นหมองแต่มันก็เป็นเพียงแค่วูบเดียวเท่านั้นก่อนที่มันจะกลับมาเป็นปกติ "พ่ออยากให้สอบเข้าบริหารหลังเรียนจบฉันก็จะได้บริหารงานจากท่านต่อ" "เป็นลูกคนรวยก็เหนื่อยแบบนี้สินะ"มิลานเอ่ยออกมาตามความคิดของตัวเองซึ่งคำพูดของเธอนั้นดันไปดึงดูสายตาของราเชนทร์ให้หันกลับมาจ้องหน้าเธอ "ฉันเข้าใจในความรู้สึกและความต้องการของพ่อนายนะราเชนทร์ นายเป็นลูกคนเดียวท่านก็ต้องฝากความหวังไว้กับนายเป็นเรื่องธรรมดา" "..." "แต่ฉันก็อยากเห็นนายได้ใส่เสื้อช็อปเท่ ๆ นะ ฮ่า ๆ"มิลานหัวเราะตบท้ายประโยคออกมาทำให้ราเชนทร์ที่กำลังคิดตามคำพูดของเธอหลุดยิ้มออกมา เธอทำให้เขาหัวเราะได้ในรอบสองเดือนทั้งที่หัวสมองของเขาในตอนนี้มีแต่ความเครียดว่าจะจัดการปัญหาเรื่องนี้อย่างไรดี "ฉันว่าถ้านายได้ใส่เสื้อช็อปต้องหล่อเท่มากเลยแน่ ๆ " "อะไรที่ทำให้เธอคิดอย่างนั้น" 'ขออนุญาตเสิร์ฟอาหารนะคะ'บทสนทนาของทั้งคู่หยุดลงเมื่อพนักงานเดินเข้ามาเสิร์ฟอาหารซึ่งมีอาหารหนึ่งจานถูกวางลงตรงหน้าของเธอ "เมื่อกี้นายว่าอะไรนะฉันฟังไม่ค่อยถนัด"เด็กสาวในชุดนักเรียนเอ่ยถามชายหนุ่มตรงหน้าอีกครั้ง "ฉันถามเธอว่าอะไรที่ทำให้เธอคิดว่าฉันใส่เสื้อช็อปแล้วจะออกมาหล่อเท่ตามที่เธอคิด" "ขนาดนายใส่ชุดนักเรียน สาว ๆ ในโรงเรียนยังพากันกรี๊ดนายอย่างกับดารา ฉันคิดว่าถ้านายใส่ได้ใส่ชุดนักศึกษาได้ใส่เสื้อช็อปเท่ ๆ ต้องมีผู้หญิงมาสารภาพชอบนายมากเลยแน่ ๆ " "เหรอ?" "อื้อ" "แล้วทำไมตอนนี้ถึงไม่มีผู้หญิงคนไหนมาสารภาพว่าชอบฉันสักคนเลยล่ะ"มิลานชะงักเมื่อได้ยินคำถามของราเชนทร์ราวกับว่าเขารู้เรื่องอะไรมาทำเอาตอนนี้เธอไม่กล้าที่จะเงยหน้าสบตากับเขา "ราเชนทร์"แต่ทว่าไม่ทันที่มิลานจะได้เอ่ยคำตอบอะไรออกไปก็มีเสียงใสของใครบางเรียกชื่อของผู้ชายตรงหน้าของเธอดังขึ้นมาเสียก่อน
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม