"พ่อกับแม่ไปอยู่ที่อิตาลีเถอะค่ะหนูอยู่คนเดียวที่นี่ได้ สบายมาก"นี่คือคำพูดของลูกสาวในวันที่เธอเดินทางออกจากโรงพยาบาลกลับมายังบ้านพัก ทันทีที่มิลานพูดจบโรเบิร์ตก็ทำการกวาดสายตามองไปรอบบริเวณบ้านโดยทันที
"ถ้าลูกอยู่ที่นี่แม่ก็จะอยู่ที่นี่กับลูกด้วย"
"แม่คะ"มิลานจ้องหน้ามารดาด้วยแววตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรัก
"ตลอดสิบแปดปีที่ที่แม่เลี้ยงมิลานมา มิลานรู้ว่าแม่เหนื่อยมาตลอด"
"..."
"แม่ต้องอดทนต่อสู้ต่อความเหนื่อยเพื่อเลี้ยงมิลานมา มิลานต้องทนเห็นแม่ทำขนมดึก ๆ แล้วต้องรีบตื่นเอาขนมออกไปขายตั้งแต่เช้าตั้งแต่มิลานจำความได้"ดวงตาของคนเป็นแม่สั่นเครือเพราะสิ่งที่ลูกสาวพูดออกมามันคือความจริงทุกอย่าง
"มิลานอยากให้แม่ได้พักบ้าง มิลานอยากให้แม่ได้มีความสุขกับพ่อ"
"โถ มิลานลูก"อุษณีย์น้ำตาไหลเธอไม่นึกเลยว่าลูกสาวของเธอจะมีความคิดเป็นเหมือนผู้ใหญ่ได้ถึงขนาดนี้
"แม่ควรหาความสุขให้กับตัวเองได้แล้ว
