ตอนที่ 3 รัก หรือ หลอก (1)
1009 คำ
พิมพ์อรนั่งเงียบหงอยอยู่ในรถของพัชรพงศ์ที่จอดอยู่หน้าที่พักของเธอ หญิงสาวลอบหันไปมองหน้าเพื่อนกะเทยอย่างหวาดๆ ก่อนจะโดนสายตาจิกกัดแบบดุๆ ส่งมาให้อย่างไม่สบอารมณ์
“เฟิร์ส…โกรธพิมพ์เหรอ” เอ่ยถามเพื่อนรักเสียงอ่อยๆ หลังจากที่นั่งเงียบในรถมาด้วยกันตลอดทาง
“โกรธเพื่อ? ฉันไม่ใช่ผัวแกซะหน่อย” พัชรพงศ์ตอบน้ำเสียงสะบัดด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง
“…….”
“ฉันเป็นห่วงแกนะยัยพิมพ์”
“ขอโทษนะ พิมพ์ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง คิดแค่ว่าแชตคุยกับฝรั่งธรรมดาๆ ไม่มีอะไรน่าสนใจ” พิมพ์อรรีบอธิบายด้วยเกรงว่าเพื่อนจะน้อยใจ
“แกจะคุยกับใคร ถ้าทำแล้วสบายใจฉันไม่เคยว่า แต่ฉันไม่อยากให้แกเอาอารมณ์เศร้าเสียใจมาทำประชดชีวิต” พัชรพงศ์เอ่ยเสียงขรึม โคตรจะแมน
“เปล่านะ! พิมพ์เปล่าประชดชีวิต” รีบปฏิเสธดังลั่นว่าหาได้เป็นไปตามที่เพื่อนสาวในร่างชายเข้าใจเช่นนั้นไม่
“แกจะบอกว่าที่แกคุยกับฝรั่งที่ไหนไม่รู้นั่นน่ะ เพราะแกชอบเขาจริงๆ รึ”
“ไม่ได้ชอบ แค่คุยเฉยๆ ยังไม่ทันคิดอะไรเลย แต่ก็คงมีบ้างแหละ นิดนึง”
“อะไรของแกวะ แล้วคุยอะไรกับเขาไปมั่ง” ยิ่งฟังพัชรพงศ์ก็ยิ่งมึนกับเพื่อนสาวหน้าใสใจซื่อ
“ก็คุยทั่วไป แบบว่าจะคุยเหมือนเพื่อนก็ไม่ใช่ คุยแบบแฟนก็ไม่เชิง พิมพ์ก็ไม่เข้าใจเขาเหมือนกัน แต่เขาไม่ได้จีบอะไรนะ คุยเหมือนคนทั่วๆ ไปแหละ” เธออธิบายเพื่อนอย่างงงๆ ไปด้วย เมื่อนึกถึงบทสนทนาต่างๆ ที่ผ่านมาระหว่างตนและชายหนุ่มต่างแดนที่เริ่มมีอิทธิพลในหัวใจโดยไม่ทันรู้ตัว
“แล้วแกคุยกับเขามานานแค่ไหนแล้ว อย่าบอกนะว่าสองวัน เฮ้ย!”
พัชรพงศ์ตีโพยตีพายไปก่อนด้วยความร้อนใจ เกรงว่าเพื่อนรักจะพลาดท่าเสียทีบอกอะไรต่อมิอะไรกับคนที่คุยกันแค่เพียงในโลกออนไลน์ ยัยนี่มันยิ่งซื่อๆ อยู่ ไม่รู้จะเอาตัวรอด รู้เท่าทันคนอื่นได้บ้างหรือเปล่า
“ไม่ คุยมาเป็นเดือนแล้ว ตั้งแต่ช่วงต้นธันวา เขาบอกว่าช่วงประมาณมกราคมปีหน้า เขาจะมาเมืองไทยด้วยแหละ” พิมพ์อรบอกเพื่อนด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว ก่อนจะหุบยิ้มลงแทบไม่ทัน เมื่อเจอสายตาไม่สบอารมณ์ของเพื่อนที่มองมา
“แล้วไง แกคิดว่าคนเรามันเชื่อใจได้แค่ไหนวะ ขนาดคนที่คุยมาเป็นปีๆ มันยังหลอกได้อย่างหน้าด้านๆ แล้วคนนี้ยังไม่เคยเห็นหน้าค่าตารู้จักมักคุ้นอะไรเลยนะพิมพ์”
เขาร่ายยาวเทศนาเพื่อนหวังให้เผื่อใจไว้บ้าง
“พิมพ์ก็ไม่ได้จะอะไร คุยๆ ไปอย่างงั้น เขาพูดมาแบบนี้พิมพ์ก็เอามาเล่า เป็นเพื่อนกันธรรมดานี่แหละ แค่คุยแล้วสบายใจเฉยๆ” พิมพ์อรร่ายกลับ เมื่อเห็นว่าพัชรพงศ์ชักจะกังวลจนเกินเหตุ
“แกแน่ใจนะว่าไม่ได้คิดอะไรจริงจัง ฉันไม่อยากเห็นแกเสียใจนะพิมพ์ ถ้าแกคิดว่าคุยแบบเพื่อนไม่มีอะไร ฉันก็สบายใจ ฉันอยากให้แกเจอคนที่ดีมีความรักที่สดใส ไม่อยากให้แกเจอคนแย่ๆ เหมือนไอ้บ้าอ้นอีก แกเข้าใจใช่มั้ย”
“ขอบใจนะเฟิร์ส แค่มีเฟิร์สอยู่ด้วย พิมพ์ก็ไม่ต้องการใครแล้ว” หญิงสาวโผเข้ากอดเพื่อนรักอย่างซาบซึ้งในความจริงใจเสมอต้นเสมอปลายของคนที่เป็นทั้งเพื่อนชาย เพื่อนหญิง และพี่ คนนี้
“โอ๊ย! จะมากอดเพื่อ…ยี้ คัน ไปๆ เข้าบ้านไปเลย รีบนอนพรุ่งนี้มีประชุม อย่ามัวแต่คุยกับผู้ชายล่ะ”
“จ้าๆ ๆ คุณลุง”
“หยาบคาย เดี๋ยวกูตบ พูดจาไม่สร้างสรรค์”
“คิกๆ น่ารักออก คุณลุงเฟิร์ส ฮ่าๆ” หญิงสาวแซวต่อพร้อมทั้งหัวเราะคิกคักอย่างชอบใจ ก่อนจะรีบเปิดประตูกระโดดลงจากรถ เมื่อเพื่อนสาวทำท่าจะขยับตัวมาปล่อยมะเหงกใส่กบาลน้อยๆ ของเธอ ที่กำลังหัวสั่นหัวคลอนเพราะอารมณ์ขัน จากนั้นจึงเดินเข้าไปในรั้วบ้านพร้อมทั้งยืนโบกไม้โบกมือให้รถยนต์คันงามสีดำของพัชรพงศ์ที่ค่อยๆ เคลื่อนย้ายหายไปในความมืดของช่วงเวลาสองทุ่ม…
หนึ่งปีผ่านไป ช่วงเดือนมกราคม 2018
“หวัดดีครับฮันนี่ ยุ่งอยู่เหรอครับ” เคนพิมพ์ข้อความส่งให้พิมพ์อรเหมือนอย่างเช่นทุกวัน ก่อนที่ปากหยักได้รูปสวยไม่แพ้ผู้หญิงจะกระตุกยิ้มอย่างยินดี เมื่อไม่กี่อึดใจก็ได้รับข้อความตอบกลับอย่างที่ใจอยากได้
“หวัดดีค่ะ ไม่เลย พิมพ์นั่งอ่านอีเมลอยู่ค่ะ”
“อ้อครับ…ฮันนี่ ดีใจมั้ยครับที่เรากำลังจะได้เจอกันแล้ว อีกแค่ไม่กี่วันเองนะ”
“ดีใจสิคะ เราคุยกันมาตั้งนานไม่เคยเจอกัน เห็นแต่ในรูป ถ้าพิมพ์เจอเคน พิมพ์จะพูดอะไรกับเคนก่อนดีล่ะคะ”
“อะไรก็ได้ครับ จะบอกรักผมก็ได้นะ”
“เรื่องอะไร เคนก็บอกก่อนสิคะ ฮ่าๆ พิมพ์ล้อเล่นค่ะ เอาไว้มาให้ได้จริงๆ ก่อนเถอะ”
“ผมไปแน่ครับ ฮันนี่ไม่ต้องห่วง เราได้เจอกันแน่ๆ”
“ขอให้เป็นเช่นนั้นนะคะ พิมพ์มีที่ที่จะพาคุณไปเดินเที่ยวเยอะแยะเลย”
“ถ้าเราได้เจอกันแล้ว เราใช้เวลาอยู่ด้วยกันนานๆ นะครับ”
“ก็วันหยุดไงคะ เสาร์อาทิตย์พิมพ์ว่างค่ะ”
“แล้วเราจะไปเที่ยวที่ไหนกันบ้างครับ”
“ไปไหว้พระที่วัดพระแก้วดีมั้ยคะ หรือจะไปเที่ยวที่พระราชวังบางปะอิน หรือไปเดินเล่นที่สวนรถไฟก็ดีนะคะ”
“ฮันนี่ต้องไปกับผมด้วยนะครับ ฮันนี่คงไม่ทิ้งผมไว้คนเดียวนะ”
- ผู้เขียน
