รักต้องห้าม

ชอบผมหรอ

อาการปวดหัวตั้งแต่เมื่อคืนไม่ได้ลดลงเลย ยาพาราหลายเม็ดที่อัดเข้าไปร่างกายไม่เป็นผล กายแกร่งร้อนระอุเป็นไฟ ใบหน้าร้อนผ่าวด้วยพิษไข้ ที่สะสมมาทั้งคืน ทำให้คนที่ไม่ได้ป่วยมานาน รู้สึกทรมานเหลือเกิน

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาตามปกติที่นัดเอาไว้ มือควานไปตามเสียวที่อยู่ห่างออกไป แล้วดูเบอร์ที่โทรเข้ามา ด้วยความหงุดหงิด

“คุณอิทธิพัทธ์คะ ตื่นหรือยัง “ น้ำเสียงสดใสที่โทรเข้ามา ทำให้คนป่วย รู้สึกไม่ค่อยดีไปอีก อาการปวดทำให้หงุดหงิดเหลือเกิน

“ไม่ไป ลาป่วย “ คนป่วยบอกเสียงเรียบแล้วตัดสาย แต่คนที่โทรมา ยังไม่ยอมตัดใจ ยังโทรมาตื้ออย่างต่อเนื่อง

“คุณอิทธิพัทธ์ ป่วยการเมืองหรือเปล่าคะ มาช้าหน่อยก็ได้ แต่ต้องมานะคะ “ คนที่คิดว่าเค้าเกเรไม่มาเรียน ยอมให้เค้าเลทได้นิดหน่อยแต่ต้องมา เรียนและทำงานส่ง

“คุณทีเอ ผมป่วยจะตายอยู่แล้ว ไม่ได้ป่วยการเมือง แล้วคนอย่างผม ถ้าจะขาดก็ไม่ต้องโกหก รู้ไว้ด้วย “

คนป่วยโมโหหัวร้อนอีกครั้งแล้วตัดสายไปทันที

ทีเอสาวเดินหน้าเจื่อนไปที่ห้องเรียน เธอไม่รู้หรอกว่าเค้าป่วยจริงป่วยเล่น ไม่รู้หรอกว่า เค้าเป็นยังไง แต่เธอจะลองเชื่อใจเค้าสักครั้ง

อาจารย์สุนทรมองลอดแว่น แล้วนิ่งเงียบไป คนอย่างอิทธิพัทธ์มีข้อดีอยู่อย่างหนึ่ง คือ เป็นคนตรงไปตรงมา ถ้าทำก็รับผิด ถ้าบอกว่าจะมาก็มา ถ้าป่วยก็คงป่วยจริง

“ฉันไม่รู้ว่าอิทธิพัทธ์ป่วยมากน้อยแค่ไหน แต่ถ้าเจ้าตัวเค้าบอกว่าป่วย ก็ให้เค้าลา แล้วเอาใบรับรองแพทย์มายืนยัน แล้วฉันจะให้เค้าได้ใช้สิทธิ์ลาป่วย “ อาจารย์ที่เป็นหัวหน้า บอกเสียงเรียบ แล้วพยักหน้าให้ไปจัดการงานของตัวเองต่อ

คนที่นอนป่วยอยู่ หลับอยู่บนเตียงตลอดทั้งวันแทบจะลุกไม่ขึ้น ไม่คิดเลยว่า ตัวเองต้องมาตกอยู่ในสภาพนี้

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาอีกครั้งในช่วงเย็น คนเจ้าปัญหาหายไปทั้งวัน และโทรกลับมาอีกครั้งในช่วงเย็นหลังเวลาเลิกงาน

“คุณอิทธิพัทธ์ อาจารย์สุนทรขอใบรับรองแพทย์ด้วยค่ะ “

คำพูดของเธอ ทำเอาคนฟังปวดหัวจี้ดอีกครั้ง คนป่วยขนาดนี้ จะไปหาหมอได้ไง

“ก็มาพาไปหาหมอสิ “ เค้าตอบกลับไป ก่อนจะส่งโลเคชั่นของตัวเองไปที่ไลน์ของเธอ แล้วตัดสายไปอีกครั้ง

ภายในห้องนอนที่มืดสนิท ยาพาราเม็ดที่หกของวัน กำลังออกฤทธิ์แล้ว อาการไข้ลดลงไปบ้างแล้ว เหงื่อเต็มตัวไปหมด ทำให้ร่างกายเหนียวหนึบ กายแกร่งลุกขึ้นมาเตรียมตัวจะอาบน้ำ

โทรศัพท์ดังขึ้นอีกครั้ง ในเวลาทุ่มกว่า คนที่โทรเข้ามา เป็นคนเดิม

“ดิฉันอยู่ข้างล่างค่ะ “ เสียงของเธอบอกเพียงเท่านี้ แต่คนที่ป่วยยิ้มกว้างทันที

“รอก่อน กำลังจะอาบน้ำ “ คนป่วยรีบลุกไปอาบน้ำทันที เพราะอดดีใจไม่ได้ ว่าเธอมาหาเค้าจริงๆ

ร่างสูงใหญ่ใช้เวลากว่า40นาที กว่าจะลงมาที่ล้อบบี้หน้าคอนโด เสื้อยืดธรรมดา กับกางเกงขาสั้น รองเท้าแตะ ทำให้เค้าดูเป็นวัยรุ่นธรรมดา ไร้พิษสง คนที่อยู่ในชุดทำงาน อดยิ้มไม่ได้

“ป่วยมากหรอคะ น่าตาดูไม่ดีเลย “ คำถามธรรมดา แต่ทำให้คนฟังยิ้มได้ แสดงว่าปกติเค้าน่าตาดี ใบหน้าคมเข้มยักคิ้วน้อยๆแล้วพยักหน้า ให้เธอตามมา

“ไปไหนคะ “ ทีเอสาวถามคนที่เดินนำหน้าไป

“อ้าวมาเอาใบรับรองแพทย์ใช่ป่าว นี่ป่วยจริง ไปหาหมอด้วยกันเลย “

มินิสีขาวขับออกจากคอนโดหรู ไปโรงพยาบาลที่อยู่ไม่ไกลนัก คนที่นั่งเงียบมาตลอดทาง เหลือบมองคนขับรถที่เพิ่งอาบน้ำมาตัวหอมฟุ้ง กลิ่นครีมอาบน้ำ กลิ่นน้ำหอมจากตัว ทำเอาหัวใจของเธอเต้นแรง

“มองอะไร “ คนขับรถถามยิ้มๆเพราะเห็นเธอแอบมองตัวเค้าอยู่

“ป่าวค่ะไม่ได้มอง “ คนถูกจับได้กลบเกลื่อนความรู้สึก แล้วหันหน้าหนี แต่คนอีกคนกลับหัวเราะออกมา

“ทีเอ อยากมองก็มองเถอะ ผมไม่บอกใครหรอก ว่าทีเอชอบผม”

“อะไรนะคะ “ คนถูกบอกว่าชอบเค้าถามเสียงดัง

“พูดตกไป ทีเอชอบมองผม” มันไม่ได้ดีกว่าเดิมสักนิดเลย คนถูกจับได้มองไปอีกฝั่งทันที แล้วก็ต้องยิ้มออกมา เมื่อเห็นภาพสะท้อนในกระจก ที่เค้ายิ้มกว้าง ออกมาเช่นกัน

”มีไข้นะคะ “ พยาบาลสาววัดไข้คนไข้ที่มาพบหมอในช่วงค่ำ ก่อนจะลงรายละเอียด แล้วเดินนำไปพบแพทย์ในห้อง คนที่ที่มาด้วยปักหลักนั่งรออยู่ที่เดิมไม่ยอมลุก แต่คนป่วยหันมามองทำเสียงเข้ม

“มาฟังด้วยกันสิ “ ทีเอสาวเดินตามมาอย่างงงๆเพราะไม่คิดว่าตัวเองต้องทำถึงขนาดนี้

“ทานยาลดไข้ไปกี่เม็ดแล้วครับ “ คุณหมอถามซักอาการ

“วันนี้6เม็ดแล้วครับ “ คนป่วยตอบชำเลืองมองคนที่นั่งข้างๆด้วยสายตาอ่อนโยน บอกแล้วว่าป่วยจริง

“ฉีดยาสักเข็มนะครับ ทานอาหารบ้างหรือเปล่า “ คุณหมอ บอกเสียงสุภาพ แล้วยิ้มออกมา พอใจที่เห็นคนไข้อ้อนแฟนสาวที่เหมือนว่า งอนกันมา

“ทานข้าวก่อนนะครับ แล้วค่อยทานยา ฉีดยาไปแล้วไข้คงจะลดลงเรื่อยๆคืนนี้พักผ่อนให้เต็มที่นะครับ “

“ใบรับรองแพทย์หมอให้ลาต่ออีก2วันนะครับ “ คุณหมอบอกอย่างใจเย็น แล้วส่งคนป่วยออกไปฉีดยาข้างนอก

ร้านอาหารในโรงพยาบาล เปิดให้บริการจนถึงดึก ผู้มาใช้บริการบางตามีเพียง2โต๊ะ เท่านั้น วันนี้ทั้งวันคนป่วยไม่ได้กินอะไรเลย เท้าที่เดินเตรียมตัวจะกลับจึงหยุดนิ่งทันทีที่ถีงร้านอาหาร

“กินข้าวก่อน เดี๋ยวไปส่ง “ คนที่หิวข้าวเดินนำไปในร้านอาหารทันที

อาหารหลายอย่างวางเรียงรายตรงหน้า น่าตาน่ากินไปหมด คนที่เพิ่งรู้ตัวว่าหิว มองคนตรงหน้า ที่ตักอาหารทานอย่างเป็นธรรมชาติเหลือเกิน

“ตั้งแต่เมื่อคืน ไม่ได้กินอะไรเลย “ คนที่อยู่คนเดียวอย่างเค้า ในตู้เย็นมีเพียงน้ำดื่ม และเบียร์กระป๋องเท่านั้น

“สั่งกลับไปทานพรุ่งนี้ไหมคะ จะได้ไม่ต้องลงมาสั่งอาหาร “

อาหารหลายอย่าง ถูกสั่งกลับบ้านเพื่อเอาไว้ทานพรุ่งนี้ อิทธิพัทธ์ยิ้มออกมา เมื่อเห็นคนตรงหน้า ที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ใช้เวลานอกห้องเรียนด้วยกันมาก่อน ทานอาหารอย่างเอร็ดอร่อย ใบหน้าที่เคยคิดว่าจืดชืด กลับน่ารักน่ามองขึ้นมานิดหน่อย อาจจะเป็นเพราะยาพาราหรืออาการไข้แน่ๆที่ทำให้เค้าเห็นเธอน่ารัก

“ใบลาเค้าให้ลาอีกสองวัน ทีเอไม่ต้องโทรมาตามแล้วนะ แต่ถ้าเป็นห่วงกัน ก็มาหาจะดีกว่า”