กลิ่นกาแฟหอมอบอวลภายในร้านเล็ก ๆ ข้างมหาวิทยาลัย ร่างบอบบางในชุดทำงานของร้านกำลังก้มหน้าก้มตารินนมจากเหยือกลงไปในถ้วยอย่างระมัดระวังเพื่อที่จะให้มันออกมาเป็นลวดลายที่สวยที่สุด จนกระทั่งเสร็จเรียบร้อยจึงวางไว้ให้บนเคาท์เตอร์เพื่อให้พนักงานเสิร์ฟนำไปให้ลูกค้าที่นั่งรออยู่ในร้าน จากนั้นจึงหันไปเปิดเครื่องปั่นนมเพื่อจะทำกาแฟออเดอร์ถัดไปด้วยความคล่องแคล่ว เพราะเคยทำพาร์ทไทม์ที่นี่มาก่อนกระทั่งเรียนจบจึงลาออกกลับไปอยู่บ้านก็ไม่ได้แวะเวียนมาอีกเลย จนกระทั่งผู้จัดการโทรไปไหว้วานให้ค่าตอบแทนเป็นรายวันมาช่วยงานที่นี่ได้สามสี่วันส่วนในวันพรุ่งนี้ก็ถึงเวลาที่จะต้องไปเชียงรายเพื่อจะได้ทำงานจริง ๆ จัง ๆ เสียที
เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงของชลธีเจ้าของธุรกิจอสังหาริมทรัพย์รายใหญ่เดินเข้ามาภายในร้าน
“สวัสดีค่ะ จะรับอะไรดีคะ” อิงตะวันกล่าวทักทาย
“เอสเปรสโซ่ร้อนแก้วนึงจ่ะ”
“สักครู่นะคะ”
