ตอนที่ 2 งานของฉัน
1045 คำ
ร่างบางยืนอยู่ตรงหน้าโต๊ะ เห็นผู้จัดการวัยกลางคนกำลังเซ็นเอกสาร แล้วปิดแฟ้มลง เงยหน้าช้อนสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับต้องการสำรวจ ริมฝีปากบางเม้มแน่น สีหน้าไม่สู้ดี ทำไมเขาถึงทำแบบนี้
“ทำงานที่นี่เป็นยังไงบ้าง” เขาเอ่ยถามเสียงเบา
“ดีค่ะ”
มานพเดินออกจากโต๊ะทำงาน แล้วก้าวเข้าใกล้ รมิตายืนเกร็งพยายามรักษาอาการเอาไว้ ไหล่บางถูกจับจากด้านหลัง แล้วบีบเบาๆ
“ผมชอบคุณมากนะคุณรมิตา คุณทำงานเก่ง สวยมากเสียด้วย ผมเห็นแล้วนึกเสียดาย อยากให้ได้งานที่นี่ทำเลยด้วยซ้ำไป”
รมิตายืนนิ่ง อดทน และรอฟัง
“เอาแบบนี้ดีไหม ถ้าคุณฝึกงานจบ ผมจะรับคุณเข้าทำงานที่นี่เลย”
“แล้วดิฉันต้องแลกกับอะไรล่ะคะ!” รมิตาเข่นเขี้ยวออกมา
ไม่ทันได้เอ่ยคำใด เอวบางถูกรวบ ต้นคอถูกซุกไซ้อย่างรวดเร็ว รมิตากัดฟันแน่น แล้วกระทืบลงบนเท้าตาแก่ตัณหากลับ
“โอ้ย!” มานพร้องลั่น
เธอหันมาเผชิญหน้าแววตาแข็งกร้าว
“เธอกล้าดียังไงทำแบบนี้กับฉัน!”
“แค่นี้มันยังน้อยไป ไอ้หัวงูเอ้ย!”
มานพดวงตาวาวโรจน์ลุกยืนง้างมือหมายทำร้ายคนตรงข้าม แต่ทว่าหญิงสาวกลับใช้เท้าแตะเข้าไปที่เป้าอย่างจัง จนคนโดนจุกร้องไม่ออกทรุดกายลงกับพื้นสีหน้าทรมาน มานพยกมือกัดฟันแน่นเพื่อร้องขอให้เธอช่วย
“ฉันจะไม่เอาเรื่องนี้ไปบอกใคร เพราะอยากฝึกงานให้จบ แต่คุณยังทำแบบนี้อีก ฉันจะป่าวประกาศให้ทุกคนได้รู้!” รมิตาสำทับ แล้วกระแทกส้นเท้าเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ผู้จัดการต้องหยัดกายเพื่อกลับไปยังโต๊ะทำงานอย่างยากเย็น
ร่างบางทรุดกายลงบนเก้าอี้ตามเดิม ปวรปรัชญ์สังเกตสีหน้าแววตา เห็นท่าทางปกติ หรือหมอนั่นจะไม่คิดอะไร แต่มันแปลก ผู้หญิงสวยหมดจดอย่างรมิตามีหรือที่ตาเ*******ูนั้นจะไม่ลงทุนลงแรงทำอะไร บางทีอาจเห็นว่าเป็นนักศึกษาฝึกงานเกรงมีปัญหาก็ได้ เธอเหลือบมองมาทำเอาเขารีบปรับสีหน้าอย่างรวดเร็ว
“มีอะไรหรือเปล่าคะพี่ปรัช”
เขาส่ายหน้า “เปล่าครับ พี่แค่สงสัยว่าผู้จัดการเรียกตรีไปพบเรื่องอะไร”
“อ๋อ ไม่มีอะไรหรอกค่ะ พอดีตรีใกล้ฝึกงานจบแล้ว คุณมานพเลยอยากเลี้ยงส่งน่ะค่ะ”
ชายหนุ่มพยักหน้ารับรู้ ในใจกลับไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น
“วันนี้ว่างไหมครับ”
เธอเลิ่กคิ้ว “จะชวนตรีไปไหนเหรอคะ”
“ไปทานข้าวเย็นด้วยกันไหม เราไม่ค่อยได้ไปไหนมาไหนด้วยกันเลย”
คนฟังชะงัก เพราะเธอมีหน้าที่หลายอย่าง เลยไม่อาจทำหน้าที่แฟนให้ดีได้ ไม่ค่อยมีเวลาให้เขา แต่พี่ปรัชก็ยังคงเสมอต้นเสมอปลาย วันนี้คงต้องหยุดงานสักวัน
“ได้ค่ะ” เธอรับคำ
ปวรปรัชญ์คลี่ยิ้มกว้างสีหน้าดีใจ เพราะแทบไม่เคยไปไหนมาไหนกับคนรักเลย ตั้งแต่เธอมาฝึกงานที่นี่ เขากับรมิตาเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่เรียนคณะเดียวกัน เลยทำให้รู้จักกัน และสานสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเรื่อยมา จนกลายเป็นแฟนในที่สุด เขาได้ทำงานที่บริษัทนี้ เลยแนะนำให้เธอมาฝึกงานด้วยกัน
ห้าโมงเย็นเวลาเลิกงาน ชายหนุ่มเดินมายืนรอแฟนตัวเองด้านหน้า รมิตาเคลื่อนรถออกมาเพื่อรับเขาไปด้วยกัน ระหว่างนั่งด้านหน้าเขาหันมามองแล้วอมยิ้ม
“มองอะไรคะ” เธอถามเสียงเบา
“มองคนสวยครับ”
“เพิ่งรู้เหรอคะว่าตรีสวย” คนถูกชมแสร้งเย้าแล้วหัวเราะในลำคอ
“รู้นานแล้วครับ ว่าน้องตรีสวย แถมยังใจดีอีกด้วย” เขาชมไม่ขาดปาก
รมิตาผิวแก้มเริ่มแดง วันนี้นึกครึ้มอะไรหนอถึงชมกันไม่ขาดปาก เขาเองก็ใช่ย่อยเนื้อหอมกับสาวๆ ไม่ว่าสาวใหญ่สาวน้อย บางครั้งเธออยากหึงแต่พอเห็นเขาหนักแน่น เลยเลือกเชื่อใจดีกว่ามาทะเลาะกันในภายหลัง
“ชมตรีไป ตรีก็ไม่มีอะไรจะให้หรอกนะคะ”
เขาหัวเราะแผ่ว “ก็ให้อยู่นี่ไงครับ”
คนฟังทำสีหน้างุนงง “ให้อะไรคะ”
“ให้เวลาพี่ไงครับ พักหลังตรีแทบไม่มีเวลาให้พี่เลย” เขาบ่นเสียงงอน
“ตรีขอโทษนะคะ ตรีทำงานหลายอย่าง เลยไม่มีเวลาให้พี่ ตรีไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ค่ะ ไว้น้องชายตรีหายป่วย ตรีจะมีเวลาให้พี่มากถึงมากที่สุดเลยค่ะ”
เขายกยิ้ม “ครับ พี่เข้าใจตรี”
เธอไม่อาจบอกคนรักว่าทำงานอะไร เพราะเขาคงไม่มีทางรับได้ น้องหายป่วยเมื่อไหร่ ก็ตั้งใจแน่วแน่แล้วว่าจะลาออกจากงานนี้เสียที
รถจอดเทียบหน้าร้านอาหาร ซึ่งปวรปรัชญ์เป็นคนนำทางมา รมิตาก้าวลงมองด้านนอกมันดูหรูรา ราคาไม่แพงมากทีเดียว หญิงสาวเดินมายืนเคียงข้างแฟนตนเอง
“พี่ปรัชคะ ร้านนี้น่าจะแพงนะคะ” หญิงสาวถามสีหน้าเครียด เพราะเกรงว่าคนรักอาจไม่มีเงินจ่าย
“พี่มีจ่ายครับ ตรีไม่ต้องห่วง” เขาบอก แล้วกุมมือบางไว้ รั้งให้ก้าวตาม
รมิตากวาดตามองรอบๆ ด้านในมีแต่ลูกค้าท่าทางมีเงินทั้งนั้น แล้วดูเธอกับเขาสิ เป็นแค่พนักงานบริษัทเท่านั้น ส่วนเธอยิ่งแล้วใหญ่ ยังต้องฝึกงานรับจ๊อบเป็นโคโยตี้หาเงินอยู่เลย
พนักงานเดินเข้ามาต้อนรับ แล้วพาสองคนมาตรงโต๊ะริมหน้าต่าง บรรยากาศริมน้ำท่ามกลางแสงไฟสลัว เขาไม่ได้เปิดเมนู เพียงเวลาไม่นานอาหารถูกนำมาเสริฟ์ มีดนตรีสดเล่นให้ฟัง ทุกเพลงเข้ากับบรรยากาศผ่อนคลาย
“ชอบไหมตรี” เขาถามเสียงทุ้ม สบตาคนตรงหน้า
“ชอบมากค่ะ แต่ตรีเกรงใจนะคะ”
“ไม่ต้องเกรงใจพี่หรอกครับ พี่ไม่ได้มีภาระอะไร” เขาบอกตามตรง
“แต่ตรีก็เกรงใจอยู่ดีค่ะพี่ปรัช”
- ผู้เขียน
