อานหลิวฟ่ง และ เผิงเซี่ยหรูกลับแคว้นอานเหนียงไปอย่างเจ็บแค้น พวกเขาทั้งเสียหน้าและเสียเงิน ห้าพันตำลึงใช่เงินจำนวนเล็กน้อยเสียที่ไหน
“ฝากไว้ก่อนเถอะ ฉินหย่งเต๋อ อี้เหม่ยหรง สักวันข้าจะมาเอาคืน ฮื่ย!” อานหลิวฟ่งเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจากแคว้นฉางไป
“ข้ากับอี้เหม่ยหรงไม่อาจอยู่ใต้ฟ้าเดียวกันได้อีกแล้ว มีข้าต้องไม่มีนาง” เผิงเซี่ยหรูเองก็กินไม่ได้ นอนไม่หลับไปเสียหลายวัน
ชินอ๋องและชินหวังเฟยแห่งอานเหนียงกลับไปอย่างแพ้พ่าย เหลือทิ้งไว้เพียงไข่มุกสีชมพูชั้นเลวจำนวนห้าโต่ว
“ถึงข้าจะไม่นิยมชมชอบพวกเครื่องประดับนัก แต่ข้าก็พอดูออกว่านี่เป็นไข่มุกชั้นเหลว ท่านดูสิฉิงกงกง ไข่มุกเหล่านี้ล้วนมีตำหนิ” ฉินหย่งเต๋อปรายตามองเครื่องบรรณาการจากแคว้นอานเหนียงอย่างไม่สบอารมณ์
“ปีนี้ทางอานเหนียงอ้างว่าทางนั้นก็ได้รับผลกระทบจากภัยพิบัติต่างๆเช่นเดียวกัน จึงไม่อาจส่งเครื่องบรรณาการมามากเช่นปีก่อนๆได้ แต่การที่นำไข่
