“คนต่อไป ซิ่วหนี่ว์จากสกุลจาง จางเหม่ยเหมย อายุสิบเจ็ดปี” เสียงขันทีประกาศก้อง จางเหม่ยเหมยก้าวเข้ามาด้านในห้องโถงพร้อมกับยอบกายถวายพระพรบรรดาผู้มีศักดิ์ทั้งหลายอย่างอ่อนช้อย งดงาม สิ่งพิเศษที่อี้เหม่ยหรงสังเกตได้บนดวงหน้าอันเลอโฉมก็คือ ดวงตาที่มีประกายกล้าแกร่ง
“คราวที่แล้วเจ้าตอบคำถามมาว่า หากเจ้าได้เป็นฮองเฮาสิ่งที่อยากทำก็คือ การแบ่งงานให้สนมต่างๆรับผิดชอบเพื่อช่วยแบ่งเบาภาระฮองเฮาเช่นนั้นหรือ?” อี้เหม่ยหรงเลิกคิ้วถาม
จางเหม่ยเหมยยิ้มพลางตอบ อี้เหม่ยหรงสังเกตเห็นว่าดวงตาของนางไม่มีแวววูบไหวแม้แต่น้อย
“เพคะฮองเฮา หม่อมฉันเป็นบุตรสาวเพียงคนเดียวของสกุลจาง มารดาเป็นฮูหยินเอก แต่ทว่าหลังจากคลอดหม่อมฉันออกมาแล้วท่านแม่ก็มีสุขภาพไม่แข็งแรง เจ็บป่วยออดๆแอดๆ โชคยังดีที่ท่านแม่รอง ท่านแม่สามนั้นต่างยื่นมือเข้ามาช่วยกันดูแลจวน มารดาของหม่อมฉันจึงได้มีเวลาพักผ่อนดูแลตนเอง ทุกวันนี้ท่านแม่รองแล
