บ้านพิศวง คนอลเวง

ชั้นหนังสือและจอมยุทธอีกคน

" เยี่ยม "

วราพูดขึ้นในขณะยืนมองชั้นหนังสือที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับประตูร้าน บนชั้นมีนิยายหลากหลายแนวหรือแม้กระทั่งนิทานอันโด่งดังต่าง ๆ

เขายืนยิ้มอยู่อย่างนั้น จนเด็กทั้ง 3 สงสัย

และเมื่อเปิดร้าน เหล่าลูกค้าประจำก็เข้ามาอุดหนุดกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง และเมื่อนักเวทย์เอล์ฟเดินเข้ามา สายตาเธอก็กวาดมองไปยังชั้นหนังสือ

เธอลุกจากโต๊ะที่เธอนั่ง เปลี่ยนมาเป็นโต๊ะบริเวณใกล้ ๆ ชั้นหนังสือนั้น

" ถ้าสนใจ จะหยิบมาอ่านก็ได้นะครับ " วราเดินตรงเข้ามาบอกเธอ

" เอ่อ ได้จริง ๆ หรือคะ ของสำคัญขนาดนั้น " เอล์ฟสาวถามออกมาอย่างเกรงใจ หนังสือนั้นมีค่าอย่างมากแม้จะเป็นหนังสือธรรมดาก็ตามที แถมของที่นี่ก็ยังดูเป็นของคุณภาพสูงมาก ๆ

" แน่นอนครับ อยากอ่านเล่มไหนก็หยิบได้เลยครับ " วราพูด ถ้าเป็นจริงอย่างที่คิด ภายในร้านอาหารนี้ ภาษาของทางฝั่งไหนก็จะสามารถอ่านออกกันได้หมด

เมื่อได้ยินเช่นนั้น เธอก็ลุกอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เดินไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมา

" เอ่อ แนะนำให้อ่านตั้งแต่เล่มที่ 1 ก่อนนะครับ " วราช่วยเธอแนะนำเมื่อเห็นว่าหนังสือที่เธอหยิบเป็นนวนิยายซึ่งมีหลายเล่ม เมื่อแนะนำกันเสร็จเรียบร้อย เธอก็ขอบคุณแล้วกลับไปนั่งยังโต๊ะ พร้อมกับสั่งอาหาร

ลูกค้าคนอื่น ๆ เมื่อเห็นเช่นนั้น ก็สนใจเช่นกัน พวกเขาเดินมาขออนุญาตวรากันหมดทุกคน

วราเข้ามาทำอาหารเพื่อไปเสิร์ฟให้บรรดาเหล่าลูกค้ามิติพิศวงของเขา

ทุกโต๊ะมีคนอ่านหนังสือกันทุกโต๊ะ พวกเขาดูถนุถนอมหนังสือกันมาก ๆ แต่ก็ดีแล้ว หนังสือจะได้ไม่เก่าไว

กริ๊ง !!

" สวัสดีครับ / ค่ะ "

วราเห็นจอมยุทธคนใหม่เข้ามาภายในร้าน แต่ชุดแต่งกายของเขานั้นให้ความแตกต่างจาก จางกั๋วชิ่ง ในมือถือดาบที่นอนสงบนิ่งอยู่ในฝัก

จอมยุทธชายผู้มาใหม่หันมองไปรอบ ๆ ร้าน ดูเขาค่อนข้างจะสับสนเล็กน้อยว่าที่นี่คือสถานที่ใด

" ที่นี่คือร้านอาหารครับ " วราเอ่ยขึ้น ทำให้จอมยุทธผู้มาใหม่ผู้นั้น หันมามองวราเต็ม ๆ ตาเสียที

" ร้านอาหารกลางหุบเขาอันสันโดด " เขาคิดในใจ พร้อมหันไปมองลูกค้าที่อยู่ภายในร้าน มีคนจากหลากหลายอาณาจักรทั้งทางตะวันตกและตะวันออก นี่คือสถานที่อันใดกันแน่

เด็กน้อยพาเขาไปนั่งใกล้ ๆ โต๊ะของจางกั๋วชิง เขาก็นั่งอย่างเงอะ ๆ งะ ๆ กล้า ๆ กลัว ๆ

เมื่อหย่อนก้นลงเก้าอี้ก็ตกใจจนต้องลุกขึ้นอีกครั้ง

" นั่งเถิดขอรับ เก้าอี้นุ่มจนหน้าตกใจใช่ไหมท่าน " จางกั๋วชิ่งหันมาชวนเขาพูดคุย " ประเดี๋ยวท่านยังต้องตกใจอีกมาก "

และเป็นไปตามคนจากจอมยุทธผู้นั้นบอก เขาประหลาดใจกับสิ่งของอีกหลายอย่างจริง ๆ

" เอ่อ ขอประทานอภัย ที่นี่คือสถานที่ใดหรือขอรับ " เขาหันมาถามจางกั๋วชิ่ง

จางกั๋วชิ่งกระซิบ " ข้าคิดว่าน่าจะเป็นตำหนักของท่านเซียนขอรับ แต่ดูแล้วคงปิดบังตัวตนอยู่ขอรับ "

เมื่อได้ยินดังนั้น สิ่งที่เขาคิดภายในหัวก็ได้รับการยืนยัน เพราะเขาก็คิดไว้ว่าคงเป็นที่พำนักของเทพเซียนสักคนหนึ่งอย่างแน่นอน

" ข้ามีนามว่าซองชิล จากตระกูลนัมกุงขอรับ " เขาทำท่าทางเคารพให้จางกั๋วชิ่ง

" ข้ามีนามว่ากั๋วชิ่ง จากตระกูลจางขอรับ " จางกั๋วชิ่งคำนับกลับ

ทั้ง 2 คนรู้ได้ทันทีตั้งแต่แรกแล้วว่าพวกเขาทั้ง 2 คนนั้นมาจากต่างอาณาจักรกัน แต่วราที่เดินเข้ามาได้ยินการสนทนาของทั้งคู่นั้น ก็เพิ่งจะได้รู้หลังจากได้ยินชื่อของจอมยุทธผู้มาใหม่นั่นแหละ

" เอ่อ จะรับอาหารอะไรไหมครับ " วราเอ่ยขึ้น พร้อมยื่นเมนูให้

นัมกุงซองชิลเปิดอ่านแล้วอ่านอีก มีแต่อาหารที่เขาไม่เคยพบเจอ มันดูหน้าลิ้มลองไปหมด

" ลองให้ท่านเฒ่าแก่แนะนำดีไหมขอรับ " จางกั๋วชิ่งเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นลูกค้าใหม่งงกับความละลานตาของอาหาร " ข้ามั่นใจว่าจะต้องถูกปากท่านแน่นอน "

นัมกุงซองชิลพยักหน้าให้จางกั๋วชิ่งพร้อมหันไปหาวรา " เช่นนั้นรบกวนท่านช่วยแนะนำให้หน่อยขอรับ "

" ได้ครับ " วราเอ่ยขึ้น พร้อมกับเดินกลับเข้ามาในครัวและจัดเตรียมวัตถุดิบทำอาหารให้จอมยุทธจากมูลิมคนนั้น

" ใช้เจ้านี่เป็นเมนหลักแล้วกัน " วราหันไปดูสิ่งหนึ่งที่เขาเอาออกมา