ในเวลาต่อมาเสียงเคาะประตูดังขึ้น พร้อมกับคนตัวเล็กที่ก้าวขาเข้ามา
“นายหัวมีอะไรจะใช้อุ้มหรือคะ”
“นั่งลงก่อนสิ”
“…” ร่างเล็กหย่อนกายลงเก้าอี้ตรงข้ามเขาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ แววตาเขาดูเย็นชาชอบกล มันทำให้เธอขนลุกซู่ขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ
“อุ้มได้บอกเรื่องราคายางที่ผมเล่าให้ฟังวันนั้นให้ใครรู้บ้างหรือเปล่า” เขาถามเสียงเรียบเหมือนไม่ได้มีอะไรเป็นพิเศษ
“เปล่านี่คะ”
“ผมให้เวลาอุ้มคิดอีกครั้ง” ถึงเสียงเขาจะดูเรียบเรื่อยแต่มันให้ความรู้สึกเย็นเยือกนัก
“ไม่ได้บอกใครค่ะ”
สีหราชสูดลมหายใจเข้าลึกเพื่อข่มอารมณ์โกรธไว้
ปึง!
กำปั้นหนาทุบลงที่โต๊ะไม้อย่างแรงจนกาแฟในแก้วที่วางอยู่ด้านข้างกระฉอกออกมานอกแก้ว คนตัวเล็กถึงกับสะดุ้งโหยงแล้วหยัดกายลุกขึ้นด้วยความตกใจ กายใหญ่กำยำยืนขึ้นจนเต็มความสูง แล้วเดินไปยืนอยู่ด้านหลังเก้าอี้ตัวที่มีเธอยืนอยู่
“ถ้าไม่ได้บอก แล้วจะมีคนไปซื้อยางสวนนั้นตัดหน้าผมได้
