ตึก ตึก ตึก
เสียงรองเท้าส้นสูงของภาวีก้าวเท้าไว ๆ เดินแกมวิ่งตามอรวีด้วยความเร่งรีบ
“อร!” คนถูกเรียกชะงักเท้าแล้วหันหลังกลับมาตามเสียง
“มีไร”
“ฉันหาลูกค้าให้แกได้แล้วนะ”
“ใคร หล่อไหม”
“หล่อ รวยด้วย” นั่นเป็นเพียงคำพูดของนรีที่บอกภาวีมาแค่นั้น ตัวเธอเองไม่ได้มีรูปของลูกค้าคนนั้นหรอก
“ดีจัง แกนี่เก่งสุด ๆ”
“ฉันมีเรื่องจะเมาท์ให้แกฟังด้วย” เรื่องนี้ถ้าทุกคนในบ้านเดชาพันธ์รู้รับรองได้ว่ามันยิ่งกว่าคำว่าตกตะลึงอย่างแน่นอน แต่ถ้านรีไม่พลั้งปากพูดออกมาภาวีก็คงไม่มีทางรู้เช่นกัน และนรียังย้ำกับเธออีกด้วยว่าห้ามนำเรื่องนี้ไปบอกใคร
“เรื่องอะไรวะ” สาวร่างเล็กผิวสีน้ำผึ้งยืนกอดอกรอเพื่อนสาธยายให้ฟัง
“ถ้าแกรู้แล้วแกจะตกใจ”
“รีบ ๆ พูดมา ชอบทำให้อยากรู้อยู่นั่นแหละ” อรวีชักสีหน้าหงุดหงิด ไม่มีอะไรทำให้เธอตกใจได้หรอกนอกจากเรื่องเงินกับเรื่องผู้ชาย
ภาวีจึงโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ข้างหูแล้วกระซิบบอก
