“พ่อกับแม่เป็นห่วง ทำไมไม่เข้าไปบ้านบ้างล่ะ พี่ยังไม่เลิกคิดถึงผู้หญิงคนนั้นอีกเหรอ” ตั้งแต่เกิดเรื่อง สีหราชก็ยังไม่ย้ายกลับไปอยู่บ้านบุรินทรสักที ทำตัวเหมือนคนมีครอบครัวที่ต้องกลับบ้านตรงเวลามาหาลูกกับภรรยาที่บ้าน ทั้งที่บ้านหลังนี้อยู่กันแค่สามคนรวมเขากับอาชว์แล้วก็บุญหลาย ว่าให้พี่ชายแต่ตัวพยัคฆ์เองก็ใช่ว่าจะเข้าไปนอนบ้านบ่อยนัก
“กูเลิกคิดถึงตั้งนานแล้ว ที่กูยังอยู่บ้านหลังนี้ก็เพราะไม่อยากให้มันโทรม” พูดพลางยกแก้วเหล้าที่น้องรินให้ขึ้นดื่ม
“จริง?” คิ้วเข้มของพยัคฆ์เลิกสูงขึ้นข้างหนึ่ง
“อือ”
“นี่นอนกับผู้หญิงบ้างยัง” เท่าที่รู้สีหราชไม่ยอมคบกับผู้หญิงคนไหนอีกเลยตั้งแต่เลิกรากับอดีตคนรัก
“ยุ่ง” เสียงนั้นกดต่ำลงจนดูเหมือนจริงจัง แต่ไอ้น้องชายมันไม่ได้กลัวเลยสักนิดแถมยังหัวเราะชอบใจอีก
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า ก็แค่เป็นห่วง กลัวว่ามันจะใช้งานไม่ได้ สามสิบห้าแล้วน้าเราอะ” ไม่วายที่จะแกล้งเย้าพ
