“อ้ายขึ้นมาบนนี้ได้ยังไง” เป็นนานกว่าวัชระที่หาเสียงของตัวเองพบ เขาถามพร้อมจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความสงสัย คุณย่าไม่มีทางยอมปล่อยให้มธุรสขึ้นมาหาเขาถึงห้องนอนแบบนี้ แล้วทำไม
“คุณท่านเป็นคนอนุญาตให้อ้ายขึ้นมาค่ะ” คำตอบนั้นไม่ใช่คำโกหกเลยแม้แต่นิดเดียว แค่บิดเบือนไปจากความจริงอยู่หน่อยตรงที่ว่าเธอเป็นคนขออนุญาตขึ้นมาหาเขาเอง อย่างน้อยๆ ก็อยากทำอะไรกับเขาบ้างก่อนที่เธอจากไป และคงไม่มีโอกาสได้เจอหน้าเขาอีก
“จริงเหรออ้าย“
“จริงสิคะ อ้ายจะโกหกพี่หนึ่งไปทำไม” วัชระไม่อยากจะเชื่อว่าย่าของเขาจะอนุญาตให้มธุรสขึ้นมาหาเขาถึงห้องได้ แต่เพราะสีหน้าของอีกคนไม่ได้ดูเหมือนโกหก เลยทำให้เชื่อและอดที่จะยิ้มไม่ได้
“อ้ายเช็ดให้ค่ะ” ซึ่งธุรสเองก็มีความสุขที่ได้เห็นรอยยิ้มของเขา เธอเอ่ยขึ้นก่อนจะแย่งเอาผ้าขนหนูผืนเล็กมาถือไว้แล้วเป็นฝ่ายเช็ดหัวที่เปียกชุ่มให้เขาอย่างตั้งใจ
“พี่มีความสุขจังเลยอ้าย รู้สึกเหมือนเ
