ตอนที่ 5
1009 คำ
“ต้องให้เยิ้มกว่านี้… ไม่งั้นอาจจะเจ็บ… ”
ลุงแมกซ์ก้มลงเอามือแบะบีบแบ่งสองกลีบออกเป็นสองแล้วก้มลงสอดปลายลิ้นสากร้อนไชชอนเข้าไประหว่างซอกกลีบสีชมพูน่าเลีย
“อ๊ะ… อ๊ายยยย… ”
คราวนี้โมนาร์สะดุ้งแรง
“คุณหนูต้องร่อนสู้ค่ะ ผู้ชายชอบให้เราร่อนสู้… เด้งขึ้นมาอัดกลีบกระแทกหน้าเลยค่ะ… ”
มาธาร์ไม่เพียงบอกเคล็ดลับ…
แต่หล่อนยังขยับเข้ามาคุกเข่าข้างๆ ช่วยเอามือช้อนสะโพกของโมนาร์ให้เด้งขึ้นสู้ลิ้นของลุงแมกซ์
ซ่วบ… ซ่วบ… ซ่วบ… ซ่วบ… ซ่วบ…
ลุงแมกซ์ปาดลิ้นลากเลียขึ้นมาเป็นจังหวะยาวๆ ตามรูปทรงของกลีบสาวอย่างเร่าร้อน
“อูยยยย… เสียว… ”
โมนาร์บิดเอวร้องครางไปมาด้วยความเสียว เด้งสะโพกขึ้นเป็นจังหวะตามที่มาธาร์สอน อ้ากลีบบานรับปลายลิ้นสากร้อนของลุงแมกซ์ กระแทกเข้าใส่ดอกไม้งามอยู่ครู่ใหญ่ๆ จนน้ำแรกเสียวไหลซึมออกมาอาบร่องโหนกนูน
“อูยยยย… ”
โมนาร์สูดปากซี้ด งุดหน้าด้วยความรู้สึกอับอายที่มีน้ำไหลออกมาจากสองกลีบ เสียวจนไม่อาจขมิบกลั้นเอาไว้ได้
“ไม่ต้องอายค่ะคุณหนู… มันคือน้ำของวัยสาว มันคือน้ำที่ช่วยยืนยันว่าตอนนี้คุณหนูเป็นสาวสะพรั่งและพร้อมจะมีคู่ครอง… ”
มาธาร์ช่วยอธิบาย น้ำเสียงนุ่มนวลของหล่อนช่วยทำให้โมนาร์รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาก
“รูลื่นฉ่ำแล้วครับ… ผมขออนุญาตนะครับ”
ลุงเจมส์พร้อมที่จะสอดใส่…
เอามือจับลำเนื้อสีน้ำตาลร้อนผ่าวทั้งยาวทั้งใหญ่ ทะลวงเข้าใส่กลีบสาวแบะอ้าเป็นร่องนูนอยู่กลางง่ามขาที่ถูกจับถ่าง
“อ๊ะ… อ๊ายยยยย… โอยยยยย… ”
สาวน้อยกรีดร้องเสียงดังลั่น…
เมื่อลำเนื้อท่อนมหึมาของพ่อบ้านทะลวงเข้ามาในสองกลีบแคบคับจนมิดสุดโคน ไม่คิดว่าลุงแมกซ์จะกระแทกรุนแรงขนาดนี้
“ไม่ต้องกลัว… เจ็บนิดเดียวเท่านั้น คุณหนูต้องเผื่อใจรับเอาไว้… ผู้ชายแต่ละคนมีรสนิยมความชอบที่แตกต่างกัน บางคนอ่อนหวานนุ่มนวล บางคนดิบเถื่อนจนถึงซาดิสม์สุดจะคาดเดา สิ่งที่ฝ่ายรับอย่างเราทำได้คือแอ่นสู้… เด้งสู้… เพื่อให้รู้ว่าเรามีแรงขมิบเป็นอาวุธตอบโต้ และสุดท้ายเราจะหยุดความดิบเถื่อนของผู้ชายได้ น้ำของผู้ชายจะแตกคารูของเราเสมอ… ”
มาธาร์สอนพร้อมกับเอามือสอดเข้ามารองก้นของโมนาร์ ช่วยดันให้หล่อนเด้งสู้ลำเนื้อท่อนมหึมาของแมกซ์ที่กำลังกระแทกเข้าสุดออกสุด
สาเหตุที่ต้องใช้พ่อบ้านมากถึงเจ็ดคนเข้ามาร่วมสาธิตก็เพราะในชีวิตจริงนั้นไม่อาจคาดเดาได้ว่าคุณหนูโมนาร์จะได้เจอผู้ชายแบบไหน
ไม่รู้ว่าคูเปอร์ว่าที่สามีในอนาคตของคุณหนูนั้นเป็นแบบไหน โมนาร์จึงต้องเรียนรู้เก็บประสบการณ์เอาจากความหลากหลายของพ่อบ้านเหล่านี้
ตั่บ… ตั่บ… ตั่บ… ตั่บ… ตั่บ…
เสียงเนื้อกับเนื้ออัดยังเข้าใส่กันอย่างเมามัน ดูก็รู้ว่าลุงแมกซ์ติดใจรูสวาทนุ่มแน่นของคุณหนู จึงโก่งเอวกระเด้าหน่วงหนักลืมตัว
สาวน้อยบิดตัวไปมา แรงเสียดสีของลำเนื้อกับสองกลีบบอบบางทำเอาเลือดในกายของหล่อนร้อนผะผ่าวราวจะเดือดขึ้นมาได้
“เบาลงนิดลุงแมกซ์… เดี๋ยวรูจะช้ำเสียก่อนที่จะไปถึงบทเรียนสุดท้าย… ”
มาธาร์กล่าว หลังจากจ้องมองคุณหนูโมนาร์โดนกระเด้าจนร่างเขยื้อนไปตามแรงกระแทก
“อู้ววว… คุณหนูสู้เก่งมาก… ”
มาธาร์ชม…
ตาจ้องมองรูน้อยๆ ของคุณหนูที่เพิ่งโดนสอดใส่เป็นครั้งแรก แต่สามารถสู้เอ็นลุงแมกซ์ได้อย่างน่าทึ่ง
สองกลีบบอบบางของโมนาร์ดูดรัดความใหญ่ยาวของพ่อบ้าน รุกคืบเข้ามาจนสุดโคนไข่
มาธาร์เห็นเส้นขนหยาบแข็งของลุงแมกซ์กับขนสีดำอ่อนนุ่มรอบปากรูของคุณหนู ครูดถูกันร้อนฉ่าในทุกจังหวะที่ลำเอ็นลุงแมกซ์ กระแทกกระทั้นเข้าหาเป้าหมายอย่างเร่าร้อนดุดัน
“อู้ววว… ซี้ดดดดด… ”
หลังจากถ่างขารับลำเอ็นทะลวงเข้าใส่กลีบสาวผ่านไปครู่ใหญ่ๆ
ความเสียวซ่านค่อยๆ พุ่งทะยานขึ้นเป็นลำดับจนคุณหนูต้องเอามือบีบขยำสองเต้าอวบใหญ่ของตัวเองไปพลาง
ลุงแมกซ์เห็นแล้วทนไม่ไหว รีบก้มลงดูดเลียสองเต้าสลับไปมาอย่างกระหาย โก่งเอวซอยจนก้นเกร็งเป็นริ้วกล้าม มอบความเสียวซ่านให้คุณหนูอย่างดุดัน
“อ๊า… ซี้ดดดด… เสียวเหลือเกิน… ”
โมนาร์ร้องครางออกมาอย่างไม่อาย…
ตอนนี้ได้รู้แล้วว่าเพราะเหตุใดซาร่าห์แม่ของหล่อนจึงร้องโอดโอยให้ได้ยินทุกครั้งที่เรียกลุงแมกซ์ขึ้นมาบีบนวดสองต่อสองภายในห้องนอนของหล่อน
“เก่งมากค่ะคุณหนู แต่ดูเหมือนคุณหนูยังเกร็งๆ อยู่นะคะ… คุณหนูต้องปล่อยอารมณ์ไปตามธรรมชาติของการสมสู่… ”
มาธาร์เฝ้าสังเกตอย่างละเอียด
“ค่ะ… ”
โมนาร์พยักหน้าทั้งเสียงกระเส่า
“ไม่ต้องเกร็ง… โยกเอวร่อนเด้งขึ้นมาอีกค่ะ… อย่างนั้นละ… ผู้ชายจะชอบมากเมื่อเห็นตัวตนของเขาสอดใส่เข้ามาได้มิดโคน… อู้ววว… คุณหนูเก่งมา… ”
มาธาร์ชม…
จ้องมองภาพของการสอดใส่ด้วยความรู้สึกตื่นเต้น เห็นกลีบสวาทของสาวน้อยกำลังดูดรัดแก่นกายขนาดเท่าแขนเด็กของพ่อบ้าน ดันเข้ามาได้สุดโคนไข่
“คุณหนูต้องบิดกายอีก… ต้องทำท่าทางให้ดูเย้ายวนยั่วอารมณ์ยิ่งกว่านี้… บีบนมยั่วยวนด้วยค่ะ… อย่างนั้นแหละเก่งมาก… ผู้ชายจะชอบมากเมื่อเห็นว่าเขาสามารถทำให้อารมณ์ของเรากระเจิดกระเจิง… ”
มาธาร์ชม…
เมื่อโมนาร์แอ่นสะโพกเด้งร่อนขึ้นมา ลุงแมกซ์ถึงกับขบกรามแน่น รูน้อยของคุณหนูฝืดคับเหลือใจ…
- ผู้เขียน
