ตอนที่ 1
1006 คำ
คุ-ณ-ห-นู
กับพ่อบ้านทั้ง 7
ผู้เขียน กาสะลอง
ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ
หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ
เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น
ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล
และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา
อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ
……….
นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา
ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์
ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง
ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง
*เราเตือนท่านแล้ว*
คุ-ณ-ห-นู กับพ่อบ้านทั้ง 7
คริสต์ศักราช 1860
ตรงกับพุทธศักราช 2403
ณ ประเทศแห่งหนึ่งที่ตกหล่นไปจากแผนที่โลก ที่คฤหาสน์สีเทาหลังใหญ่มหึมาตั้งอยู่ท่ามกลางอ้อมกอดของขุนเขาใกล้ทะเลสาบ
ประกายแสงแดดสีทองอร่ามของยามสาย สาดทอมากระทบกับลวดลายเหล็กดัดของบานประตูสีเงินขนาดใหญ่ ความยาวกว่าสิบเมตร โอบล้อมไว้ด้วยแนวรั้วก่อด้วยอิฐสีศิลาแลงสีแดงสูงเกือบห้าเมตร
แสงที่ตกกระทบประตูเปล่งประกายมลังเมืองสะท้อนวาบเข้ามาภายในรถม้าสีดำคันหรูที่ภายในมีร่างของสาวน้อยนั่งมาด้วย
“ถึงแล้วครับคุณหนู… ”
‘ลุงเจมส์’ ชายวัยสี่สิบปีผู้มีรูปร่างสูงใหญ่ ใบหน้าคมคร้ามหล่อเหลา เป็นพ่อบ้านทำงานรับใช้อยู่ภายในคฤหาสน์เก่าแก่หลังนี้มานานหลายปี เหลียวหลังกลับมามองร่างบอบบางของสาวน้อยแสนสวยที่นั่งอยู่ในเบาะหลัง
“ถึงเร็วจัง… ”
‘โมนาร์’ สาวน้อยวัยสิบแปดปีที่หลับมาตลอดทาง สะดุ้งตื่นขึ้นมากล่าวกับคนขับรถม้า
นี่เป็นการเดินทางกลับมาบ้านของหล่อนในรอบสามปี หลังจากถูกส่งตัวไปอยู่ในโรงเรียนประจำจนจบวิชา ‘การเรือน’ ชั้นสูง
วิชาที่โมนาร์ได้ร่ำเรียนมานี้…
เป็นหลักสูตรพิเศษ รับเฉพาะบุตรีของเศรษฐีและผู้ดีมีชาติตระกูลที่นิยมส่งลูกสาวไปเรียนเพื่อเป็นการปูพื้นฐานชีวิต สร้างความพร้อมก่อนจะก้าวไปสู่การออกเรือนมีครอบครัวต่อไปในอนาคต
ครั้นเมื่อเรียนจบ มาดาม ‘โรสซี่’ ซึ่งเป็นนายใหญ่ของคฤหาสน์หลังนี้ก็สั่งให้พ่อบ้านเดินทางไปรับหลานสาวกลับบ้าน
เสียงล้อเลื่อนของประตูบานกว้างเสียดสีกับรางเหล็กดังเอี๊ยด ประตูบานใหญ่เปิดกว้างออกจากกัน
ลุงเจมส์ค่อยๆ ขับรถม้าสีดำคันหรูเคลื่อนเข้ามาตามเส้นทางทอดยาวเข้าไปสู่โรงจอดรถม้าข้างคฤหาสน์
“สวัสดีครับคุณหนู… ”
‘ลุงแมกซ์’ ชายรูปร่างสูงใหญ่กำยำสะดุดตาอีกคน ใบหน้าสุดคมคร้ามหล่อเหลา อายุรุ่นราวคราวเดียวกับลุงเจมส์ เดินมาเปิดประตูรถพร้อมกับกล่าวทักทายหญิงสาวที่กำลังก้าวลุงจากรถม้า
“สวัสดีจ้ะลุงแมกซ์… ”
สาวน้อยกล่าวทักทายอย่างเป็นกันเอง…
หล่อนเคยเห็นลุงแมกซ์มาตั้งแต่เกิด จนป่านนี้เขาก็ยังทำงานรับใช้อยู่ในคฤหาสน์ด้วยความซื่อสัตย์ตลอดมา
ลุงแมกซ์เดินมาที่ด้านหลังของรถม้า…
ยกกระเป๋าเดินทางสีดำใบใหญ่ทั้งสามใบออกมาวางลงบนรถเข็นอย่างขะมักเขม้นแข็งขันเพื่อที่จะเอาไปส่งที่ห้องนอนของคุณหนู
“ลุงแมกซ์คะแม่หนูอยู่ไหมคะ… ”
โมนาร์ถามถึง ‘ซาร่าห์’ ผู้เป็นมารดาของหล่อน
“ตอนนี้คุณซาร่าห์อยู่ในห้องครับ… เมื่อสักพักผมเพิ่งนวดเสร็จ… ”
ลุงแมกซ์กล่าว…
ที่รู้ก็เพราะว่าเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ลุงแมกซ์เพิ่งถูกเรียกตัวไปใช้งานมาสดๆ ร้อนๆ
ซาร่าห์มักจะเรียกให้ลุงแมกซ์เข้าไปช่วยบีบนวดผ่อนคลายกล้ามเนื้ออย่างที่เคยทำเป็นประจำ
เรื่องที่แม่ของหล่อนชอบให้ลุงแมกซ์บีบนวดนั้นโมนาร์เองก็รู้ และบางครั้งก็ยังเคยนึกสงสัยว่าจะนวดอะไรกันนักหนา
เพราะนวดกันบ่อยเหลือเกิน…
เมื่อก่อนนวดกันแทบจะทุกวัน ไม่คิดว่าผ่านมาสามปีมารดาของหล่อนก็ยังหลงใหลการนวดเหมือนเป็นการเสพติดอย่างหนึ่ง
แต่คิดอีกทีก็ไม่ใช่เรื่องแปลก…
เพราะว่าซาร่าห์แม่ของหล่อนนั้นเป็นม่ายที่ยังสาวยังสวย และลุงแมกซ์เป็นผู้ชายที่หล่อมาก
ใบหน้าของลุงแมกซ์คมคร้าม เนื้อตัวกำยำไปด้วยมัดกล้าม แม้ตัวของโมนาร์เองก็ยังอดไม่ได้ที่จะรู้สึกหวั่นไหวเมื่ออยู่ใกล้ลุงแมกซ์สุดหล่อคนนี้
มาดามโรสซี่ผู้เป็นยายช่างตาถึงยิ่งนัก ช่างสรรหาผู้ชายงานดีเหล่านี้เอามาเป็นพ่อบ้านรับใช้
เรื่องที่ซาร่าห์ชอบให้พ่อบ้านนวด…
โมนาร์เคยเห็นมาตั้งแต่หล่อนเริ่มจดจำความได้ พอๆ กับที่จดจำได้ว่าคฤหาสน์หลังใหญ่นี้มีพ่อบ้านมากถึงเจ็ดคน และตอนนี้ทุกคนก็ยังอยู่ครบ
ในเวลาต่อมา
หลังจากลุงแมกซ์ใสรถเข็นกระเป๋าเดินทางมาส่งจนถึงห้องนอนของโมนาร์ที่อยู่บนชั้นสองของคฤหาสน์หลังใหญ่ ตามที่มาดามโรสซี่ได้สั่งไว้ว่าให้จัดเตรียมห้องเอาไว้ให้หลานรักที่กำลังจะกลับมา
“ขอบคุณมากค่ะลุงแมกซ์… ”
สาวน้อยกล่าวเสียงหวานพร้อมกับหันมาส่งยิ้มให้ชายร่างสูงใหญ่ใหญ่ที่ช่วยเอากระเป๋าเดินทางสามใบใหญ่ๆ มาส่งให้จนถึงห้องนอน
“เป็นหน้าที่ของผมครับคุณหนู… ”
ลุงแมกซ์กล่าวด้วยน้ำเสียงสุภาพนุ่มนวล…
ค้อมศีรษะให้กับสาวน้อยผู้เป็นนายเช่นเคย ก่อนจะก้าวออกมาจากห้อง
เมื่อถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวลำพังในห้อง…
โมนาร์แลสำรวจไปรอบๆ ห้องนอนที่คิดถึง ห้องซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นของหล่อน
ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างยังจัดวางเอาไว้อย่างเป็นระเบียบเรียบร้อยเหมือนเดิมๆ แทบไม่ต่างจากวันแรกที่หล่อนจากไปอยู่โรงเรียนประจำเพื่อฝึกฝนเรื่องการเรือน
- ผู้เขียน
