แปด
พร้อมหน้าพร้อมตา
“กินขนมไหม”
เด็กหนุ่มไม่พูดเปล่า มือกร้านคว้าตะเกียบคีบขนมหมาฮัว[1]มาจ่ออยู่ที่กลีบปากบางของคนตัวเล็ก
ฝ่ายกู่หลันอิงจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง กล่าวเสียงราบเรียบ “ข้าไม่ใช่เด็กแล้ว”
หลังจากที่อาตงแกล้งอุ้มนางแล้วถูกนางเอาคืนโดยการบีบจมูกให้หายใจไม่ออก เด็กหนุ่มก็คิดจะทำให้นางหายโกรธโดยป้อนขนมเอาใจน่ะหรือ?
ฝันไปเถิด!
“การป้อนไม่เกี่ยวกับเรื่องเป็นเด็กหรือไม่เป็นเด็กเสียหน่อย” อาตงยกยิ้มอย่างใจเย็น “ข้าทำเพื่อตอบแทนเรื่องที่เจ้าปลุกข้าต่างหาก”
“โดยการใช้ขนมในตำหนักข้า?” กู่หลันอิงซึ่งนั่งอยู่ตรงข้ามเลิกคิ้ว “อาตง เจ้าช่างไม่ลงทุนเอาเสียเลย”
“ใครว่าไม่ลงทุน”
“แล้วลงทุนอย่างไร” เนื่องจากก่อนหน้านี้เด็กหญิงเริ่มเรียนรู้เกี่ยวกับการค้าขาย ดังนั้นนางจึงค่อนข้างมั่นใจว่าอาตงไม่ได้ลงทุน มีแต่ลงแรงเพียงอย่างเดียวเท่านั้น
เด็กหนุ่มคลี่ยิ้ม ใบหน้าที่งดงามราวกับสตรีเต็มไปด้วยเส
