สิบสอง
เผชิญหน้ากับความเปลี่ยนแปลง
แม้โสตประสาทของกู่หลันอิงจะไม่ไวเทียบเท่าผู้ที่ฝึกฝนวรยุทธ์ ทว่านางกลับสัมผัสได้ว่ามีผู้คนในห้องโถงพากันกลั้นหายใจ
กู่ฮั่นกำมือแน่น หันไปถลึงตามองฟ่านอู๋เฉียว
เจ้าเด็กบ้านี่ทำเกินไปแล้ว!
ทว่าก่อนหน้าที่บรรยากาศภายในท้องพระโรงจะย่ำแย่ลงไปกว่านี้ กู่หลันอิงซึ่งยืนนิ่งก็กล่าวอย่างแช่มช้า “ทูลองค์ชาย ก่อนหน้านี้เป็นเพราะหม่อมฉันไม่ทันระวังตัว ใบหน้าจึงได้รับบาดเจ็บเล็กน้อย ท่านหมอบอกว่าอย่าให้แผลต้องลมจึงจะไม่ทิ้งรอยแผลเป็น”
องค์ชายแห่งแคว้นลี่เลิกพระขนง “ใบหน้าของอิสตรีเป็นเรื่องใหญ่ ประเดี๋ยวหลังเลิกงานข้าจะส่งหมอหลวงไปดูอาการ เจ้าเป็นแขกของข้า ข้าย่อมต้องดูแลเป็นอย่างดี”
คำตอบของฟ่านอู๋เฉียว ส่งผลให้พระพักตร์ที่ดำคล้ำของฮ่องเต้เบาบางลง
หลังจากนั้นบรรยากาศในงานเลี้ยงก็กลับคืนสู่ปกติ
กู่ฮั่นอยู่ร่วมงานเลี้ยงจนถึงเวลาดื่มสุราอวยพร หลังจากนั้นก็อ้างว่
