วาโย Talk
ตั้งแต่กลับมาจากมหาลัยจนเวลาล่วงเลยมาสี่ทุ่มกว่าผมยังคงนอนยกแขนก่ายหน้าผากอยู่เลยภาพเหตุการณ์ต่างๆ ไหลเข้ามาไม่หยุดจนปวดหัวและยังคงโกรธคนตัวเล็กด้วยผมเลยไม่อยากออกไป
ตอนนี้พอจะนึกออกได้บ้างแล้วว่าแต่ก่อนตัวเองมีชีวิตยังไงแต่บางเรื่องยังมีม่านหมอกหนาบดบังไว้แต่คิดว่าอีกไม่นานก็คงนึกออก
แต่สิ่งที่ทำให้ผมไม่อาจข่มตาหลับหรือสลัดออกจากสมองได้เลยคือเดียและไอ้หน้าตี๋ที่หน้าคณะความรู้สึกที่มีต่อเธอมันรุนแรงจนผมคิดว่าผมควรทำอะไรให้มันชัดเจนสักที
ภาพในหัวที่ได้ยินเสียงผู้หญิงอีกคนทำให้ผมติดใจทำไมถึงมีเหตุการณ์นั้นแล้วเธอเกี่ยวข้องยังไงกับผมนี่ก็เป็นอีกอย่างที่ต้องไขให้ได้
แต่ถ้าถามคำตอบในใจตอนนี้มีแค่เดียน่าเท่านั้นที่อยู่ในใจของผมและในอนาคตด้วย
ก๊อก ก๊อก
เสียงเคาะประตูทำให้ผมหลุดจากภวังค์ความคิดไม่ต้องเดาก็มีอยู่คนเดียวที่มาเคาะห้องก็คนในความคิดของผมนั่นแหละ
“....”
ร่างเล็กยืนก้
