ร่างสูงเดินเข้ามาด้วยความดุดันเรือนผมสีดำใบหน้าหล่อเหลาที่หลายคนคุ้นเคยดีในเสื้อช็อปสีเดียวกันกับสีผมการปรากฏตัวของเขาทำให้ทุกคนแตกฮือเหมือนผึ้งแตกรังไม่มีผิดโดยเฉพาะปรางและเพื่อนของเธอที่ขยับเท้าถอยหนีอย่างอัตโนมัติ
“พี่วาโย..” ริมฝีปากเคลือบลิปสติกสีแดงครางเบาใบหน้าขาวซีดอย่างหวาดกลัว
เดียน่าเงยหน้าขึ้นไปมองตามเสียงก่อนจะเห็นว่าวาโยกำลังเดินตรงมาทางนี้ใบหน้าน่ารักเผลอฉีกยิ้มอย่างลืมตัวความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจเขามาทันพอดีเลย
“เธอใช่ไหมที่หาเรื่องคนของฉัน!”
เสียงทุ้มตวาดทันทีที่มาถึงตัวคนเขาหรี่ตามองสามสาวอย่างดุร้ายจนพวกเธอก้มหน้าลงแทบจะพร้อมกันพลางคิดในใจว่าทำไมรุ่นพี่วาโยถึงมาปรากฏตัวที่คณะบริหารได้
รวมทั้งผู้คนภายในคณะด้วยยิ่งได้ยินคำว่า คนของฉัน พวกเขายิ่งรีบก้มหน้าหลบสายตาแทบจะทันทีอย่าบอกนะว่าเด็กใหม่คนนี้เป็นคนของรุ่นพี่วาโยน่ะ!
“เอ่อ ปรางเปล่านะคะ..แค่มาทักทายค่ะ
