หลังจากเกือบจะมีเรื่องแต่อีกฝ่ายเหมือนแค่มาดูเท่านั้นฉันและวาโยก็กลับมาที่บ้านท่าทางของวาโยดูมีเรื่องให้คิดอยู่ตลอดเวลาส่วนฉันก็มีสิ่งที่สงสัยเหมือนกัน
“นายคิดอะไรอยู่หรอ”
ฉันเดินไปนั่งโซฟาฝั่งตรงข้ามกับเขาก่อนจะมองสบตาอย่างรอคอยคำตอบ
“เดีย…”
“หืม”
“ฉันว่าฉันเริ่มจำอะไรได้บ้างแล้ว”
“จะจริงหรอ..ดีใจด้วยนะ”
ฉันตาเบิกกว้างตื่นเต้นดีใจกับเขาจริงๆ ในที่สุดเขาก็จะกลับมามีความทรงจำเหมือนเดิมเลยแต่อีกใจกลับห่อเหี่ยวขึ้นมาเมื่อคิดว่าเวลาของเราใกล้หมดลงแล้ว
“ฉันจำได้ว่าไอ้ต้าร์มันเป็นคนทำร้ายฉัน”
“ห๊า!ต้าร์..คนผมแดงวันนี้หรอ”
เหมือนจะได้ยินพวกเขาเรียกชื่อกันฉันเลยพอจำได้บ้างเมื่อวาโยพยักหน้าลงก็เป็นสิ่งที่ยืนยันแล้วว่าฉันเข้าใจถูก
“ทำไมถึงคิดว่าเขาทำ..นายจำได้หรอหรือว่ามีภาพตัดขึ้นมาอีกแล้ว” วาโยเคยเล่าให้ฟังว่าเวลาปวดหัวจะมีภาพตัดขึ้นมาแต่เพราะภาพมันตัดสลับไปสลับมาไม่ปะติดปะต่อกันทำให
