บทที่20
“ท่านย่า ท่านแม่ นี่มันอะไรกัน”
ทันทีมาถึงฟ่านเฉิงเฉิงก็ตรงไปที่เรือนนอนของตัวเอง โดยไม่แวะจะพูดหรือคุยกับใครสักคน เขาอยากเห็นว่าภรรยาของตนเองยังอยู่ดี แต่ภาพเรือนที่ว่างเปล่าก็ทำให้กังวลใจแล้ว แต่บางทีนางอาจจะไปนอนกับท่านย่าก็ได้ ทั้ง ๆ ที่คิดเช่นนั้น แต่เมื่อเดินมาถึงโต๊ะของตน หนังสือหย่าและจดหมายที่ไม่แม้แต่จะปิดใส่ซองก็ปรากฏให้เห็น
ดวงใจของชายหนุ่มตกวูบ เขาถือของเหล่านั้นเดินไปยังเรือนของท่านย่า แน่นอนว่าท่านแม่และคนอื่น ๆ เดินตามมาอย่างไม่ต้องเรียกหา
“เจ้าออกไปเรื่องนี้เป็นเรื่องในครอบครัว”
มารดาของชายหนุ่มหน้าเสียเมื่อหญิงสาวที่ติดตามมาด้วยอย่างหลี่ซูหลีซูเหยาถูกไล่ออกไปอย่างไม่ไยดี นางดึงมือของหลีซูเหยาให้นั่งลงเคียงข้าง ไม่สนใจคำกล่าวของบุตรชาย
“เจ้าออกไปก่อน!“ ฟ่านเฉิงเฉิงส่งสายตายกดดันจนหลีซูเหยาจำต้องลุกเดินออกจรกเรือนไปด้วนสีหน้าราวกับจะร้องไห้
”พวกเจ้าก็ด้วย ใ
