บทที่17
“ท่านแม่ วันนี้เราไปเยี่ยมท่านย่ากันดีไหมเจ้าคะ” หลีซูเหยาเอ่ยชวนอีกฝ่าย เพราะหากท่านแม่และนางไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วย ก็จะไม่สามารถทำให้แผนของนางประสบความสำเร็จได้
“ก็ดีแม่เองก็ไม่ได้ไปเยี่ยมท่านแม่นานแล้ว แต่เป็นช่วงเย็นได้ไหม”
หลีซูเหยาอยากจะบอกออกไปว่าไม่ แต่นางก็ต้องรีบหยุดปากตัวเองเอาไว้ก่อน เพราะการแสดงออกชัดไปหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นก็ยิ่งจะทำให้เรื่องมันวนกลับมาหาตัวนางเอง
“ได้เจ้าค่ะท่านแม่ วันนี้ข้าว่าง ๆ มีอะไรให้ช่วยไหมเจ้าคะ”
“ไม่มีอะไรหรอก ที่จริงแม่ก็ไม่ค่อยได้ทำอะไรมากนัก นี่ก็แค่ปักผ้าเอาไว้ให้เฉิงเฉิง ไม่รู้ว่าเมื่อไรเขาจะได้กลับมา” ท่าทางเหม่อลอยของคนตรงหน้ายิ่งทำให้หลีซูเหยาคิดว่านางก็เป็นเพียงสตรีชราที่โดดเดียวเพียงคนเดียวเท่านั้น
นางคิดถูกแล้วที่จัดการเช่นนี้เพราะท่านแม่ไม่มีวันจัดการหวงอิ่งจื่อได้ ข้าอภัยด้วยนะท่านย่าหากข้าช่วยท่านทันก็ถือว่าสวรรค์ยังเมตตาแ
