บทที่15
“พอ พอได้แล้ว” เสียงของคนมีอายุที่พูดไปก็ไอไปดังขึ้น “ทะเลาะกันดังลั่นไม่อายบ่าวรับใช้หรืออย่างไร” เหล่าฮูหยินมองไปที่ลูกสะใภ้และหลานสะใภ้ตน สายตาตำหนิทั้งสองพอ ๆ กัน และก็ไม่วายส่งสายตาเหยียดหยามที่นางไม่เคยทำเลยก่อนหน้านี้ให้คนที่มาอยู่อาศัยอย่างหลีซูเหยาด้วย
“ข้าได้ยินตั้งแต่ต้น เจ้า!” คนชราชี้มาที่หลีซูเหยา “เจ้าเองก็ไม่ควรพูดจาเช่นนั้น อย่าให้ข้าเอ่ยเลยมันฟังดูไม่ค่อยดีนัก ส่วนเรื่องของเจ้ากับเฉิงเฉิง เจ้าคงรู้ดีว่าเพราะอะไรเจ้าทั้งสองถึงไม่ได้ครองคู่กัน” แม้จะแก่แล้ว แต่เพราะฟ่านเฉิงเฉิงรักและเคารพนางมาก ก่อนที่จะขอแต่งกับหลีซูเหยาเขาก็เคยนำเรื่องนี้มาปรึกษาย่าของตน แต่ไม่นึกว่าหญิงสาวจะปฏิเสธชัดเจน แม้จะไม่บอกเหตุผลแต่คนที่มีอายุแล้วย่อมมองออกแต่ก็ไม่อยากพูดอะไรออกไปให้ใครดูไม่ดี
“และยามนี้ แค่ก ๆ อิ่งจื่อเป็นภรรยาของเฉิงเฉิง เจ้าทั้งสองคนก็ควรจะยอมรับในการเลือกของบุตรชา
