บทที่ 4.1
ละครบทใหม่
จ้าวซิงอีทอดสายตาเงยหน้าขึ้นมองผืนนภาอันมืดมิด ดวงดาราพราวประกายแสงระยับ หิ่งห้อยตัวน้อยบินวนไปมารอบๆ ตัว ภาพในความทรงจำพลันปรากฏในห้วงความคิด
วันนี้วันเกิดเจ้า ข้ามีของขวัญจะมอบให้
ในวันเกิดครบรอบสิบแปดปีของจ้าวซิงอี หลี่มู่เฉินที่ติดตามนางไปเขตเมืองตะวันออกอยู่ดีๆ ก็หายไปจากงานเลี้ยง ผ่านไปร่วมครึ่งคืนจึงกลับมาพร้อมกับเนื้อตัวที่มอมแมม จ้าวซิงอีที่นั่งรอเขาอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่แม้ไม่ตำหนิแต่สีหน้าก็บึ้งตึง แสดงถึงความไม่พอใจ
อีอีข้ากลับมาแล้ว
น้ำเสียงอ่อนโยนเอ่ยพร้อมกับที่มือหนาค่อยๆ ยื่นกล่องไม้ใบเล็กให้นางอย่างประหม่า
มอบให้เจ้า
จ้าวซิงอีแม้จะยังขุ่นเคืองที่เขาหายตัวไป แต่ก็รับกล่องไม้มาเปิดออก ยามที่ฝ่าไม้ค่อยๆ เลื่อนออกหิ่งห้อยนับร้อยตัวก็ทยอยบินออกมา พริบตาก็รายล้อมรอบตัวนาง ท่ามกลางความมืดมิดของรัตติกาลพลันปรากฏแสงระยิบระยับดุจดาราบนพื้นดิน จับต้องและสัมผัส
