“นายสิงห์!”
ตึก ตึก ตึก
“นายสิงงงงงห์!” ณัฐรินีย์ร้องเรียกไปพลาง วิ่งตามคนขายาวไปพลาง เหนื่อยกว่าปกติสองเท่าจนหอบแฮ่กๆ
ไม่รอก็ไม่รอ เธอไม่วิ่งตามแล้ว!
หญิงสาวหยุดวิ่งเมื่อเริ่มทนไม่ไหว เธอปล่อยชายประโปรงยาวๆ ที่ยกขึ้นมาตอนวิ่งลง ก้มหน้าเท้าแขนกับเข่าหอบหายใจ
เธอจะไม่เหนื่อยเลยถ้าไม่ได้ใส่ชุดรุงรังนี้ ไอ้สวยมันก็สวยอยู่หรอก แต่ทำให้ลำบากแบบนี้ณัฐรินีย์กลับไปใส่เสื้อยืดกับกางเกงปกติดีกว่า
กึก
รองเท้าหนังมันวาวหยุดลงตรงหน้าคนที่ก้มหอบ ณัฐรินีย์เห็นแล้ว... แต่เธอทำเป็นไม่สนใจ ไม่แม้แต่เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของรองเท้านั่นด้วยซ้ำ
“งอน?”
“เหอะ!” เธอตอบแค่นั้น ไม่ได้ตอบรับแต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธ แต่สิงหาก็น่าจะรู้แล้วว่าในตอนนี้เธอไม่ปกติ
ที่จริงแล้วณัฐรินีย์ไม่ใช่สาวเจ้าอารมณ์ ไม่ได้มีนิสัยขี้งอนขี้น้อยใจอะไร การที่เธอเติบโตขึ้นมาท่ามกลางความรักที่เอนเอียงทำให้เธอไม่ชอบเรียกร้อง เพราะถึงเรียกร้อง
