เพี๊ยะ!
“ว๊าย คุณ!”
ณัฐรินีย์ได้เสียงของแม่เพียงแค่นั้น เพราะหูของเธออื้ออึงจนแทบไม่ได้ยินเสียงรอบกายอื่นใดอีก ฝ่ามือของพ่อไม่ใช่เล็กๆ มันฟาดเข้าที่แก้มและใบหูของเธอเต็มๆ จนหูอื้อไปหมด ส่วนแก้มของเธอก็เจ็บแสบจนรู้สึกได้ถึงกลิ่นคาวเลือดที่คลุ้งอยู่ในโพรงปาก เธอเจ็บ... แต่ซักพักมันก็กลายเป็นความชา ทว่าไม่ใช่เพียงแค่ที่แก้มของเธอเท่านั้น
หัวใจเธอก็ไม่ต่างกัน
“ไม่รักดี!” เสียงของพ่อสั่นด้วยความโกรธ “ไม่ได้เรื่องซักอย่าง สร้างแต่ปัญหา”
“...”
“แกไม่น่าเกิดมาเป็นลูกฉันเลย”
“คุณพ่อคะ อย่าว่าน้องแบบนั้น” เสียงหวานสั่นเครือของใครบางคนดังขึ้น และหลังจากนั้นณัฐรินีย์ก็รู้สึกได้ถึงฝ่ามือเล็กแต่อบอุ่นที่แตะลงบนไหล่ของตัวเอง “เรื่องนี้นิ่ม-“
“นิดขอโทษค่ะ”
ณัฐรินีย์เอ่ยขึ้นก่อนพี่สาวที่เกิดจากไข่ใบเดียวกันจะพูดจบ เธอเหลือบตามองใบหน้าที่คล้ายคลึงกันจนแยกไม่ออกเล็กน้อย ก่อนจะก้มหน้าลงเหมือนเดิม
“น
