“เป็นยังไง?”
ดวงตาสุกสกาวจ้องมองท่าทีของคนที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอย่างลุ้นละทึก ทันทีที่ปลายช้อนสีเงินแตะที่ปากบางเธอก็ไม่เป็นอันทำอะไร เอาแต่จ้องมองท่าทีของสิงหาจนชายหนุ่มรู้สึกอึดอัด
“อร่อยไหม?”
“ไม่”
“อ้าว...” ดวงตาที่เคยใสแจ๋วพลันหมองลง ณัฐรินีย์มองแกงจืดวุ้นเส้นหมูสับที่อยู่ในถ้วยด้วยความเสียดาย ขนาดอาหารง่ายๆ แค่นี้เธอยังทำให้ดีไม่ได้
แบบนี้อีกไม่นานคงถูกเฉดหัวกลับบ้านแน่นอน
มันคงจะแปลกน่าดูที่ณัฐรินีย์ไม่อยากกลับบ้าน แต่ถ้าใครมาเจอแบบเธอก็คงไม่อยากกลับเหมือนกัน... กลับไปก็คงไม่แคล้วถูกผู้ให้กำเนิดต่อว่าให้ช้ำใจ ยกเอาความสำเร็จของพี่สาวร่วมไข่ใบเดียวกันมาทับถมเธอให้จมดิน เธอไม่ได้เก่งจนสอบเข้าคณะแพทยศาสตร์ได้ตั้งแต่อายุสิบห้าเหมือนพี่นิ่ม ไม่ได้มีกิริยาเรียบร้อยอ่อนหวานและเป็นแม่บ้านแม่เรือนได้อย่างพี่นิ่ม ไม่ได้เป็นหน้าเป็นตาให้กับวงศ์ตระกูลได้เหมือนพี่นิ่ม
นอกจากหน้าตาที่เหมือนกั
