5
1186 คำ
ระหว่างที่ศุภวรรณกำลังนั่งรถแท็กซี่ไปบ้านจริยา เธอได้โทรศัพท์หารัฐรวิศตามที่ได้นัดหมายไว้ การสนทนาของทั้งคู่สิ้นสุดลงในอีกหนึ่งนาทีต่อมา ศุภวรรณยิ้มกับโทรศัพท์ จ้องมองดูข้อความที่เด้งขึ้นมา เธอรีบกดอ่าน แล้วนำไอดีไลน์ที่รัฐรวิศส่งมาให้ แอดเขาเป็นเพื่อน และเริ่มคุยกันทางแอพพลิเคชั่นนั้น
ศุภวรรณก้าวลงจากรถแท็กซี่ เมื่อคนขับรถพาเธอมาส่งถึงจุดหมาย คอนโดเอสสิเด้นท์ สีลม คอนโดหรูของเหล่าคนมีเงิน ที่พูดเช่นนี้เป็นเพราะ คอนโดแห่งนี้ราคาเริ่มต้นอยู่ที่สิบล้านบาท สูงสุดอยู่ที่ยี่สิบสองล้านบาท เกือบครึ่งถูกซื้อเพื่อธุรกิจ ปล่อยให้คนต่างชาติหลากเชื้อชาติเช่าแบบรายเดือน แต่ก็มีบางกลุ่มเป็นเสี่ยกระเป๋าหนัก เช่าให้เด็กในสังกัดอยู่อาศัย ยามว่างก็จะมาหาความสุข พอเบื่อก็ให้ย้ายออกแล้วพาหญิงสาวคนใหม่เข้ามาแทน คอนโดแห่งนี้คือสถานที่นัดหมายระหว่างเธอกับรัฐรวิศ ซึ่งบังเอิญเหลือเกินว่า จริยาหรือตา เพื่อนสนิทในกลุ่มพักอาศัยอยู่ที่นี่ด้วย ศุภวรรณจึงไปหาจริยาที่ห้องก่อน เพราะยังไม่ถึงเวลานัดหมาย
“เสี่ยอยู่เปล่า” ศุภวรรณถามเพื่อน เมื่อก้าวเข้ามาในห้องที่ตกแต่งอย่างหรูหราสมราคา
“ไม่อยู่หรอก วันนี้เสี่ยไม่มา ไปเมืองจีนกับเมีย” จริยาตอบ “ลูกค้าแกพักอยู่คอนโดนี้เหรอ”
“อืม คุณวิศบอกว่าอยู่ชั้นยี่สิบห้า ห้อง 2501 เขานัดฉันตอนห้าทุ่ม นี่เพิ่งสี่ทุ่ม ฉันเลยแวะมาหาแกก่อน ใกล้เวลาค่อยไป”
“วันนี้แกได้ลูกค้าดีนี่ ท่าทางจะรวยน่าดู”
“เท่าที่เห็นที่ร้านอาหาร เขาก็ไม่เลวนะ ดูมีเงินมากด้วย”
“แล้วแกคิดยังไงไปทำงานที่ร้านอาหาร ฉันว่าถามหลายครั้งแล้ว ทั้งที่แกทำงานแบบนี้ได้เงินเยอะกว่าตั้งหลายเท่า ไม่เหนื่อยด้วย” จริยาถามอย่างสงสัย
“ก็เพราะที่นั่นคนรวยๆ ไปกินอาหารเยอะไง ฉันก็กะว่าจะหาลูกค้าได้จากที่นั่น ซึ่งก็หาได้จริงๆ ไม่แน่นะว่า ถ้าเผื่อเขาติดใจฉันขึ้นมา ฉันอาจได้อยู่ที่นี่เลยก็ได้ แล้วฉันก็อยากให้เป็นอย่างนั้น ฉันเบื่อบ้านเก่าๆ ในสลัมเต็มทน”
ฐานะครอบครัวศุภวรรณไม่ดีนัก มีเพียงรายได้ของเกวลินที่เป็นกำลังหลักและเป็นคนออกค่าใช้จ่ายในบ้านแทบทั้งหมด โดยมีชรัณที่เรียนไปด้วยทำงานไปด้วยคอยช่วยเหลือจ่ายค่าน้ำค่าไฟ และออกค่าเล่าเรียนเอง
ส่วนตัวศุภวรรณทางบ้านไม่รู้ว่า ชายบริการทางเพศเป็นอาชีพเสริม ส่วนเงินที่ได้มาจากการขายร่างกาย ศุภวรรณไม่เคยนำมาให้ครอบครัวหรือคิดจะช่วยเหลือพี่สาว เธอเก็บไว้ใช้และซื้อข้าวของที่อยากได้ จะพูดได้ว่า เห็นแก่ตัวก็ว่าได้ อีกสองคนที่อยู่ร่วมบ้านด้วยคือ กำธรกับชะลอ บิดามารดา กำธรเป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยในโรงงานแห่งหนึ่ง ที่ไม่รู้ว่าจะทำได้อีกนานแค่ไหน เนื่องจากอายุมากแล้วและยังมีโรคประจำตัวอีกด้วย
บ้านที่อยู่แม้ว่าจะเป็นบ้านที่มาจากน้ำพักน้ำแรงบิดามารดา แต่มันก็ค่อนข้างเก่า อยู่ในชุมชนแห่งหนึ่งที่เวลาเดินเข้าไปในซอยบ้านก็จะได้กินน้ำคลำเหม็นเน่า ศุภวรรณจำยอมอยู่ที่นั่นอย่างไม่มีทางเลือก แต่ก็หาเหตุผลเรื่องเรียนไปนอนค้างคอนโดจริยาบ่อยๆ เธอคิดไว้นานแล้วว่า จะต้องออกไปจากสถานที่ไม่น่าอยู่นั้นให้ได้
“แกก็ต้องทำให้เต็มที่ อย่างฉันไง” จริยาไม่ใช่คนสวยแบบเหลียวหลังมอง ที่เธอสามารถมัดใจผู้ชายที่เลี้ยงดูเธอได้นั้นเป็นเพราะลีลาสวาทล้วนๆ
“อืม ฉันจะพยายามให้เต็มที่เลย ฉันอยากมีคนเลี้ยงแบบแกบ้าง”
“แกเลือกมากเองนี่นา มีผู้ชายหลายคนจะเลี้ยงแก แกก็ไม่เอา”
“โอ๊ย...ก็แต่ละคนที่จะเลี้ยงฉัน สนองความต้องการฉันไม่ได้น่ะสิ แกไม่เห็นเหรอว่า มันรวยกันจริงซะที่ไหน ฉันอยากได้แบบแกไง รวยจริงอะไรจริง ฉันจะได้สบายจริงๆ” พูดง่ายๆ คือศุภวรรณอยากได้เสี่ยเลี้ยงหรือคนเลี้ยงที่มีฐานะมากพอจะนำเงินมาปรนเปรอเธอ เพราะผู้ชายหลายคนที่อยากเลี้ยงดูเธอ ล้วนแล้วแต่ฐานะไม่น่าจะเลี้ยงดูเธอได้ เธอจึงปฏิเสธ “ฉันขอยืมชุดแกหน่อยสิ ชุดที่ฉันใส่อยู่ ฉันว่าไม่ยังดูไม่ดี”
“ได้สิ อยู่ในตู้เสื้อผ้า แกอยากได้ชุดไหนก็หยิบไป”
“ขอบใจนะ” ศุภวรรณรีบลุกเดินไปเลือกเสื้อผ้าของจริยา ดีที่ว่าหุ่นเธอกับหุ่นจริยาใกล้เคียงกัน จึงยืมเสื้อผ้าใส่กันได้ และที่สำคัญเสื้อผ้าของจริยาส่วนใหญ่เป็นยี่ห้อแบรนด์ดัง เนื่องจากคนที่เลี้ยงดูจริยาปรนเปรอทุกเรื่องที่จริยาอยากได้ เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋าจึงติดแบรนด์ทั้งสิ้น
เมื่อได้ชุดถูกใจ ศุภวรรณก็รีบเปลี่ยนชุด จากนั้นได้เดินออกมานั่งคุยกับเพื่อนอีกครู่หนึ่งให้ใกล้เวลานัดหมาย แล้วจึงออกจากห้องเพื่อนไปยังอีกห้องหนึ่งที่อยู่ขึ้นไปอีกสิบชั้น
ณ ห้อง 2501
ศุภวรรณกดกริ่งข้างประตูเมื่อมาหยุดยืนหน้าห้องพักของรัฐรวิศ เธอยืนรอไม่กี่อึดใจบานประตูก็เปิดออก ศุภวรรณยิ้มให้ลูกค้าสุดหล่อที่วาดหวังไว้ว่า จะเลี้ยงดูตน
“สวัสดีค่ะคุณวิศ”
“เข้ามาสิ” ศุภวรรณยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องพักที่มีความใหญ่และหรูกว่าห้องพักจริยาเสียอีก อาจเป็นเพราะห้องชุดห้องนี้ใหญ่กว่า เท่าที่เธอดูมีห้องนอนสองห้อง มีสระว่ายน้ำส่วนตัวตรงระเบียงห้องด้วย บอกให้รู้ว่า เจ้าของห้องมีฐานะระดับไหน
“ห้องคุณสวยจังนะคะ หรูด้วย”
“ยี่สิบสองล้านไม่หรูได้ไง” ศุภวรรณตาโตเมื่อได้ยินราคาห้อง ตามมาด้วยความสงสัยว่า จำนวนยี่สิบสองล้าน เธอสามารถซื้อบ้านเดี่ยวราคาสิบล้านที่อยากได้ๆ สบายๆ แถมยังมีเงินซื้อรถและซื้อข้าวของเครื่องใช้ที่อยากได้แบบสบายมืออีกด้วย แต่อย่างว่า คนรวยมีเงินเยอะ ซื้อคอนโดหรูเอาไว้เสพสุขก็ไม่ระคายเคืองกระเป๋า “วันนี้พี่สาวเธอฤทธิ์เยอะมากเลยนะ กล้าตบพี่ชายฉัน”
ศุภวรรณยิ้มบาง เดินเข้าไปหารัฐรวิศ ยกมือไหว้ตรงอกเขา
“หวานขอโทษแทนพี่หลินค่ะ พี่หลินเป็นคนอารมณ์ร้อน ไม่มีเหตุผล นึกอยากทำอะไรก็ทำ ไม่เคยคิดก่อนว่า สิ่งที่ตัวเองทำมันจะผิดหรือถูก หวานเตือนพี่หลินบ่อยๆ แต่พี่หลินไม่ฟังเลยค่ะ” ศุภวรรณใส่ไคล้พี่สาว
- ผู้เขียน
