14
1134 คำ
14
ค่ำวันเดียวกัน
เกวลินเดินเข้ามาในบ้านด้วยความร้อนใจ ช่วงบ่ายเธอได้รับข่าวจากมารดาว่า ชรัณถูกชายสามคนทำร้าย ไม่เพียงแค่นั้นยังถูกชิงทรัพย์สินไปด้วย ที่สำคัญที่สุดคือ ในกระเป๋าสะพายของชรัณมีเช็คมูลค่าสิบล้านบาทที่ไม่ระบุชื่อผู้รับ แล้วข่าวที่ร้ายที่สุดคือ เช็คถูกนำไปขึ้นเงินเป็นที่เรียบร้อย พอรู้ข่าวเรื่องน้องชาย เธอก็แทบจะเหาะมาบ้านทันที ทว่าก็ทำไม่ได้ เนื่องจากวันนี้พนักงานในร้านหยุดสองคน หากเธอลาอีกคน ที่ร้านคงวุ่นวายแน่นอน
“เรื่องมันเป็นไงมายังไงโจ้ แล้วเป็นอะไรมากไหม” เกวลินรีบถามน้องชายที่ใบหน้าบวมช้ำจากการถูกทำร้าย
“ผมเอาเช็คไปส่งให้ลูกค้าตามคำสั่ง ระหว่างทางก็เจอพวกมันทำเป็นรถเสียจอดอยู่ข้างทาง มันขอไขควงผม ผมก็เอาให้มัน มันใช้จังหวะที่ผมเผลอรุมทำร้ายผม แล้วก็เอากระเป๋าสะพายไป” ชรัณตอบ
“แจ้งตำรวจหรือยัง”
“แจ้งแล้วครับ แจ้งว่าถูกทำร้ายกับแจ้งว่าเช็คหายด้วย” ประโยคหลังสีหน้าของชรัณเศร้าลง
“ที่ทำงานเขาว่าไงบ้างเรื่องเช็ค” เกวลินถามตรงประเด็น ซึ่งเป็นประเด็นสำคัญมากด้วย ชรัณทำท่าเหมือนจะร้องไห้ น้ำตาซึม
“ผมต้องรับผิดชอบเงินสิบล้านที่ไอ้พวกนั้นมันเอาเช็คไปขึ้นเงิน”
เกวลินพอจะเดาออกว่า ในส่วนนี้ชรัณจะต้องรับผิดชอบ ถึงแม้ว่าชรัณจะถูกปล้น แต่เช็คใบนั้นถือว่าเป็นความรับผิดชอบของน้องชายตน
“ทางบริษัทว่าไง”
“เขาก็ออกค่าใช้จ่ายเรื่องค่ารักษาพยาบาลให้ครับ ให้ลาหยุดได้สามวัน แต่เรื่องเช็คพี่อุดมบอกว่า ผมต้องรับผิดชอบทั้งหมด เพราะผมโทรไปบอกเขาช้าไป พวกมันเอาเช็คไปขึ้นเงินแล้วครับ”
วินาทีแรกที่ชรัณรู้ว่า เช็คถูกนำไปขึ้นเงิน เขาถึงกับเข่าอ่อน หมดเรี่ยวแรงในบัดดล เพราะนั่นหมายถึงจำนวนเงินที่เขาต้องรับผิดชอบ จะอ้างว่าถูกทำร้ายจนหมดสติจึงปกป้องทรัพย์สินก็ไม่ได้ ที่สำคัญเขาหมดสติไปสามชั่วโมง ฟื้นขึ้นมาอีกทีก็พบว่า ตนเองนอนอยู่บนเตียงในห้องฉุกเฉิน
ชรัณจึงติดต่อกลับไปหาอุดมเพื่อบอกเล่าเรื่องราว และอีกครึ่งชั่วโมงต่อมา ชรัณได้รับข่าวร้ายว่า ทางบริษัทอายัดเช็คไม่ทัน เนื่องจากชรัณบอกช้าไป พวกมันนำเช็คไปขึ้นเงินแล้ว หากจะถามว่าพวกนั้นเอาเงินไปขึ้นได้อย่างไร ก็คงจะเป็นช่องโหว่ช่องใหญ่ที่ไม่ได้ใส่ชื่อบุคคลที่นำเช็คไปขึ้น
ในเมื่อช่องนั้นว่างอยู่ ทางคนร้ายจึงใส่ชื่อลงไป ที่สำคัญที่สุดวันที่ขึ้นเช็คก็เป็นวันนี้ เมื่อทุกอย่างเปิดโอกาสให้คนร้าย พวกมันจึงนำเช็คไปขึ้นเงินอย่างง่ายดาย อีกประการหนึ่งคือ เช็คนั้นเป็นเช็คเงินสด จึงง่ายต่อการนำไปขึ้นเงิน ความที่ชรัณสลบไปสามชั่วโมงทุกอย่างจึงสายเกินไป
“ทางบริษัทไม่ได้ไปไล่บี้กับทางธนาคารเหรอ มันตรวจสอบได้นี่ว่าคนเอาเช็คไปขึ้นเงินชื่อนามสกุลอะไร การขึ้นเช็คแต่ละครั้งก็ต้องมีหลักฐานไม่ใช่เหรอ เท่าที่พี่รู้ว่า ทางธนาคารต้องถ่ายบัตรประชาชนของคนที่นำเช็คไปขึ้นด้วยนี่ พอบริษัทรู้ว่าคือใครก็ไปทวงเงินคืนได้นะ พี่ว่าบริษัทใหญ่ๆ แบบนี้มีช่องทางทวงเงินคืนได้อยู่แล้ว เงินไม่ใช่น้อยๆ ด้วยตั้งสิบล้าน”
“ทางบริษัทบอกว่า มันเป็นความรับผิดชอบของผม ผมต้องไปไล่บี้เรื่องนี้เอง แล้วถ้าผมหาเงินมาคืนให้บริษัทไม่ได้ ผมต้องถูกดำเนินคดี ผมอาจติดคุกก็ได้นะพี่หลิน” เสียงของชรัณดูเศร้ากับปัญหาที่ไม่ได้ก่อ
“อย่างนี้ก็เท่ากับว่าบริษัทไม่ช่วยอะไรโจ้เลยนะ ให้รับผิดชอบเงินตั้งเยอะตั้งแยะ จะหาที่ไหนให้เขา หาเงินไม่ได้โจ้คงติดคุกแน่ๆ”
กำธรกลุ้มใจ เรื่องชะลอยังเคลียร์ไม่จบก็มีเรื่องชรัณเข้ามา อย่างนี้คงเรียกว่า ความวัวไม่ทันหาย ความควายเข้ามาแทรก
“ไม่ติดหรอกพ่อ หลินจะพยายามหาทางช่วยโจ้เอง อันดับแรกคือเราต้องติดต่อธนาคาร ขอชื่อนามสกุลของคนที่เอาเช็คไปขึ้นเงิน ถ้าได้ก็คงหาตัวได้ไม่ยาก” เกวลินพูดตามความคิดของตัวเอง
“ถ้ามันง่ายอย่างนั้นก็ดีสิ พ่อกลัวว่าจะยาก” กำธรพูดอย่างเผื่อใจไว้ก่อน
“ไม่ลองก็ไม่รู้จ้ะพ่อ เราต้องลองทุกทางที่จะช่วยโจ้”
“มันยากนะพี่หลิน ทางบริษัทบอกว่าให้ผมจ่ายเป็นเงินก้อนสิบล้านบาทภายในสิ้นเดือนนี้ครับ”
เกวลินทำหน้าตกใจจนหน้าซีด ไม่คิดว่าเส้นตายที่ทางบริษัทยื่นให้จะเร็วถึงเพียงนี้ ที่สำคัญจำนวนเงินที่ต้องใช้หนี้ไม่ได้หลักหมื่น แต่หลักสิบล้าน ฟังแล้วเธออยากเป็นลมเสียให้ได้
“หา! สิ้นเดือนนี้เหรอ” เกวลินร้องเสียงหลง “จะบ้าหรือไง ใครจะหาได้เงินตั้งสิบล้าน”
“ตอนพ่อได้ยินครั้งแรก ทำเสียงและหน้าไม่ต่างกับแกเลย ตกใจจนแทบเป็นลม” กำธรกล่าวเสริม สีหน้าเขาหนักใจมาก
“บริษัทบ้าอะไรเนี่ย นอกจากจะไม่ช่วยพนักงานแล้ว ยังมาขูดเลือดกับปูอีก” เกวลินบ่น
“ตอนนี้บริษัทยังไม่แจ้งความนะพี่หลิน เขาบอกว่า ถ้าผมหาเงินมาให้ไม่ได้ เขาจะไปแจ้งความ” ชรัณบอกเพิ่มเติม และรู้ตัวว่า เขาไม่มีทางหาเงินได้แน่นอน “ไม่เป็นไรหรอกพี่ ถึงเราจะพยายามหา เราก็คงหาไม่ได้ เงินมันก้อนใหญ่ อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด”
“พี่จะพยายามทำให้ดีที่สุด พี่ไม่ยอมให้โจ้ติดคุกแน่นอน พรุ่งนี้พี่จะไปติดต่อธนาคาร ลองไปคุยกับเขาดูเผื่อจะหาทางออกได้” มันคงเป็นวิธีที่ดีที่สุดในตอนนี้ “โจ้พักผ่อนเถอะ พี่จะไปอาบน้ำนอน พรุ่งนี้มีอีกหลายเรื่องที่ต้องทำ”
เกวลินตบบ่าน้องชายเบาๆ ยิ้มอ่อนให้ ก่อนจะลุกเดินไปอาบน้ำ
“พี่แกแบกรับภาระเยอะนะ เรื่องของแม่เพิ่งเคลียร์ได้ นี่มาเรื่องแกอีก” กำธรสงสารลูกสาวคนโตยิ่งนัก “ไม่เหมือนหวานเลย รายนั้นไม่ทุกข์ร้อนอะไรทั้งนั้น”
“ผมขอโทษครับพ่อ” ชรัณยกมือไหว้บิดา หน้าสำนึกผิด
- ผู้เขียน
