12
1193 คำ
12
“พูดแบบนี้กั๊กเพื่อนเธอรึเปล่า”
“ไม่ได้พูดกั๊กค่ะ แต่เป็นเรื่องจริง จะว่าไปถ้าหากคุณวิศพอใจใครหรืออยากซื้อใคร หวานก็คงขัดหรือห้ามไม่ได้ เพราะหวานเองก็ถูกเช่าซื้อมาเหมือนกัน ถึงแม้ว่าโรสจะคบหวานเป็นเพื่อน แต่ก็ไม่ใช่เสมอไปว่า เพื่อนของหวานจะขายตัวทุกคน”
“แต่ฉันเห็นรอยแดงบนคอของโรสนะ มันเลยทำให้ฉันคิดว่า เธอโกหก” เขายังไม่เชื่อเต็มร้อย
“รอยนั้นมาจากฝีมือพี่ชายโรสค่ะ โรสถูกพี่ชายทำร้าย แล้วมันก็ไม่ใช่ครั้งแรกด้วย หนักกว่านี้ยังโดนมาแล้วค่ะ” ศุภวรรณพูดให้เขาเข้าใจมากขึ้น คราวนี้สีหน้าของรัฐรวิศเปลี่ยนไป มีความตกใจเข้าแทรก
“ถูกพี่ชายทำร้ายเหรอ ยังไง”
“คราวนี้ถูกบีบคอค่ะ พี่ชายโรสมาขอเงินโรส แต่โรสไม่มีให้ ก็เลยเป็นอย่างที่เห็น”
“โดนบ่อยเหรอ” เขาถามต่อ
“ก็บ่อยค่ะ”
“เย็นนี้เจอกันนะ ฉันต้องรีบเอาเฟลชไดร์ไปให้พี่วินก่อน”
เขาก้มดูนาฬิกาข้อมือแล้วเงยหน้าบอกศุภวรรณ ก่อนจะรีบนำไปเอาสิ่งของที่ลืมในห้องนอน จากนั้นก็เดินออกไปจากห้องทันที การกลับมาเอาของสำคัญครั้งนี้ รัฐรวิศไม่ใช่ได้เพียงของที่ต้องการ เขาได้พบสาวถูกใจที่เปรียบเสมือนสมันสาว รอเสือเอาแต่ใจเช่นเขาตะครุบกิน แต่จะด้วยวิธีไหน อีกไม่นานคงได้รู้กัน
กลุ่มชายฉกรรจ์ห้าคนยืนอยู่หน้าประตูรั้วบ้าน แล้วยังมีเพื่อนบ้านละแวกใกล้เคียงอีกหลายคนยืนรวมอยู่ด้วย เกวลินที่เพิ่งกลับจากทำงานรีบสาวเท้าเร็วขึ้น เพื่อจะให้ถึงบ้านเร็วๆ เพราะอยากรู้ว่า เกิดเรื่องอะไรในบ้าน แล้วพอเดินเข้าไปใกล้ เธอก็ได้ยินเสียงชายคนหนึ่งกระโชกใส่บิดามารดา
“เกิดอะไรขึ้นคะ” เกวลินถาม ขณะเดินเข้ามาหาบิดามารดา
“ก็แม่เธอไปค้ำประกันเงินกู้ไว้ ตอนนี้ลูกหนี้คนนั้นหนีไปแล้ว แม่เธอเป็นคนค้ำประกันก็ต้องรับผิดชอบ” หมาย ลูกน้องเจ๊นอมตอบ เกวลินหันมามองมารดาที่ทำหน้าเศร้า พยักหน้าหงึกๆ ราวกับย้ำบอกว่า เป็นเรื่องจริง
“เท่าไหร่” เกวลินถามถึงจำนวนเงินกู้ที่ชะลอต้องรับผิดขอบ
“ต้นหนึ่งแสน ดอกอีกสองหมื่น ยังมีค่าล่าช้าอีกสามหมื่นรวมเป็นหนึ่งแสนห้าหมื่นบาท” เกวลินตกใจ ดวงตาเบิกกว้างกับจำนวนเงินที่ได้ยิน
“หา! แสนห้า”
“ใช่แสนห้า” หมายย้ำ “แล้วอย่ามาคิดหัวหมอว่า เจ๊นอมคิดดอกเบี้ยเกินกว่าที่กฎหมายกำหนด เพราะตอนไปเอาก็ทำข้อตกลงกันไว้แล้ว อีกอย่างมีหลักฐานการกู้ด้วย แต่ถ้ายังดื้อด้านเล่นแง่ไม่ยอมจ่าย แล้วคิดไปแจ้งตำรวจล่ะก็ ได้เจอกฎหมู่แน่”
คนละแวกนี้รู้กิตติศัพท์เจ๊นอมกับลูกน้องดีว่า ร้ายกาจมากแค่ไหน ยามดีก็ดีใจหาย ยามร้ายใครเบี้ยวหนี้มีอันต้องเจ็บตัวทุกราย น้อยมากก็แล้วแต่จำนวนหนี้ ชะลอตอนนี้ถือว่าติดหนี้เจ๊นอมหลักแสน หากไม่จ่ายคงได้หามไปนอนโรงพยาบาลแน่นอน
“เงินตั้งเยอะ หาจ่ายวันนี้ไม่ได้หรอก” เกวลินพูด สีหน้าหนักใจ “ขอเวลาสักระยะได้ไหม”
“เจ๊นอมให้เวลาถึงแค่สิ้นเดือนนี้นะ ถ้าไม่เอามาคืนทั้งต้นทั้งดอกเจ๊นอมจะมายึดบ้านหลังนี้ เพราะแม่เธอเอาบ้านหลังนี้ค้ำประกันเงินกู้”
เกวลินตกใจอีกรอบ เป็นความตกใจที่มากกว่าครั้งแรก บ้านหลังนี้แม้ว่าจะไม่ได้มีราคาหลักล้าน ไม่ได้สวยงามเหมือนบ้านหลังอื่น แต่เป็นบ้านที่มาจากน้ำพักน้ำแรงของคนในบ้าน ที่ช่วยกันผ่อนมันจนหมด และได้โฉนดที่ดินมาครอบครอง บ้านหลังนี้เป็นที่อยู่อาศัยของครอบครัวตน ถึงแม้จะจน ไม่มีข้าวจะกินในบางมื้อแต่ก็ยังมีบ้านไว้หลบแดด หลบฝน ซึ่งเธอไม่ยอมให้มันหลุดไปอยู่ในมือใครแน่นอน
“แม่ จริงหรือแม่” เกวลินถามชะลอที่พยักหน้าแทนคำตอบ เธอเข่าแทบทรุด เธออยากรู้นักว่า ใครกันที่มารดาไว้ใจ เชื่อใจมากถึงได้ไปค้ำประกันเงินกู้ให้ หากไม่ไว้ใจกันหนักมากคงไม่เอาบ้านหลังนี้เป็นเดิมพัน แต่สุดท้ายสิ่งที่ได้รับกลับมาคือการทรยศ และแบกหนี้ก้อนใหญ่ไว้บนบ่า ระยะเวลาครึ่งเดือนกว่าจะถึงกำหนดที่เจ๊นอมให้ คงไม่มากพอที่เธอจะหาเงินก้อนนี้ได้แน่
“ขอยืดเวลาไปอีกเดือนนึงไม่ได้เหรอพ่อหนุ่ม” กำธรขอร้อง สีหน้าเขาหนักใจไม่แพ้กัน
“ไม่ได้หรอก ยังไงก็ต้องหามาจ่าย” หมายเสียงแข็งใส่ “ฉันไม่ได้มีหน้าที่ที่จะลดหย่อนอะไรให้ใคร ฉันทำตามที่เจ๊นอมสั่ง แล้วมันก็จะเป็นตามนั้นด้วย ให้เวลาถึงสิ้นเดือนนี้นะ อย่าลืม”
หมายเดินออกไปจากบ้านทันทีที่พูดจบ ไม่สนใจว่า ครอบครัวลูกหนี้จะหาเงินได้หรือไม่ คล้อยหลังหมาย เกวลินขยับตัวไปนั่งบนเก้าอี้ไม่อย่างคนหมดเรี่ยวแรง น้ำตาไหลไม่รู้ตัว
“แม่ขอโทษนะลูก แม่ไม่รู้ว่ามันจะออกมาในรูปนี้” ชะลอบอกลูกสาวเสียงอ่อน
“แม่ไปค้ำให้ใคร” ลูกสาวคนโตถาม
“ให้น้าพิณ” น้าพิณคือน้องสาวของชะลอ ที่จะมาหาก็ต่อเมื่อเดือดร้อนเรื่องเงิน เกวลินถอนหายใจพรืดยาว เธอรู้แล้วว่าเหตุใดชะลอจึงยอมเอาบ้านหลังนี้ไปค้ำประกัน
“พ่อมารู้ทีหลัง ถ้ารู้ก่อน พ่อไม่ให้แม่ค้ำหรอก ไม่รู้จักเข็ด กี่ครั้งแล้วที่ยืมเงินให้พิณ แต่มันก็ไม่เคยจ่าย มีแต่กูกับหลินที่ตามใช้หนี้ให้มัน มึงไม่สงสารผัวกับลูกบ้างหรือไง”
กำธรมีน้ำโห เขาไม่ชอบหน้าน้องสะใภ้สักเท่าไหร่ พิณมาบ้านเขาก็จะหลบหน้าไปบ้านเพื่อนบ้าน พอพิณกลับเขาจึงกลับเข้าบ้าน
“ก็มันร้อนเงินนี่นา อีกอย่างมันบอกฉันเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะหามาใช้คืน” ชะลอพูดโดยไม่มองหน้าสามี สำนึกผิดในการตัดสินใจของตัวเอง
“พ่อจ๋า เรื่องมันผ่านมาแล้วอย่าไปว่าแม่เลย เรามาหาทางแก้ไขกันดีกว่า”
“ถามตัวต้นเหตุสิว่า จะทำยังไง หนี้สินที่มีอยู่ก็ยังเคลียร์ไม่หมด นี่หามาเพิ่มซะก้อนใหญ่เลย เจ๊นอมให้เวลาถึงแค่สิ้นเดือนนี้จะหาที่ไหนมาให้เขา ข้าว่านะ หาโลงมาใส่ศพเอ็งยังจะง่ายกว่า” กำธรยังเดือดไม่หาย และคงเดือดไปอีกนาน
- ผู้เขียน
