เฮียถิ่น

4

รวิดาจิกมือกับบ่ากว้างของถิ่น ร้องครางด้วยความกระสันเสียว เธอเกลียดตัวเองที่ใจอ่อนกับเขาเสียทุกครั้ง และเธอก็เกลียดตัวเองที่นิยมชมชอบบทรักอันร้อนแรงของเขาด้วย

ถิ่นช้อนสะโพกผายของเธอขึ้นจากพื้นโต๊ะก่อนจะพาเธอมานั่งทาบทับบนตักแกร่ง

“เป็นไง เสียวไหม” เขากระซิบถามในขณะขบเม้มใบหูเล็กๆ ของเธอเบาๆ

“อื้ม...” เธอร้องครางเสียงสั่นระริก ตอดรัดท่อนเนื้อของเขาเป็นจังหวะ จนได้ยินเสียงครางฟืดฟาดจากริมฝีปากหนา และสีหน้าเหยเกด้วยความเสียวซ่านจากเขา

“เธอนี่มันสุดยอดจริงๆ” เขาขยำสะโพกผายของเธอหนักๆ ครางกับการตอดรัดและความคับแน่นที่ได้รับ

รวิดาตัวสั่นเกร็งกระตุกอยู่บนตักแกร่งของเขา เธอเสร็จสมคาร่างของเขาอย่างรุนแรง

“ป้อนฉันสิ” เขาปรารถนาที่จะให้เธอป้อนอาหารเขาด้วยปาก อาหารในค่ำคืนนั้นจึงเต็มไปด้วยความวาบหวามจนถึงเวลาเข้านอน

รวิดารีบตื่นขึ้นมาจัดโน่นจัดนี่เอาไว้ให้ถิ่นในห้องน้ำ ทั้งผ้าเช็ดตัว แปรงสีฟันที่บีบยาสีฟันเอาไว้เรียบร้อยแล้ว และที่โกนหนวดรวมถึงน้ำยาโกนหนวดด้วย

แม้ไม่เป็นที่ปรารถนา แต่เธอก็อยากดูแลเขาให้ดีที่สุด จนกว่าจะไม่มีโอกาสได้ดูแลเขาอีก

รวิดาเดินลงมาด้านล่างเพื่อช่วยงานในห้องครัว แม้จะไม่เป็นที่ต้องการ แต่เธอก็ไม่ได้สนใจว่าใครจะพูดยังไง ขอแค่เธอได้หยิบจับงานในบ้านเป็นชิ้นเป็นอันบ้าง ไม่เช่นนั้นคงจะฟุ้งซ่านเป็นแน่

“โหย... สบาย นอนตื่นกี่โมงก็ได้ ได้นอนในห้องนายก็แบบนี้แหละ ความจริงไม่ต้องเอาหน้ารีบลุกมาทำโน่นทำนี่หรอก น่าจะนอนออดอ้อนนายต่อไป” ป้าวรรณาเจ้าประจำที่มักชอบจิกกัดเธออยู่เรื่อยเอ่ยขึ้นในทันทีที่เห็นหน้ากัน รวิดาไม่ได้สนใจนัก เธอเร่งทำอาหารเช้าให้ถิ่นก่อนที่เขาจะตื่นนอน

“ดูสิจ๊ะป้า คนอะไรหน้าด้านหน้าทนเสียจริง โดนว่าขนาดนี้ยังทนได้” สาลิกาเบะปากใส่รวิดาเมื่อหญิงสาวยกสำรับอาหารเช้าออกมาตั้งโต๊ะให้เจ้านายหนุ่ม ในขณะที่วรรณาหงุดหงิดใจไม่น้อยที่เห็นรวิดาทำเป็นเฉยเมย ทำโน่นทำนี่ปรนนิบัติถิ่นผู้เป็นเจ้านายหนุ่มอย่างเอาหน้า

เนื่องด้วยถิ่นสั่งเอาไว้ว่าให้รวิดาเป็นคนจัดการอาหารเช้าให้เขา เธอรู้ว่าเขาแค่ไม่อยากให้เธอว่าง อยากให้ทำงานทุกอย่างให้คุ้มกับหนี้สินที่พี่ชายโกงเขาไป แต่สำหรับเธอแล้ว การได้ดูแลเขาคือความสุขสุดยอดในชีวิตของคนแอบรัก

“มันก็ต้องหน้าด้านสิ มันอยากจะจับนาย พี่มันก็สารเลวโกงเงินไปหน้าด้านๆ ยังทิ้งน้องสาวเอาไว้ให้อ่อยนายอีก” ป้าวรรณาพูดอย่างไม่สบอารมณ์

ด้วยว่าใครๆ รู้ดีว่าวรรณานั้นหมายหมั้นปั้นมือให้ลูกสาวของตนคือวนิดาได้เป็นนายหญิงของที่นี่ ถ้าไม่มีรวิดาทุกอย่างก็คงจะง่ายขึ้น อีกไม่นานวนิดาจะกลับมาแล้ว นางจะต้องจัดการเขี่ยรวิดาออกไปให้พ้นทาง

ถิ่นเดินลงมาจากชั้นบนพอดิบพอดีกับที่รวิดานำอาหารมาเสิร์ฟที่โต๊ะ เธอก้มงุดเล็กน้อยที่เผลอสบตากับเขา ในขณะที่ถิ่นเดินมาทรุดนั่งที่เก้าอี้ตรงหัวโต๊ะ

รวิดารินกาแฟดำให้เขาในทันที ถิ่นมองอาหารเช้าตรงหน้าก่อนจะขมวดคิ้วเข้าหากัน

“วันนี้เธอทำอะไร” เขาเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงกระด้าง คนไม่ชอบกินขนมหรือของจุกจิกในตอนเช้า นอกจากกาแฟดำหรือข้าวต้มร้อนๆ สักถ้วย นึกไม่ชอบใจความจุ้นจ้านของเธอนัก ที่จัดอาหารอย่างอื่นนอกเหนือจากที่เขาอยากกิน

“วันนี้รวิทำขนมปังไส้สับปะรดค่ะเฮีย วันก่อนรวิลองเอาสับปะรดมากวนทำไส้ดู รู้สึกว่ามันอร่อยดี” เธอรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้องเมื่อเห็นสีหน้าไม่พึงใจของเขา

“เธอก็รู้ว่าฉันไม่ชอบกินของหวาน” เขาเลื่อนจานนั้นออก ก่อนจะหันไปตักข้าวต้มรับประทานแทน

ข้าวต้มปลาสูตรของรวิดาเขาเคยกินบ่อยๆ ตอนที่พี่ชายของเธอยังป้วนเปี้ยนอยู่ในชีวิตของเขา เธอเป็นคนที่ทำอาหารเก่งและทำกับข้าวอร่อยด้วย เขารู้ข้อนี้ดี

จำได้ว่าเธอเคยบอกเขาว่าอยากเรียนต่อด้านอาหาร ในตอนนั้นเขาก็คิดว่าเธอก็ควรเรียนด้านนี้เพราะมีความสามารถ เธอมักจะมาป้วนเปี้ยนอยู่ในครัวกับแก้วตา ว่าที่เจ้าสาวของเขา ทำโน่นทำนี่ให้ เวลานั้นเขารู้สึกว่าเธอน่ารักน่าเอ็นดู แต่ในเวลานี้เขารู้สึกว่าเธอขวางหูขวางตาไปหมด

ความทรงจำในอดีตที่ผุดขึ้นมาทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดใจไม่น้อย เพราะอดีตเขาเคยเอ็นดูรวิดามาก มากเสียจนไม่คิดว่าเขาจะเกลียดเธอได้ลง

ถิ่นนั่งมองสายฝนจากริมหน้าต่างในบ้านพักคนงานด้วยความรู้สึกหลากหลาย วันนี้ฝนตกหนักซึ่งมันไม่ใช่ฤดูฝนเหมือนช่วงปลายปี แต่มันกลับเป็นต้นปีที่ควรจะเป็นฤดูร้อนเสียมากกว่า

เขาไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าเหตุการณ์ทุกอย่างจะเป็นไปในทิศทางนี้ จากที่เขาเคยเอ็นดูจะกลายเป็นการทำร้ายเธออย่างที่สุด

ถิ่นมองขนมปังไส้สับปะรดที่ยังคงส่งกลิ่นหอมกรุ่นแตะจมูก เขาไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงหยิบมันติดมือมาด้วย ในขณะที่คนทำหน้าม่อยเดินหนีหายไป และเขาก็ไม่ปรารถนาจะเรียกใช้เธอเหมือนเช่นเคย

ถิ่นไม่เคยคิดว่าเขาจะอยากกินขนมหวานชิ้นใดในโลกนี้ เพราะไม่ชอบกินมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่การหยิบขนมปังไส้สับปะรดของรวิดารับประทานเข้าไปทำให้เขาต้องหยิบชิ้นต่อไปขึ้นมากินอีก

มันไม่ได้หวานจนเกินไป และรสชาติค่อนข้างแหลมคม ไม่เปรี้ยวโดด หวานโดดหรือทำให้รู้สึกเลี่ยนเลยสักนิด

ขนมปังของเธอกรอบและหอมมากๆ เขานึกอยากรู้ว่าเธอทำเองหรือซื้อสำเร็จรูปมา

เสียงตะกุกตะกักที่ดังอยู่นอกประตูทำให้เขาหยิบขนมปังไส้สับปะรดค้าง มองคนที่วิ่งเข้ามาในบ้านพักอย่างตกตะลึง

“แค่ก ๆ ๆ” ถิ่นถึงกับสำลักเมื่อเห็นว่าเธอจ้องมองมือของเขา หลักฐานคาปากคามือว่าเขาเผลอกินขนมปังของเธอเข้าไป

ร่างน้อยของรวิดาเปียกปอนไปหมด ในมือถือปิ่นโตเถาใหญ่ที่เขารู้ดีว่าในนั้นบรรจุอาหารรสชาติอร่อยเอาไว้มากมายด้วยว่าเธอนั้นทำอาหารได้หลากหลายแม้จะอายุแค่สิบแปด แต่ก็ชอบเข้าครัวทำโน่นทำนี่ไม่หยุดมือ

“เฮียจะกินอาหารกลางวันเลยไหมคะ” เธอเอ่ยถามอย่างเก้อๆ เมื่อเห็นสีหน้าบึ้งตึงของเขา ไม่แน่ใจว่าเขาโกรธเคืองอะไรเธออีก

“ก็กินสิ นี่มันเที่ยงแล้วไม่เห็นรึ” น้ำเสียงของเขาดูแข็งกระด้างเย็นชา เธอเห็นว่าเขาผลักขนมปังไส้สับปะรดทิ้งไปข้างๆ นั่นทำให้รวิดาเดาว่าเขาคงลองชิมมันและหงุดหงิดกับรสชาติไม่เอาไหนของมันเป็นแน่

นั่นทำให้เธอเสียความมั่นใจไปเยอะมาก เพราะปกติแล้วเธอมั่นใจในรสมือของตัวเองไม่น้อย

“เดี๋ยวรวิจะรีบไปจัดกับข้าวใส่จานให้เฮียเดี๋ยวนี้ค่ะ” เธอรีบกุลีกุจอเดินไปจัดอาหารจากปิ่นโตใส่จานให้เขา

เขาอาจจะกำลังโมโหหิวก็เป็นได้ เพราะเธอมาช้ากว่าทุกวัน รวิดาจึงเร่งมือจัดอาหารให้เร็วที่สุด

“อุ๊ย!” เธออุทานเบาๆ เมื่อเขาสอดมือเข้ามาจากทางด้านหลัง สัมผัสเข้ากับทรวงอกอวบอิ่มของเธอ

“เฮียคะ อย่าค่ะ”

“เธอกล้าปฏิเสธฉันอย่างนั้นเหรอ เสื้อผ้าของเธอเปียกไปหมด จะอยู่แบบเปียกๆ แบบนี้หรือไง เดี๋ยวก็ไม่สบายหรอก” เขากระซิบถามด้วยน้ำเสียงแหบพร่า กดริมฝีปากกับแก้มนุ่มของเธอเบาๆ หญิงสาวย่นคอหนีด้วยความเสียวซ่านระคนจั๊กจี้

มือน้อยจำต้องละออกจากปิ่นโตเถาใหญ่ เมื่อเขาช้อนสะโพกของเธอขึ้นไปนั่งบนโต๊ะตัวเล็กๆ ในห้องครัวกว้าง ไม่นานโต๊ะตัวน้อยก็ลั่นเอี๊ยดอ๊าดบ่งบอกได้ถึงกิจกรรมอันร้อนแรงของคนทั้งคู่

รวิดาจัดเสื้อผ้าให้เข้าที่ยามที่เขาปล่อยร่างของเธอเป็นอิสระ เธอกลับไปจัดอาหารจากปิ่นโตใส่จานให้เขาอีกครั้ง ทำท่าจะเดินจากไปเมื่อเห็นว่าเขากำลังจะรับประทานอาหาร แต่มือหนาของเขารั้งข้อมือของเธอเอาไว้ กระตุกเพียงครั้งเดียว ร่างของเธอก็นั่งมาบนตักแกร่งเรียบร้อยแล้ว