ครานี้ชินอ้ายคิดนานกว่าเดิม กล่าวอย่างระมัดระวัง “หนักหนาที่สุดคงเป็นยามที่ต้องไปเก็บมูลค้างคาวในถ้ำ...”
“เก็บมูลค้างคาว! ” ดวงตาของผู้เป็นสหายแทบจะถลนออกมาจากเบ้า “อย่าบอกนะว่าปุ๋ยที่เพิ่งส่งไปยังหมู่บ้านพฤกษาเมื่อวันก่อนเป็น...”
ชินอ้ายพยักหน้าเจื่อนๆ แต่ก่อนที่อีกฝ่ายจะอาละวาดก็ชิงพูดขึ้นมาเสียก่อน “แต่ท่านเจ้าเกาะก็ไปกับข้าด้วย”
ดูเหมือนว่าการตัดสินใจของนางจะได้ผลเมื่อม่อลี่อารมณ์เย็นลง นางยกชาขึ้นจิบ อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงบ่น “บ้านนี้นี่อย่างไร แม่อย่างลูกอย่าง”
“แล้วความสัมพันธ์ของเจ้ากับท่านเจ้าเกาะถึงขั้นใดแล้ว” สายตาวาววับที่มองช่างชวนให้ผู้สบตารู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเป็นอย่างยิ่ง
“ขั้นใดอะไรกัน” แก้มเปล่งปลั่งบนดวงหน้ารูปหัวใจซับสีระเรื่อ
“ดูท่าคงมีบางสิ่งงอกงามใช่หรือไม่” นางได้ทีรีบกระแซะไหล่เย้าแหย่ สุดท้ายก็ส่งเสียงหัวเราะเมื่อชินอ้ายอายตัวม้วนจนลงไปนั่งขดเป็นก้อนกลมอย
