สิบเจ็ด
ด้ายแดงคล้องใจ
ล่วงเข้าต้นยามไฮ่[1] แล้ว ทว่าท่านเจ้าเกาะยังไม่กลับมาเสียที
แม้เด็กสาวจะยังอ่อนเพลีย แต่นางก็รู้สึกตัวตื่นทุกๆ หนึ่งเค่อ ใบหน้าน่ารักอิดโรยอย่างน่าสงสาร
“ชินอ้าย เจ้านอนพักผ่อนก่อนไม่ดีกว่าหรือ ไว้ถ้าท่านเจ้าเกาะกลับมาเมื่อไหร่ข้าจะปลุกเจ้าเอง” ผู้เฝ้าไข้พยายามเกลี้ยกล่อม แต่ดูท่ามันจะไม่ค่อยเป็นผลเท่าไรนัก
“ข้าไม่เป็นไร”
ม่อลี่ถอนหายใจเสียงดังอย่างปลงอนิจจังพลางวางถ้วยซึ่งบรรจุของว่างลงบนโต๊ะกลม ที่อีกฝ่ายเป็นเช่นนี้เพราะความเป็นห่วงคือองค์ประกอบหนึ่งของความรัก พิษรักของสหายนางดูท่าจะหนักข้อขึ้นทุกที
“หากท่านเจ้าเกาะรู้ว่าเจ้าไม่ยอมนอนแล้วเอาแต่รอเขาเช่นนี้ เขาคงไม่ดีใจหรอกนะ”
“ข้าไม่ได้ฝืนนะเสี่ยวลี่ ข้านอนไม่หลับจริงๆ ”
“ปกติเจ้ามองโลกในแง่ดีจะตายไป หรือว่า...” นัยน์ตาของผู้กล่าวแพรวพราวขึ้นก่อนจะสาวเท้าตรงมาที่เตียงนอน สองแขนกางออกด้วยสีหน้าเชิญชวนยิ
