สิบห้า
น้ำหยดลงหินทุกวัน มันยังกร่อน
ร่างสูงโปร่งผลอยหลับไปตั้งแต่เมื่อไรก็มิอาจทราบได้ กว่าจะรู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่าแสงแรกแห่งวันใหม่สาดแสงเข้ามาด้านในห้องนอน ใบหน้าของเด็กสาวดูอ่อนละมุนมีชีวิตชีวามากขึ้น ดวงตาอันอ่อนแรงของชายหนุ่มเผยความเบาใจอยู่หลายส่วน ก่อนที่มันจะเคลื่อนไปยังเตาเล็กทั้งหลายซึ่งจุดรอบๆ เตียง พบว่ามันเป็นเตาใหม่ที่คงถูกนำมาเปลี่ยนเมื่อไม่นานมานี้ เขานิ่งไปเล็กน้อย หมายความว่าบ่าวรับใช้ทั้งหลายคงเห็นเขานอนเฝ้าไข้ตู้ชินอ้ายกันหมด ทั้งยังไม่คิดจะปลุกให้เขาตื่นแม้แต่น้อย
“ชินอ้าย! ” เสียงแหลมเล็กอันเป็นเอกลักษณ์ของคนผู้หนึ่งเสียแล้ว
เผิงซือเยียนหยัดกายนั่งหลังตรงพร้อมกับเบือนสายตาไปยังผู้มาเยือน ม่อลี่ปรากฏกายขึ้นพร้อมกับซางฉือในจังหวะต่อมา ครั้นเด็กสาวเห็นร่างของสหายก็พุ่งพรวดเข้ามายังขอบเตียง ดวงตาเรียวเล็กแดงก่ำ ร่างในอาภรณ์แดงสดสั่นเทาไปหมด
“ชินอ้าย ชินอ้าย...ได้ย
