สิบสอง
การรอคอยอันเงียบงัน
“อ๊ะ! ”
มือเล็กซึ่งกำลังปักด้ายสีสดเป็นรูปดอกเหมยลงบนผ้าเช็ดหน้าผืนบางหยุดชะงักพร้อมกับเสียงซูดปากอย่างเจ็บปวด เข็มเล่มเล็กแทงเข้าที่ปลายนิ้วจนโลหิตไหลริน
ฝ่ายร่างสูงโปร่งได้ยินดังนั้นก็หยุดอ่านตำราในมือ หยัดกายลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานตัวใหญ่ไปยังโต๊ะอีกตัวที่เพิ่งนำมาวางเพิ่มได้ไม่นาน “เป็นอะไรหรือไม่”
ชินอ้ายแหงนหน้าขึ้นมองเจ้าของเสียงนุ่มทุ้มที่เจือความห่วงใย ที่หางตามีหยดน้ำไหลซึมออกมา “เข็มแทงเล็กน้อยเจ้าค่ะ”
ดวงตาคู่งามของเผิงซือเยียนเลื่อนจากใบหน้าน่ารักไปยังมือทั้งสอง พบว่านอกจากแผลใหม่แล้วยังมีแผลเก่าอีกมากมายตามปลายนิ้วเล็ก คิ้วโก่งสวยที่ซุกซ่อนอยู่หลังหน้ากากขมวดแน่นขึ้นก่อนจะตามมาด้วยเสียงลอบหายใจ “เจ้าไม่จำเป็นต้องรับปากทำงานทุกอย่าง”
งานที่ท่านแม่มอบหมายให้ชินอ้ายรังแต่จะแสนยากขึ้นเรื่อยๆ ถึงขั้นที่เริ่มให้นำผ้ามาปักลวดลาย ประเดี๋ยวอีกหน่อยคงมีการ
