ตอนที่ 3 พรหมลิขิตอะเปล่า (4)
1001 คำ
เผลอแป๊บเดียวก็ถึงวันศุกร์แล้ว วันนี้หมูน้อยขับรถมา พอเลิกฝึกงานเสร็จแทนที่จะตรงกลับบ้านกลับออกนอกเส้นทาง เพราะตั้งใจว่าจะไปตลาดเพื่อไปหาซื้อของสดแล้วแวะเอาไปทำกับข้าวกินที่บ้านคุณยาย ซึ่งตอนนี้แม่ก็ไปรออยู่ที่นั่นแล้ว ส่วนพ่อได้ยินว่าจะตามไป
ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อว่าแม้คุณตาจะรวยแค่ไหน แต่คุณยายก็ยังใช้ชีวิตสมถะอยู่ที่บ้านหลังน้อยหลังเดิม ทำกับข้าวกินเอง ดูแลตัวเอง เพิ่มเติมคือมีแม่บ้านหนึ่งคนมาคอยช่วยดูแลทำความสะอาดบ้าน และตลาดที่คุณยายเคยขายอาหารตอนเป็นสาว ตอนนี้คุณตาได้ทุ่มเงินซื้อเพื่อเป็นของขวัญให้คุณยายเรียบร้อยแล้ว
ดังนั้นตลาดที่เคยขึ้นชื่อว่าเก็บค่าเช่าแพงมหาโหดในอดีต ตอนนี้จึงกลายเป็นตลาดแห่งความมีน้ำใจของคุณนายอลิสาที่เก็บค่าเช่าแผงถูกแสนถูก
เมื่อซื้อของเสร็จเรียบร้อย ขนิษฐาก็ขับรถออกไปจากตลาด แต่ขับมาได้ราวๆ ห้านาทีก็ต้องตกใจจนรถแทบไถลลงข้างทาง เมื่อเห็นว่าในซอยก่อนถึงถนนใหญ่นั้นกำลังมีคนรุมตีผู้ชายคนหนึ่ง และเมื่อเธอเห็นหน้าชายผู้ถูกกระทำก็ต้องตกใจไปกันใหญ่ เพราะคนที่กำลังโดนรุมนั้นคือปรัตถกรเพื่อนฝึกงานของเธอนั่นเอง
ขนิษฐารีบขับรถไปใกล้แล้วบีบแตรเสียงดัง ทำให้พวกที่เกเรสามคนนั้นชะงัก
“เป้ขึ้นรถเร็ว!” เปิดกระจกและเอ่ยเรียก
ปรัตถกรเห็นดังนั้นก็ไม่คิดหน้าคิดหลัง รีบกระทุ้งศอกใส่คนที่จับเขาไว้ และผลักไอ้คนที่ต่อยเขาราวกระสอบทราย แล้วรีบลนลานมาขึ้นรถของขนิษฐาทันที โดยที่เขายังแว่วๆ ได้ยินเสียงพวกนั้นขู่อาฆาตตามหลังมาอยู่เลย
“ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!”
“เป้เป็นไงบ้าง โอเคหรือเปล่า” ขนิษฐาเอ่ยถามเสียงรัว อยากหันไปมองชัดๆ แต่ก็ติดที่ต้องมองท้องถนนด้วยความระมัดระวัง
“ไม่เป็นไร...” ปรัตถกรตอบกลับเสียงแผ่ว มือก็กุมท้องเอาไว้แน่นเพื่อสะกดความเจ็บปวดจากบาดแผลที่เกิดจากของมีคม
ขนิษฐาก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรต่อ จวบจนกระทั่งรถติดไฟแดงถึงได้หันไปมองคนเจ็บเต็มตา จึงได้เห็นว่าปรัตถกรหลับตาแน่นและพยายามกัดกรามไว้เหมือนอดทนต่อความเจ็บปวดอย่างยิ่งยวด มือก็กดท้องของตนไว้แน่น และเพราะชายหนุ่มใส่เสื้อยืดสีดำ ทีแรกเธอเลยไม่เห็นว่าที่หน้าท้องของเขามีแผล จนกระทั่งตอนนี้ถึงได้รู้ว่ามือของเขานั้นเต็มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน
หมูน้อยลนลาน คิดอะไรไม่ออก แต่ก็พยายามบอกตัวเองให้ใจเย็นๆ และตั้งสติ เธอเองก็ไม่เคยตกอยู่ในสถานการณ์น่าหวาดเสียวเช่นนี้ รู้แหละว่าต้องพาปรัตถกรไปโรงพยาบาลก่อน แต่เพื่อไม่ให้มีอะไรผิดพลาด จึงตัดสินใจไปหาตัวช่วย และเส้นทางที่กำลังตรงไปก็ใกล้จะถึงบ้านพอดี ขนิษฐาเลยรีบเลี้ยวรถเข้าไปที่บ้าน พับแผนการที่จะไปหาคุณตาคุณยายไว้ก่อน ตอนนี้เธอต้องการคุณปู่และคุณพ่อ
เมื่อมาถึงในเขตรั้วบ้านได้ก็จอดรถเบรกเสียงดังสนั่น หันมาเขย่าปรัตถกรเป็นเชิงเรียกสตินิดหนึ่งแล้ววิ่งตึงๆ เข้าไปในบ้าน
“คุณปู่ขา! ช่วยด้วยค่ะ น้องอ้ายมีเรื่อง”
คุณปู่ที่กำลังนั่งอ่านหนังสือเกี่ยวกับ Growth Mindset ของฝรั่งอยู่ถึงกับปิดหนังสือแล้วผุดลุกขึ้นยืนทันที ส่วนขุนพลที่อยู่ชั้นสองก็รีบเดินลงมาข้างล่างเพราะได้ยินเสียงรถของลูกสาว
พอขนิษฐาเห็นพ่อก็รีบฟ้อง
“คุณพ่อ! ช่วยเพื่อนน้องอ้ายด้วยค่ะ เพื่อนน้องอ้ายกำลังแย่”
นี่มันวันอะไรกัน! ฝึกงานก็ยังไม่เสร็จ สถานการณ์หลายๆ อย่างที่บ้านก็ยังไม่คลี่คลาย ไหนจะงอนกันกับแม่ที่หนีพ่อไปเที่ยวทะเลแล้วไม่ยอมชวน แล้วเธอยังจะมาป่วยเป็นหวัดในช่วงยุ่งๆ นี่อีก!
วันวิสาข์มองถุงยาในมืออย่างเซ็งๆ ก่อนจะลอบเบ้ปากอย่างไม่ชอบใจ แม้หมอจะให้คำยืนยันและความเชื่อมั่นว่าเธอจะไม่ตายเพราะโรคนี้แน่ๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกผ่อนคลายขึ้นมาแต่อย่างใด
แต่ถึงแม้จะเซ็งแค่ไหน สุดท้ายก็เก็บถุงยาใส่กระเป๋า แล้วหันหลังตั้งใจจะกลับบ้าน ซึ่งก็เป็นจังหวะเดียวกับที่หางตามองเห็นหลังไวๆ ของใครบางคนที่รู้สึกคุ้นเคยเหลือเกิน ก็เลยรีบเดินตามไป ก่อนจะร้องเรียก
“อ้าย?”
“วันวัน”
ขนิษฐาเองก็ไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้เจอเพื่อนสนิทที่นี่
“มาทำอะไรน่ะ...คุณปู่ คุณพ่อ สวัสดีค่ะ” วันวิสาข์รีบยกมือไหว้คุณปู่และคุณพ่อของเพื่อนสนิทที่ยังดูหนุ่มฟ้อหล่อเฟี้ยวด้วยกันทั้งคู่ แม้อายุอานามจะมากแล้วก็ตาม
“เป็นอะไรน่ะเรา ทำไมมาโรงพยาบาล” ขุนพลทักทายเพื่อนลูกสาวเสียงทุ้ม รู้ว่าสาวน้อยตรงหน้าคนนี้รักและจริงใจกับหมูน้อย เขาและอาทิตยาก็เลยพลอยเอ็นดูวันวิสาข์เหมือนลูกสาวอีกคนหนึ่งไปด้วย
“วันไม่สบายเป็นไข้หวัดค่ะพ่อ ก็เลยมาหาหมอ”
“ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหมวันวัน” ขนิษฐาถามแทรกขึ้นอย่างกังวล เมื่อได้ยินเพื่อนบอกว่าไม่สบาย
“ไม่เป็นไรหรอก แล้วนี่...”
ยังไม่ทันที่วันวิสาข์จะได้เอ่ยถามจนจบประโยค ขนิษฐาก็รีบตัดบท
“เดี๋ยวอ้ายเล่าให้ฟัง วันวันมาอยู่เป็นเพื่อนอ้ายหน่อย”
ว่าแล้วขนิษฐาก็ลากเพื่อนให้เดินตามมาทันที พร้อมกับที่บุรุษพยาบาลก็เข็นเตียงคนไข้ที่เสียเลือดมากจนสลบไปออกมาจากห้องฉุกเฉินเพื่อจะพาไปที่ห้องพักฟื้น...
- ผู้เขียน
